Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Teresa Cisyk Sędziowie Sędzia WSA Elżbieta Naumowicz Sędzia WSA Daria Sachanbińska (spr.) Protokolant Sekretarz sądowy Agnieszka Jurek po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 1 sierpnia 2013 r. sprawy ze skargi A Spółka z o.o. w [...] na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Opolu z dnia 11 lutego 2013 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania w sprawie dotyczącej odmowy wszczęcia postępowania o przedłużenie zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych oddala skargę.
Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przez A Spółka z o.o. w [...] (zwana dalej również Spółką) jest decyzja Dyrektora Izby Celnej w Opolu z dnia 11 lutego 2013 r., nr [...], utrzymująca w mocy decyzję własną z dnia 12 grudnia 2012 r., nr [...], którą odmówiono Spółce wznowienia postępowania zakończonego postanowieniem z dnia 29 czerwca 2012 r., nr [...], z uwagi na wszczęte postępowanie sądowoadministracyjne dotyczące tego postanowienia.
Wydanie zaskarżonej decyzji poprzedziło postępowanie o następującym przebiegu:
W dniu 10 listopada 2006 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu wydał decyzję nr [...], którą udzielił A Spółce z o.o. w [...] zezwolenia na urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa opolskiego.
Postanowieniem z dnia 29 czerwca 2012 r., nr [...], Dyrektor Izby Celnej w Opolu utrzymał w mocy postanowienie organu pierwszej instancji z dnia 5 czerwca 2012 r., nr [...], o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie przedłużenia A Spółka z o.o. w [...] przedmiotowego zezwolenia.
Na postanowienie z dnia 29 czerwca 2012 r. Spółka wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu.
Wyrokiem z dnia 28 grudnia 2012 r., sygn. akt II SA/Op 439/12, Sąd uchylił zaskarżone postanowienie Dyrektora Izby Celnej z dnia 29 czerwca 2012 r. oraz poprzedzające je postanowienie z dnia 5 czerwca 2012 r., natomiast postanowieniem z dnia 21 maja 2013 r., sygn. akt II GSK 694/13, Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Celnej w Opolu od ww. wyroku.
Wnioskiem z dnia 10 października 2012 r. (doprecyzowanym na wezwanie organu pierwszej instancji w piśmie z dnia 26 listopada 2012 r.), nadanym w placówce pocztowej 29 października 2012 r., Spółka wniosła o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem Dyrektora Izby Celnej z dnia 29 czerwca 2012 r., nr [...]. Jako przesłankę wznowienia wskazała art. 240 § 1 pkt 11 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, w związku z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej TSUE) z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11 i C-217/11. W uzasadnieniu wniosku Spółka, w nawiązaniu do wyroku TSUE, przedstawiła argumentację dotyczącą technicznego charakteru przepisów, tj. art. 129 ust. 2, art. 135 ust. 2 oraz mającego zastosowanie w sprawie art. 138 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych i stwierdziła, że wobec braku notyfikacji tych przepisów organ winien odmówić ich zastosowania. W tej sytuacji wpływ wyroku TSUE na sprawę dotyczącą odmowy wszczęcia postępowania w sprawie przedłużenia Spółce zezwolenia jest niewątpliwy i uzasadniania wznowienie postępowania.
Decyzją z dnia 12 grudnia 2012 r. Dyrektor Izby Celnej w Opolu, działając na podstawie art. 243 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749), zwanej dalej Ordynacją podatkową, odmówił Spółce wznowienia postępowania z uwagi na wszczęte postępowanie sądowoadministracyjne dotyczące postanowienia z dnia 29 czerwca 2012 r., nr [...]. W uzasadnieniu decyzji organ zrelacjonował stan faktyczny sprawy, a następnie, odwołując się do orzecznictwa sądowoadministracyjnego stwierdził, że niedopuszczalne jest wszczęcie przez organ podatkowy postępowania wznowieniowego zakończonego wydaniem decyzji ostatecznej w sytuacji, gdy wszczęto już postępowanie sądowej kontroli tej decyzji. Tym samym, w celu uniknięcia dwutorowości postępowań: administracyjnego i sądowoadministracyjnego, należało odmówić wznowienia postępowania.