Dnia 26 listopada 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzenna Glabas Sędziowie Sędzia WSA Ewa Osipuk Sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora (spr.) Protokolant Specjalista Małgorzata Krajewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 listopada 2013 roku sprawy ze skargi H. B. na uchwałę Rady Gminy z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie wygaśnięcia mandatu radnego oddala skargę.
Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że uchwałą Nr "[...]" z dnia ‘[...]" Rada Gminy, powołując art. 190 ust. 1 pkt 2a ustawy Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw w związku z art. 16 ust. 2a ustawy Przepisy wprowadzające ustawę - Kodeks wyborczy oraz art. 24f ust. 1 i 1a, jak również art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy o samorządzie gminnym, stwierdziła wygaśnięcie mandatu radnego Rady Gminy H. B. (dalej zwanego skarżącym) z powodu naruszenia ustawowego zakazu łączenia mandatu radnego z prowadzeniem działalności gospodarczej z wykorzystaniem mienia komunalnego Gminy. W uzasadnieniu tej uchwały podano, że skarżący w celu prowadzenia działalności gospodarczej bezumownie korzysta z dwóch działek (to jest działki o nr 112/1 i z części działki o nr 35/1), położonych w obrębie N., stanowiących własność gminy B.
W skardze na powyższą uchwałę do tutejszego Sądu skarżący zarzucił organowi naruszenie art. 24f ust. 1 i 1a ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 190 ust. 1 pkt 2a ustawy Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw. Z tych też powodów wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały oraz zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu skargi zarzucił organowi niewłaściwe ustalenie okoliczności faktycznych sprawy. Podniósł, że art. 24f ustawy o samorządzie gminnym nie zabrania radnym korzystania z mienia gminnego, a jedynie statuuje zakaz celowego wykorzystywania tego mienia do prowadzenia działalności gospodarczej. Dodał, że o korzystaniu z mienia komunalnego można mówić tylko wtedy, gdy chodzi o mienie, wobec którego gmina może wykonywać prawa właścicielskie i wobec którego ciążą na gminie obowiązki przypisywane właścicielowi. Wskazał, że z taką sytuacja nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie, gdyż skarżący korzysta z działki o nr 112/1 samoistnie i nieprzerwanie jak właściciel od 1980r., co stało się zresztą przyczyną złożenia przez niego wniosku do sądu o stwierdzenie zasiedzenia własności tej działki. Jeśli chodzi natomiast o użytkowanie części działki o nr 35/1, to skarżący podał, że została ona przez nieuwagę pracownika skarżącego zaorana. Uznał przy tym, że skoro to zdarzenie miało miejsce po raz pierwszy i dotyczy niewielkiej części tej działki, to powinno stanowić co najwyżej podstawę do wezwania radnego do zaniechania uprawy na tym kawałku gruntu, a nie przyczynę do wygaszenia mandatu. W ocenie skarżącego, podjęta uchwała jest następstwem lokalnej polityki organów gminy i próbą wyeliminowania radnego, który nie chce się podporządkować.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie wskazując, że dla stwierdzenia złamania zakazu, zawartego w art. 24f ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, wystarczające jest ustalenie, że radny wykorzystuje (nawet jednorazowo) mienie komunalne do prowadzenia działalności gospodarczej, za którą w orzecznictwie sądowym uznaje się także działalność rolniczą. Podniósł, że bez znaczenia, z punktu widzenia tego przepisu, jest to, czy wykorzystanie mienia w tym celu następuje wskutek umyślnego działania radnego, czy też zaniechania spowodowanego przez nieuwagę, czy pomyłkę. Uznał, że za takim rozumieniem tego przepisu przemawia treść art. 24f ust. 1a ustawy o samorządzie gminnym, z którego wynika, że po złożeniu ślubowania radny ma 3 miesiące na zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej z wykorzystaniem mienia gminy. Zdaniem organu, jest to wystarczający okres czasu dla wyjaśnienia wszelkich wątpliwości związanych z charakterem, zakresem i mieniem wykorzystywanym w prowadzonej działalności gospodarczej. Podkreślił, że roszczeń cywilnoprawnych dotyczących własności nieruchomości nie można mylić z obowiązkami organu stanowiącego gminy dotyczącymi radnego naruszającego zakaz zawarty w art. 24f ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Uznał więc, że do czasu wydania postanowienia w przedmiocie stwierdzenia zasiedzenia, decydujące znaczenie dla oceny prawa własności mają zapisy w księdze wieczystej oraz rejestrze gruntów, z których wynika, że właścicielem obu spornych działek jest gmina Braniewo. Domniemanie zgodności tych dokumentów z rzeczywistym stanem prawnym uzasadniało zaś przyjęcie, że użytkowane rolniczo przez skarżącego te działki są mieniem, o jakim mowa w art. 24f ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym.