Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej w przedmiocie regulaminu Targowiska Miejskiego przy
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Matczak Sędziowie Sędzia WSA Ewa Osipuk Sędzia WSA Hanna Raszkowska (spr.) Protokolant specjalista Jakub Borowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 marca 2015r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego na uchwałę Rady Miejskiej z dnia "[...]"., Nr "[...]" w przedmiocie regulaminu Targowiska Miejskiego przy 1. stwierdza nieważność § 14 ust. 1 Regulaminu stanowiącego załącznik do uchwały Nr "[...]" Rady Miejskiej z dnia "[...]" w sprawie regulaminu Targowiska Miejskiego przy; 2. orzeka, że zaskarżona uchwała w części określonej w pkt. 1 nie podlega wykonaniu.

Uzasadnienie strona 1/3

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Ełku złożył skargę na uchwałę Rady Miasta w Ełku z dnia 28 lutego 2012 r. Nr XVII/151/2012 w sprawie ustalania regulaminu Targowiska Miejskiego przy ul. Targowej w Ełku. Wymieniony akt prawa miejscowego zaskarżył w części obejmującej § 14 ust. 1 Regulaminu stanowiącego załącznik do wymienionej uchwały, zarzucając rażące naruszenie prawa, tj. art. 19 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w zw. z art. 18 ust. 2 pkt 8 ustawy o samorządzie gminnym poprzez uchwalenie w § 14 ust. 1 Regulaminu stanowiącego załącznik do zaskarżonej uchwały, że opłatę targową pobierają inkasenci wyznaczeni przez Zarządzającego targowiskiem, tj. Przedsiębiorstwo Usług Komunalnych Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ełku, podczas gdy prawidłowa wykładnia art. 19 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych wskazuje na konieczność zindywidualizowania inkasentów bezpośrednio w uchwale, to jest wyznaczenie/określenie z imienia i nazwiska osoby fizycznej lub nazwy - w odniesieniu do osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie posiadającej osobowości prawnej, aby nie budziło wątpliwości na kogo obowiązek ten został nałożony. Wskazując na powyższe uchybienie, na podstawie art. 147 §1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wniósł o stwierdzenie nieważności § 14 ust. 1 Regulaminu stanowiącego załącznik do zaskarżonej uchwały. W uzasadnieniu podkreślił na wstępie, że wskazana uchwała jest aktem prawa miejscowego, gdyż zawiera przepisy powszechnie obowiązujące na terenie gminy, skierowane do nieokreślonego z góry kręgu osób, bez względu na to, jakiej faktycznie liczby tych osób będzie dotyczyła, w związku z czym sąd, uwzględniając skargę, władny jest stwierdzić jej nieważność niezależnie od tego, jaki okres upłynął od jej podjęcia. Uzasadniając stwierdzone naruszenie podał, że prawidłowa wykładnia ustawowych sformułowań "określać inkasentów" i "wyznaczać inkasentów" oznacza obowiązek precyzyjnego podania danych podmiotu mającego wykonać obowiązki inkasenta. Obliguje to radę gminy do zindywidualizowania inkasentów w uchwale, aby nie budziło wątpliwości, na kogo ten obowiązek został nałożony, a także aby podatnik wiedział, kto jest uprawniony do pobrania od niego podatku. Niedopuszczalnym - zdaniem skarżącego - jest cedowanie tego rodzaju kompetencji na zarządcę targowiska (w tym przypadku Przedsiębiorstwo Usług Komunalnych sp. z o.o. w Ełku) nawet, jeżeli jest nim podmiot powiązany personalnie lub funkcjonalnie z daną jednostką samorządu terytorialnego. Prokurator podkreślił też, że powierzenie komuś stanowiska (funkcji) inkasenta musi poprzedzać zgoda danego podmiotu na przyjęcie łączących się z tym obowiązków i musi ona zostać wyrażona przed określeniem (wyznaczeniem) inkasenta, a nie dopiero na etapie zawarcia ze wskazaną osobą stosownej umowy. Oznacza to, że określenie czy też wyznaczenie inkasenta może dotyczyć jedynie wskazanej w sposób konkretny osoby. Jeżeli na inkasentów wyznaczono "sołtysów lub inne osoby fizyczne, z którymi zostanie podpisana umowa o prowadzenie poboru w drodze inkasa", to właściwym do wyznaczenia (określenia) inkasenta może się w tej sytuacji stać podmiot zawierający umowę o prowadzenie poboru podatków i opłat w formie inkasa, a więc inny organ niż wskazany w przepisach. Na potwierdzenie swojego stanowiska przywołał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 stycznia 2008 r., sygn. akt

Strona 1/3