W odwołaniu od decyzji K. H. oznajmiła, że nie zgadza się zarówno z jej rozstrzygnięciem, jak i wydanymi w jej sprawie orzeczeniami lekarskimi. Podniosła, iż do jej choroby przyczyniła się praca. Podając, że urazu doznała pod koniec 2006 r. wskazała, że na lewy łokieć leczyła się w czerwcu 2006 r., a następnie w 2007 r. korzystała z poradni rehabilitacyjnej i leczyła się farmakologicznie na przewlekłe zapalenie lewego łokcia, barku i okolic, co potwierdzają dokumenty.
Decyzją z dnia [...], nr [...], Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Opolu utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu, uwzględniając okoliczności faktyczne ustalone w toku postępowania pierwszoinstancyjnego organ odwoławczy, wskazując na jednostki chorobowe uznane za przewlekłą chorobę zawodową układu ruchu wywołaną sposobem wykonywanej pracy, określone w pozycji 19 wykazu chorób zawodowych, wg załącznika do rozporządzenia z dnia 30 czerwca 2009 r. stwierdził, iż żadnej z nich nie rozpoznano u K. H. Wskazał, iż zdiagnozowano u niej: uogólnioną chorobę zwyrodnieniową stawów, spłycenie fizjologicznej lordozy szyjnej, spondylozę szyjną z początkową dyskopatią oraz osteofitozą tylno - prawoboczną na wysokości C2-3, C3-4, dyskopatię C5-6 z objawowym zespołem bólowym lewostronnym, zmiany zwyrodnieniowe obu stawów barkowo - obojczykowych, wyrośl kostną w okolicy nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej lewej, zespół bólowy kręgosłupa piersiowego C7-Th 2, Th6-Th8 oraz stan po urazie barku lewego, zmiany zwyrodnieniowe drobnych stawów rąk i zespół ciasnoty podbarkowej po stronie lewej z zespołem bólowym w wywiadzie. Schorzenia te nie figurują jednak w wykazie chorób zawodowych i za chorobę zawodową nie mogą być uznane. Z tego też względu na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, w tym orzeczeń lekarskich, w ocenie organu nie można było uznać, że zaistniała przesłanka warunkująca rozpoznanie i stwierdzenie choroby zawodowej określona w art. 235- Kodeksu pracy, zgodnie z którym za schorzenie zawodowe może być uznane jedynie schorzenie wymienione w wykazie chorób zawodowych. Organ odwoławczy dostrzegł, że K. H. była badana we właściwych jednostkach orzeczniczych upoważnionych do orzekania o chorobach zawodowych, które dokonały zbieżnej oceny jej stanu zdrowia. Stwierdził przy tym, że brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności wydanych przez nie orzeczeń. Z ich uzasadnień wynika, że wydanie ich poprzedzone zostało analizą wyników badań specjalistycznych, badaniami internistycznym i ortopedycznym, a także analizą danych na temat sposobu wykonywania pracy. Jednocześnie, z orzeczenia jednostki drugiego stopnia wynika, że rozpoznane zmiany spowodowane zostały czynnikami pozazakładowymi takimi jak między innymi wiek, czynniki genetyczne, wady postawy i budowa ciała, choroby metaboliczne, przebyte choroby i uraz oraz zaburzenia hormonalne.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu K. H. - reprezentowana przez adwokata H. S. - zarzuciła decyzji odwoławczej naruszenie: