Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Daria Sachanbińska - spr. Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Gocki Sędzia WSA Elżbieta Naumowicz Protokolant St. sekretarz sądowy Mariola Krzywda po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 sierpnia 2016 r. sprawy ze skargi M. M. reprezentowanego przez kuratora J. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 29 października 2015 r., nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku celowego oddala skargę.
Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przez M. M., reprezentowanego przez kuratora J. M., jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 29 października 2015 r., nr [...], którą utrzymano w mocy decyzję Kierownika Działu Świadczeń Ośrodka Pomocy Społecznej w Nysie, działającego z upoważnienia Burmistrza Nysy, z dnia 21 lipca 2015 r. o odmowie przyznania M. M. specjalnego zasiłku celowego z przeznaczeniem na zakup bielizny osobistej, odzieży, żywności, leków i leczenia.
Skarga została wniesiona w następującym stanie faktycznym:
Wnioskiem z dnia 2 kwietnia 2013 r. J. M. wystąpiła do Ośrodka Pomocy Społecznej w Nysie o przyznanie zasiłku celowego dla syna M. M. na pokrycie kosztów zakupu żywności, leków, leczenia, odzieży. Podała, że M. M. przebywa w Domu Pomocy Społecznej (dalej w skrócie: DPS) w [...] k. [...], jest osobą samotną, samodzielnie prowadzącą gospodarstwo domowe, niepełnosprawną i niezdolną do pracy z powodu długotrwałej i przewlekłej choroby. Z tego powodu nie dysponuje jakimikolwiek własnymi środkami pieniężnymi i jest zdany na pomoc z opieki społecznej. Ponadto, M. M. w piśmie z dnia 25 kwietnia 2013 r. zwrócił się do Ośrodka Pomocy Społecznej w Nysie o udzielenie pomocy finansowej z przeznaczeniem na zakup bielizny.
W wyniku rozpatrzenia wniosku, Zastępca Dyrektora Ośrodka Pomocy Społecznej w Nysie, działający z upoważnienia Burmistrza Nysy, decyzją z dnia 29 kwietnia 2013 r., nr [...], odmówił przyznania M. M. pomocy w formie zasiłku celowego na zakup bielizny, odzieży, żywności, leków i leczenia. Jako podstawę prawną wydanej decyzji wskazał obowiązujące w dacie orzekania przepisy art. 104 i art. 62 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego oraz art. 2, art. 8 ust. 1 i ust. 3, art. 39 i art. 41 ustawy o pomocy społecznej.
Na skutek rozpatrzenia odwołania kuratora wnioskodawcy - J. M., Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu decyzją z dnia 30 października 2013 r., [...], utrzymało w mocy powyższą decyzję organu pierwszej instancji.
Rozstrzygnięcie Kolegium zostało zaskarżone przez stronę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, który wyrokiem z dnia 11 września 2014 r., sygn. akt II SA/Op 228/14, uchylił powyższe decyzje organów obu instancji. Sąd uznał za prawidłowe stanowisko organów co do zasadności odmowy przyznania zasiłku celowego na podstawie art. 39 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, z uwagi na przekroczenie przez skarżącego kryterium dochodowego ustalonego w art. 8 ust. 1 pkt 1 tej ustawy na kwotę 542 zł. Natomiast, w ocenie Sądu, w zakresie możliwości przyznania skarżącemu specjalnego zasiłku celowego, przewidzianego w art. 41 ustawy o pomocy społecznej, w sprawie nie doszło do zebrania całego materiału dowodowego, w związku z czym organy nie dokonały należytego wyjaśnienia stanu faktycznego, stąd też dokonana ocena nie mogła być uznana za prawidłową, ponieważ pomijała szereg istotnych okoliczności i elementów. Zdaniem Sądu, przede wszystkim znacznym deficytem charakteryzowała się zawartość wywiadu środowiskowego, z którego wynikał jedynie fakt pobytu M. M. w domu pomocy społecznej i ogólnikowe - niepotwierdzone w żaden sposób - informacje o jego chorobie. Brakowało natomiast takich ustaleń odnośnie do sytuacji skarżącego, w tym stanu jego zdrowia, niezbędnych leków i wymaganych zabiegów leczniczych, na podstawie których można budować tezę o zabezpieczeniu zgłoszonych żądań oraz nieistnienia przesłanek uzasadniających zastosowanie art. 41 ustawy o pomocy społecznej. Ponadto organy obu instancji nie przeprowadziły analizy pod kątem przyznania skarżącemu pomocy na leki i koszty leczenia. Organ odwoławczy ograniczył się wyłącznie do argumentacji w sprawie zgłoszonej potrzeby zakupu odzieży, obuwia i bielizny osobistej, co świadczy o selektywnym podejściu do oceny sytuacji skarżącego. Poza tym informacje dotyczące posiadanych przez stronę środków Sąd uznał za gołosłowne, gdyż w aktach sprawy brak jest dowodów, że M. M. rzeczywiście dysponował kwotą uzyskaną tytułem wyrównania zasiłku pielęgnacyjnego. Sąd stwierdził zatem, że postępowanie organów stanowiło naruszenie przepisów art. 7 i art. 77 § 1 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy. We wskazaniach co do dalszego postępowania Sąd podał, że w szczególności rzeczą organu będzie ustalenie, jakie leki skarżący powinien przyjmować oraz jakich świadczeń leczniczych wymaga w związku ze swym stanem zdrowia i w jakim zakresie DPS zaspokaja te potrzeby. Zalecił organom na tej podstawie dokonanie oceny, czy wystąpiła konieczność korzystania przez skarżącego z dodatkowego leczenia oraz konieczność zakupu leków i ich rodzaju. Za konieczne Sąd uznał także ustalenie przez organ faktycznych wydatków ponoszonych przez skarżącego w związku z pobytem w DPS oraz wysokości środków pozostających do jego dyspozycji.