Na powyższe postanowienie G. i A. M. złożyli zażalenie, w którym stwierdzili, że Burmistrz Leśnicy uchyla się od wydania żądanego zaświadczenia, odsyłając w tej sprawie do KRUS, która "zgodnie z ustawą nie jest właściwa do wydawania zaświadczeń tego rodzaju". Podnieśli również, że w sytuacji uznania się organu za niewłaściwy, winien on przesłać pismo organowi właściwemu, czego jednak nie dokonano. Podkreślili, że z art. 3 ustawy z dnia 20 lipca 1990 r. o wliczaniu okresów pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym do pracowniczego stażu pracy wynika obowiązek wydania zaświadczenia przez gminę w oparciu o posiadane dokumenty takie jak rejestry gruntów i księgi podatkowe i z treści zakwestionowanego postanowienia wynika, iż organ jest w posiadaniu informacji o powierzchni gospodarstwa rolnego oraz dokumentów o opłacaniu podatku rolnego. Poza tym podnieśli, iż wraz z podaniem złożone zostały dokumenty w postaci: aktu notarialnego, zaświadczenia z KRUS o opłacaniu składek na ubezpieczenie społeczne, a zatem organ w oparciu o całokształt dokumentów powinien był wydać żądane zaświadczenie. Zarzucono Burmistrzowi, że nie określił, jakich dokumentów brakuje do wydania zaświadczenia, ani nie wyjaśnił - pomimo obowiązku - na jaką okoliczność mieliby być powołani świadkowie. Żalący się wywiedli, iż dokumentowanie pracy na roli zeznaniami świadków dotyczy sytuacji, gdy nie ma dokumentów albo praca ta była wykonywana przez osoby nie będące właścicielami gospodarstwa rolnego. Poza tym podnieśli, że w okresie prowadzenia gospodarstwa rolnego Urząd Gminy wielokrotnie wystawiał im stosowne zaświadczenia niezbędne dzieciom dla celów stypendialnych.
W wyniku rozpatrzenia zażalenia, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu, postanowieniem z dnia [...] nr [...], utrzymało zaskarżone postanowienie w mocy. W uzasadnieniu organ odwoławczy podkreślił, ze zgodnie z art. 1 pkt 1 K.p.a., postępowanie w sprawach zaświadczeń jest postępowaniem odrębnym w stosunku do procedury jurysdykcyjnej, gdyż wydawanie zaświadczeń należy do tzw. czynności faktycznych względnie czynności materialno-technicznych administracji. Przywołując treść przepisu art. 217 K.p.a. organ wskazał, że podstawą prawną żądania strony był ten przepis. Podkreślił, iż organ wydaje zaświadczenie, gdy chodzi o potwierdzenie faktów albo stanu prawnego, wynikających z prowadzonej przez ten organ ewidencji, rejestrów bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu (art. 218 § 1 K.p.a.). To z kolei oznacza, że brak tych danych będzie skutkować odmową wydania wnioskowanego zaświadczenia bądź zaświadczenia o treści żądanej. Następnie, organ odwoławczy wskazał w jakich przypadkach może nastąpić odmowa wydania zaświadczenia oraz zacytował brzmienie art. 3 ustawy o wliczaniu okresów pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym do pracowniczego stażu pracy, wskazując na definicję prowadzenia gospodarstwa rolnego z art. 1 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Powołując się na wyrok NSA z 5 października 2001 r., sygn. akt II SA 1858/01 - Lex nr 53365, organ stwierdził, że przez prowadzenie gospodarstwa rolnego należy rozumieć samodzielną lub przy pomocy innych osób (osób bliskich, pracowników najemnych) faktyczną pracę w gospodarstwie rolnym wykonywaną na własny rachunek w charakterze właściciela bądź posiadacza w rozumieniu art. 336 Kodeksu cywilnego. Ponadto organ stwierdził, że niewątpliwie wnioskodawcy mają interes prawny w uzyskaniu żądanego zaświadczenia, jednak w oparciu o akta sprawy, jakimi dysponował w dacie orzekania, uznał, iż organ pierwszej instancji posiada dokumenty takie jak odpis z księgi wieczystej Kw nr A, rejestr gruntów oraz decyzje podatkowe, z których wynika jedynie, że wnioskodawcy są właścicielami nieruchomości stanowiącej gospodarstwo rolne o powierzchni 1 ,04 ha, położonej w Z., składające się z działek gruntu nr B i C, i płacą z tego tytułu podatek rolny. Zdaniem Kolegium, z dokumentów tych nie wynika okoliczność, której poświadczenia dotyczyło żądanie, tj. aby wnioskodawcy osobiście pracowali w indywidualnym gospodarstwie rolnym, stąd zachodziły przesłanki do odmowy jego wydania (art. 3 ust. 2 ustawy w związku z art. 219 K.p.a.). Kolegium stwierdziło, że tytuł prawny do nieruchomości nie jest tożsamy z osobistym świadczeniem pracy w gospodarstwie rolnym. Odnosząc się natomiast do treści zażalenia i pism kierowanych do organu pierwszej instancji w toku postępowania wyjaśniającego, Kolegium podniosło, że zgodnie z przepisami ustawy o wliczaniu okresów pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym do pracowniczego stażu pracy, brak jest możliwości wystawienia zaświadczenia o pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym na podstawie zeznań świadków. Następnie Kolegium, powołując się na poglądy wyrażane w piśmiennictwie (T. Śmiśniewicz-Podgórska, Praca na roli a świadczenia pracownicze, PUG 1993/2/14) stwierdziło, że "Artykuł 3 ustawy wymaga wystawienia zaświadczenia potwierdzającego okresy pracy w gospodarstwie rolnym osoby zainteresowanej, w oparciu o posiadane przez urząd gminy dokumenty, takie jak np. rejestry gruntów i księgi podatkowe". W związku z tym uznało, że organ pierwszej instancji niepotrzebnie wzywał wnioskodawców do przedstawienia świadków celem stwierdzenia powyższych okoliczności, gdyż wydając zaświadczenie organ pierwszej instancji opiera się na własnych rejestrach i ewidencjach - wbrew twierdzeniom zażalenia - nie było zatem podstaw, w ocenie Kolegium, do wzywania wnioskodawców do przedłożenia dokumentów, które umożliwiałyby wydanie żądanego zaświadczenia, a ponadto organ pierwszej instancji nie mógł też przesłać podania skarżących do organu właściwego, gdyż przepis art. 65 K.p.a. nie znajduje zastosowania w sprawie o wydanie zaświadczenia. Przepisy te samodzielnie regulują postępowanie w sprawie, a ich odrębność polega m.in. na tym, że w przypadku przeszkód do wydania zaświadczenia, organ wydaje postanowienie odmawiające wydania zaświadczenia, bądź wydania zaświadczenia o żądanej treści. Kolegium przyznało natomiast, że organ pierwszej instancji wadliwie zwrócił wnioskodawcom pismo bez uprzedniego wezwania do usunięcia braków formalnych (art. 64 § 2 K.p.a.). Z kolei zaświadczenie stypendialne, na które powoływali się skarżący, zdaniem Kolegium, dotyczyło jedynie wielkości gospodarstwa rolnego i jego dochodowości, a nie kwestii będącej przedmiotem niniejszego postępowania.