Dnia 1 kwietnia 2015 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tadeusz Lipiński (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Ewa Osipuk Sędzia WSA Piotr Chybicki Protokolant Specjalista Małgorzata Krajewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 kwietnia 2015 roku sprawy ze skargi Spółki A na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie wydania zaświadczenia I. uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie organu I instancji; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej kwotę 100 zł (sto złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego; III. zwraca skarżącej kwotę 100 zł (sto złotych), tytułem nadpłaconego wpisu od skargi; IV. orzeka, że zaskarżone postanowienie nie podlega wykonaniu.
Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że w dniu 26 lutego 2014 r. do Urzędu Gminy A wpłynął wniosek spółki A o wydanie zaświadczenia potwierdzającego, że budowa pomostu na jeziorze A z dostępem z działki oznaczonej nr "[...]" w obrębie geodezyjnym A odbyła się przed rokiem 1975 i nie stała w sprzeczności z obowiązującym w tamtych latach planem zagospodarowania przestrzennego.
Organ pierwszej instancji pismem z dnia 11 marca 2014 r. wezwał zainteresowanego do zgłoszenia dwóch świadków, którzy złożą pisemne oświadczenie, pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia, że pomost powstał przed rokiem 1975.
Pismem z dnia 27 marca 2014 r. spółka A złożyła wyjaśnienia i doprecyzowała żądanie wydania zaświadczenia w ten sposób, że zaświadczenie ma dotyczyć jedynie stanu prawnego rzeczy.
Postanowieniem z dnia "[...]" organ pierwszej instancji odmówił wydania zaświadczenia o żądanej treści. W uzasadnieniu organ pierwszej instancji powołał się na fakt braku materiału dokumentacyjnego.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Olsztynie postanowieniem z dnia "[...]" uchyliło zaskarżone postanowienie i przekazało sprawę organowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia.
W ramach powtórnego rozpoznania sprawy Wójt Gminy A wezwał spółkę A do złożenia wyjaśnienia. W odpowiedzi zainteresowana w wydaniu zaświadczenia spółka wskazała, że ubiega się o legalizację pomostu w trybie art. 37 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane, a przepis ten wymaga potwierdzenia określonego stanu prawnego w drodze zaświadczenia.
Postanowieniem z dnia "[...]" Wójt Gminy A odmówił wydania zaświadczenia o żądanej treści. W uzasadnieniu organ pierwszej instancji powołał się na okoliczność, że legalizacja obiektu budowlanego w trybie art. 37 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane w odniesieniu do terenu, który zgodnie z przepisami o planowaniu przestrzennym nie jest przeznaczony pod zabudowę albo przeznaczony jest pod innego rodzaju zabudowę, powinna być brana pod uwagę według stanu na dzień wydawania decyzji organu administracji publicznej.
Zażalenie na ww. postanowienie wniosła spółka A
W zażaleniu podniesiono, że jeżeli wnioskodawca jest lub zamierza być stroną w postępowaniu administracyjnym, takim jak postępowanie w sprawie legalizacji obiektu budowlanego wybudowanego bez pozwolenia, ma on prawo żądać od organu właściwego w sprawach planistyczno-przestrzennych, urzędowego poświadczenia stanu prawnego, istotnego z punktu widzenia oceny legalności lokalizacji lub budowy tego obiektu. Bezpośrednią podstawą takiego żądania jest w niniejszej sprawie przepis art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 października 1974r. Prawo budowlane.
Po rozpatrzeniu zażalenia Samorządowe Kolegium Odwoławcze postanowieniem z dnia "[...]" utrzymało w mocy postanowienie organu I instancji. W uzasadnieniu podniosło, że Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie 7 sędziów NSA podjął uchwałę wyjaśniającą, dotyczącą przepisów prawnych, których stosowanie wywołało rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych z dnia 16 grudnia 2013r., sygn. akt II OPS 2/13, która dotyczyła rozumienia pojęcia "przepisy o planowaniu przestrzennym", o których mowa w art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 października 1974r. - Prawo budowlane. Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu wniosku Prokuratora Generalnego o podjęcie uchwały wyjaśniającej: "Czy przepisy o planowaniu przestrzennym w rozumieniu art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 października 1974r. Prawo budowlane w zw. z art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane to przepisy obowiązujące w dacie realizacji procesu budowlanego, czy też w chwili orzekania przez organ administracji w pierwszej instancji?" podjął następującą uchwałę: Przepisami o planowaniu przestrzennym, o których mowa w art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 października 1974r. Prawo budowlane (Dz. U. Nr 38, poz. 229 z późno zm.) w związku z art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn o zm.) są przepisy obowiązujące w dacie orzekania przez organy administracji, z tym, że w postępowaniu w przedmiocie nakazania przymusowej rozbiórki, należy uwzględnić także przeznaczenie terenu, na którym powstał obiekt budowlany, od daty jego budowy.