Sama okoliczność stwierdzenia istnienia czynnika chorobowego w środowisku pracy nie pozwala na automatyczne przyjęcie związku przyczynowo skutkowego pomiędzy stwierdzonym schorzeniem, a wykonywaną pracą zawodową. Fakt, że schorzenie figuruje w wykazie chorób zawodowych oraz, że praca była wykonywana w warunkach narażenia na jej powstanie nie wyłącza możliwości wykazania, że pomimo pracy w warunkach narażenia zawodowego jej powstanie nastąpiło z innych przyczyn, nie związanych z wykonywaniem zatrudnienia. Orzeczenie lekarskie i przeprowadzone wyniki testów skórnych jednoznacznie stwierdzają, że zaistniałe u skarżącego zmiany skórne nie mogły mieć swojego źródła w środowisku pracy skarżącego. Ustalenie istnienia choroby zawodowej jest możliwe jedynie wówczas jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych narażeniem zawodowym. W przedmiotowej sprawie schorzenie skarżącego nie zostało spowodowane działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia, które występowały w środowisku pracy, ani też sposobem wykonywania pracy.
Powyższe powoduje niemożności uznania, iż u skarżącego wystąpiła choroba zawodowa wymieniona w wykazie chorób zawodowych pod pozycją 18.1, a tym samym, że zapadłe decyzje nie odpowiadają prawu.
W tym stanie rzeczy, w oparciu o art. 151 P.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.