Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Irena Szczepkowska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Beata Jezielska Sędzia WSA Tadeusz Lipiński Protokolant Grażyna Wojtyszek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 grudnia 2010 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Iławie na uchwałę Rady Miejskiej w Zalewie z dnia 28 grudnia 2005 r. nr XXXIX/423/05 w przedmiocie zasad utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta i Gminy Zalewo 1. stwierdza nieważność Załącznika Nr 1 do zaskarżonej uchwały Nr XXXIX/423/05 Rady Miejskiej w Zalewie z dnia 28 grudnia 2005 r. w sprawie przyjęcia Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta i Gminy Zalewo w części obejmującej: - § 2 pkt 5, pkt 9, pkt 10, pkt 11, pkt 12; - § 14; - § 24 ust. 2 pkt. 7 i 8; 2. orzeka, że zaskarżona uchwała w części opisanej w pkt 1 wyroku nie podlega wykonaniu. WSA/wyr.1 - sentencja wyroku
Uchwałą nr XXXIX/423/05 z dnia 28 grudnia 2005 r. Rada Miejska w Zalewie, na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 3 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) oraz art. 4 ust. 1 pkt 1 -pkt 8 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2005 r. Nr 236, poz. 2008 ze zm.) uchwaliła regulamin utrzymania czystości i porządku na terenie miasta i gminy Zalewo.
Powyższą uchwałę zaskarżył Prokurator Rejonowy w Iławie zarzucając jej rażące naruszenie art. 7 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej oraz art. 4 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. W uzasadnieniu stwierdził, że w § 2 pkt 5, pkt 10, pkt 11, pkt 12 regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta i Gminy Zalewo, powtórzono definicje pojęć: "właściciel nieruchomości", "stacje zlewne", "nieczystości ciekłe" i "zbiorniki bezodpływowe", zawartych w art. 2 ust. 1 pkt 1, pkt 3 - 5 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Podał też, że w § 2 pkt 9 przedmiotowej uchwały zawarto definicję "odpadów komunalnych", zdefiniowaną w art. 3 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2001 r. Nr 62 poz. 628 ze zm.), zmieniając zakres znaczeniowy tego pojęcia. Prokurator Rejonowy w Iławie wskazał także, że Rada Miejska w Zalewie w § 14 załącznika do uchwały zakazała spalania odpadów w pojemnikach i kontenerach, czym przekroczyła kompetencje wynikające z art. 4 ust. 1 i ust. 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, gdyż zakaz spalania odpadów poza spalarniami wynika z ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2001 r. Nr 62 poz. 628 ze zm.). Zarzucił również, że w § 24 ust. 2 przedmiotowego załącznika wymieniono obowiązki osób utrzymujących zwierzęta domowe, w tym m.in. opłacanie podatku od posiadania psów oraz terminowe szczepienia ochronne psów przeciw wściekliźnie i innym chorobom zakaźnym. Natomiast oba te obowiązki wynikają z odrębnych aktów prawnych rangi ustawowej, zatem brak było podstaw do uregulowania tej materii w regulaminie utrzymania czystości i porządku w gminie.
W odpowiedzi na skargę Rada Miejska w Zalewie wniosła o jej oddalenie jako nieuzasadnionej. W uzasadnieniu wywiodła, że uchybienia dostrzeżone przez skarżącego nie należą do kategorii rażących naruszeń prawa, gdyż przez rażące naruszenie prawa rozumie się naruszenie wyraźnej, niebudzącej wątpliwości interpretacyjnych norm prawa materialnego lub procesowego. O rażącym naruszeniu prawa można zatem mówić tylko wówczas, gdy proste zestawienie treści rozstrzygnięcia lub aktu z treścią zastosowanego przepisu prawa wskazuje na ich oczywistą niezgodność. Zdaniem Rady, uchybienie polegające na powtórzeniu w treści aktu niektórych przepisów ustawy nie powinno być zakwalifikowane do kategorii istotnych naruszeń prawa w rozumieniu art. 91 ustawy o samorządzie gminnym. Wywiodła, że przyjęcie, iż rada miejska nie może powtórzyć w celach porządkujących i służących przejrzystości postanowień regulaminu wobec przeciętnego adresata tego aktu, doszłoby do sytuacji, w której regulamin regulujący wyrywkowe kwestie byłby niezrozumiały, a przez to rodzący problemy interpretacyjne. Powtórzenie niewielkich fragmentów aktów normatywnych wyższego stopnia z jednoczesnym ujęciem ich w formę obowiązku, zdaniem organu, oznacza dopełnienie zapisów ustawowych. Zaznaczyła, że definicja właściciela nieruchomości, stacji zlewnej, nieczystości ciekłych i zbiorników bezodpływowych funkcjonuje nie tylko we wskazanej w skardze ustawie o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Rada uznała też, że określone w rozporządzeniu z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. Nr 100, poz. 908) zasady techniki prawodawczej nie mogą stanowić podstawy do oceny zgodności z prawem uchwały organu gminy, gdyż mają charakter wskazówek i zaleceń, a nie zastosowanie się do nich nie wiąże się z sankcją w postaci stwierdzenia nieważności aktu prawa miejscowego. Stwierdziła, że nie naruszyła § 147 i § 149 rozporządzenia, gdyż nie zamierzała posługiwać się w obrębie tego aktu definicjami w innym znaczeniu, jak również nie formułowała definicji ustalających znaczenie określeń ustawowych. Zaznaczyła ponadto, że skarżący mógł wystąpić do organu gminy o zmianę zaskarżonych zapisów, nie wykorzystując drogi sądowego stwierdzenia ich nieważności. Rada oceniła, że uchwała została powzięta z nieistotnym naruszeniem prawa i stwierdziła, że nie zachodzą przesłanki do stwierdzenia nieważności skarżonych postanowień regulaminu.