Na gruncie niniejszej sprawy, uwzględniając powołane powyżej regulacje, wskazać należy, iż skarżąca poddana została badaniu we właściwych jednostkach diagnostycznych pierwszego i drugiego stopnia, tj. Wojewódzkim Ośrodku Medycyny Pracy w O. z/s w K. oraz Szpitalu Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S., w oparciu o które następnie wydane zostały orzeczenia lekarskie, stwierdzające brak podstaw do rozpoznania u skarżącej choroby zawodowej. Z wydanych orzeczeń wynika, iż zdiagnozowane u skarżącej zmiany chorobowe nie powstały w związku ze sposobem wykonywanej pracy i nie figurują w wykazie chorób zawodowych, co wykluczało uznanie ich za taką chorobę. W szczególności nie stwierdzono, że u skarżącej występuje schorzenie określone w pozycji 19.1 i 19.4 wykazu chorób zawodowych, stanowiącego załącznik do rozporządzenia, w postaci przewlekłego zapalenia ścięgna i jego pochewki (w obrębie stawu łokciowego lewego) i przewlekłego zapalania okołostawowego barku (lewego). Z podejrzeniem wystąpienia takich zmian chorobowych skarżąca skierowana natomiast została na badania do jednostek diagnostycznych i w zakresie ich rozpoznania prowadzone było postępowania w sprawie choroby zawodowej.
Orzeczenia lekarskie wydane były w oparciu o wyniki przeprowadzonych badań. Wobec zbieżności rozpoznania dokonanego przez jednostki orzecznicze pierwszego i drugiego stopnia tj. stwierdzenie braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej oraz uzasadnienia zajętego stanowiska, w ocenie Sądu brak było w niniejszej sprawie podstaw do kwestionowania przez organy inspekcji sanitarnej wydanych orzeczeń i wobec tego nie zachodziła konieczność uzupełnienia materiału dowodowego, stanowiącego podstawę wydania decyzji, stosownie do § 8 ust. 2 rozporządzenia. W orzeczeniach wskazano, iż rozpoznanie dotyczyło chorób narządu ruchu w postaci przewlekłego zapalenia ścięgna i jego pochewki (w obrębie stawu łokciowego lewego) i przewlekłego zapalania okołostawowego barku (lewego). Zakresem postępowania dotyczącego stwierdzenia choroby zawodowej nie były natomiast objęte inne schorzenia. Nie można tym samym zarzucić organom inspekcji sanitarnej zebrania materiału dowodowego w sposób niewyczerujący. Zgodnie z § 8 ust. 1 rozporządzenia zaskarżona decyzja prawidłowo oparta została o orzeczenia lekarskie. Organ wydający decyzję nie był natomiast uprawniony do analizy materiału dowodowego z medycznego punktu widzenia. W zakresie rozpoznania choroby zawodowej związany był orzeczeniami lekarskimi.
Prawidłowo też w oparciu o te orzeczenia, zaskarżoną decyzją rozstrzygnięto o braku podstaw do stwierdzenia u skarżącej choroby zawodowej. Stosownie do § 8 ust. 1 rozporządzenia i art. 235 - Kodeksu pracy, konieczną przesłankę jej stwierdzenia w drodze decyzji organu inspekcji sanitarnej jest bowiem rozpoznanie schorzenia przez jednostkę diagnostyczną, jako choroby określonej w wykazie chorób zawodowych. Skoro natomiast w orzeczeniach lekarskich stwierdzono, że schorzenia występujące u skarżącej nie stanowią choroby określonej w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia jako choroba zawodowa, brak było podstaw do jej stwierdzenia u skarżącej. Zgodnie z prawem zatem, dokonując oceny dowodów w postaci orzeczeń lekarskich, organ zaskarżoną decyzją orzekł o braku podstaw do stwierdzenia u skarżącej choroby zawodowej.
W ocenie Sądu nie można przy tym zgodzić się z zarzutem skargi, że nieokreślenie w pkt 7 "Karty oceny narażenia zawodowego w związku z podejrzeniem choroby zawodowej", jednostek chorobowych jakich dotyczyło postępowanie, poprzez wskazanie ich pozycji z wykazu chorób zawodowych tj. określenie liczby porządkowej (19.1 i 19.4), stanowiło istotne naruszenie prawa mające wpływ na wynik sprawy. Dostrzec przyjdzie, iż wymienione pod pozycją 19.1 i 19.4 wykazu jednostki chorobowe, określone zostały w pkt 7 Kart w formie opisowej, a ponadto podano, że postępowanie dotyczy chorób układu ruchu wywołanych sposobem wykonywania pracy z pozycji 19. Z Karty tej, która w myśl § 8 ust. 1 rozporządzenia stanowiła środek dowodowy przy stwierdzeniu choroby zawodowej, wynikło zatem jakich jednostek chorobowych dotyczyło postępowanie. Wskazane przez skarżącą braki, jakkolwiek mogły świadczyć o braku dokładności organu, nie mogły mieć tym samym wpływu na wynik sprawy.
Reasumując, powtórzyć przyjdzie, iż w ocenie Sądu stwierdzono brak podstaw do rozpoznania u skarżącej choroby zawodowej. W prowadzonym postępowaniu organ nie naruszył rządzących nim reguł i prawidłowo uznał za wiążącą ocenę wynikającą z orzeczeń lekarskich o braku podstaw do rozpoznania u skarżącej choroby zawodowej.
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 151 P.p.s.a. orzeczono, jak w sentencji.