Dnia 12 grudnia 2017 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Bogusław Jażdżyk Sędziowie sędzia WSA Beata Jezielska sędzia WSA Piotr Chybicki (spr.) Protokolant specjalista Wojciech Grabowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 grudnia 2017 roku sprawy ze skargi Wojewody Warmińsko-Mazurskiego na zarządzenie Burmistrza Miasta Mikołajki z dnia 28 marca 2008 roku nr 30/2008 w przedmiocie określenia niektórych zasad wydzierżawiania gruntów stanowiących własność Gminy Mikołajki oraz stawek czynszu za dzierżawę nieruchomości gruntownych - stwierdza nieważność zaskarżonego zarządzenia.
Wojewoda (dalej jako Wojewoda), reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o orzeczenie niezgodności z prawem § 1 ust. 2, ust. 3 w zakresie sformułowania "i 2", ust. 4 w zakresie sformułowania "2" i § 5 ust. 2 w zakresie sformułowania "mb" zarządzenia Nr "[...]" Burmistrza Miasta "[...]" (dalej jako Burmistrz) z dnia "[...]" w sprawie określenia niektórych zasad wydzierżawiania gruntów stanowiących własność Gminy oraz stawek czynszu za dzierżawę nieruchomości gruntowych. Rzeczonym zarządzeniem Burmistrz ustali minimalne stawki rocznego czynszu dzierżawnego za 1 mb powierzchni nabrzeża wykorzystywanego na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Mianowicie w § 1 ust. 2 zarządzenia Burmistrz podał, że "ustala się minimalne stawki rocznego czynszu dzierżawnego za 1 mb powierzchni nabrzeża jeziora wykorzystywanego:
a/ na cele prowadzenia działalności gospodarczej związanej z wypożyczaniem sprzętu pływającego (bez pomostu) 140,00 zł/mb + VAT
b/ do przymocowywania postu na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej 150,00 zł/mb (szerokości pomostu) + VAT + 50,00 zł/mb nabrzeża faktycznie użytkowanego przez Dzierżawcę) + VAT".
Ust 3 i 4 § 1 zarządzenia stanowi, że stawki czynszu nie wymienione m.in. w ust. 2 będą indywidualnie ustalane przez Burmistrza, zaś minimalna stawka roczna czynszu wyliczona wg stawek, jak w m. in. ust. 2, nie może wynosić mniej niż wskazana tamże wartość graniczna. Z kolei § 5 ust. 2 zarządzenia stanowi, że "Każdy rozpoczęty m2, mb gruntu uważa się za pełny".
Wojewoda uznał, że nieruchomość gruntowa winna być wyodrębniona pod względem prawnym (własnościowym) i fizycznym (geodezyjnym), co m. in. oznacza, że powinna posiadać powierzchnię, natomiast wskazana przez Burmistrza jednostka - mb nie jest jednostką pola powierzchni, a jednostką długości. Nadto - zgodnie z art. 16 pkt 65 ustawy z dnia 20 lipca 2017r. Prawo wodne - stanowiącym powtórzenie art. 9 pkt 19 lit. h ustawy z dnia 18 lipca 2001r. prawo wodne, obowiązującego w dacie wydania kwestionowanego zarządzenia - nabrzeża zalicza się do urządzeń wodnych rozumianych jako urządzenia lub budowę służące do kształtowania zasobów wodnych lub korzystają z tych zasobów. Natomiast według definicji Słownika języka polskiego PWN nabrzeże, to umocniony brzeg morza, rzeki, kanału, dostosowany do przyjmowania statków. W rezultacie powyższego skoro nabrzeże nie jest nieruchomością, a urządzeniem wodnym, do przepisy ustawy o gospodarce nieruchomości nie będą miały do niego zastosowania.
W odpowiedzi na skargę Burmistrz, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o odrzucenie skargi z uwagi na jej wniesienie z przekroczeniem kompetencji, ewentualnie o jej oddalenie. Uzasadniając odrzucenie skargi wywiódł, że tryb skargowy opary na art. 93 ustawy o samorządzie gminnym odnosi się do zarządzeń Burmistrza, które stanowią akty ustanawiające przepisy porządkowe, zaś kwestionowane zarządzenie do takowych nie należy. Także oparcie skargi na art. 94 ustawy o samorządzie gminnym budzi wątpliwości, gdyż jego regulacja nie odnosi się do innych zarządzeń, niż porządkowe, a skarżone zarządzenie takim nie jest. Nadto na Burmistrzu nie ciążył obowiązek przedłożenia skarżonego zarządzenia Wojewodzie, a w konsekwencji przedmiotowe zarządzenie nie podlega nadzorowi w trybie ustawy o samorządzie gminnym. Z kolei oddalenie skargi pełnomocnik motywowała tym, że w podstawie pranej rzeczonego zarządzenia wskazane zostały art. 13 ust. 1 w zw. z art. 25 ust. 1 i 2 ustawy o gospodarce nieruchomości oraz art. 30 ust. 2 pkt 3 ustawy o samorządzie gminnym,, a zatem tytuł ani treść tegoż zarządzenia nie odnosi się do uregulowań zawartych w ustawie prawo wodne. Nazwa "nabrzeże" zawarta w treści zarządzenia został użyta przez organ wydający zaskarżony akt w rozumieniu nieruchomości gruntowych, które przylegają do jeziora, oznaczonych w ewidencji jako działki gruntu o nr: "[...]". Powyższe znajduje odzwierciedlenie w miejscowym planie zagospodarowana przestrzennego terenu pasażu miejskiego nad jeziorem "[...]" oraz w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego obejmującym cześć gruntów obrębu Miasta "[...]", stanowiącym załącznik do uchwały z dnia "[...]". W rezultacie powyższego Wojewoda nieprawidłowo ocenił treść i znaczenie zaskarżonych postanowień zarządzenia uznając, że dotyczą one urządzeń wodnych, gdyż w rzeczywistości dotyczą one gruntów oznaczonych w/w numerami ewidencyjnymi i taka też była intencja użycia słowa "nabrzeże" prze organ wydający akt.