Podobnie, takiego skutku nie mogło odnieść stwierdzenie przez Sąd zasadności zarzutu dotyczącego popełnienia w uzasadnieniu decyzji błędu, polegającego na powołaniu się przez organ odwoławczy na orzeczenia lekarskie komisji dwóch instancji. Zarzutowi skarżącego w tym zakresie nie można odmówić racji, gdyż istotnie orzeczenie WKL MSWiA w Opolu z dnia 10 marca 2006 r. stwierdzające chorobę niedokrwienną serca jako schorzenie powodujące niezdolność do służby nie zostało zatwierdzone przez OKL MSWiA w Katowicach i na podstawie § 28 ust. 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie właściwości i trybu postępowania komisji lekarskich podległych Ministrowi Spraw Wewnętrznych, zostało uchylone. OKL MSWiA w Katowicach uchyliła je i wydała nowe orzeczenie - ostateczne. Podkreślenia jednak wymaga fakt, iż orzeczenia obu komisji lekarskich stanowiły o całkowitej niezdolności skarżącego do służby w Policji, choć z innych przyczyn, oraz uznawały go za inwalidę trzeciej grupy. W obu przypadkach stwierdzono też, że inwalidztwo skarżącego pozostaje w związku ze służbą w Policji. Ponadto, co zauważono w odpowiedzi na skargę, w uzasadnieniu decyzji nie mówi się o stwierdzonym przez poszczególne komisje schorzeniu, zatem organ nie podał błędnej informacji w tym zakresie. Podkreślić więc należy, że pomimo, iż organ odwoławczy wadliwie powołał się na orzeczenie komisji lekarskiej, które zostało wyeliminowane z obrotu prawnego, to jednak nie zmienia to faktu, iż komentowany przepis art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy miał zastosowanie z uwagi na wydanie ostatecznego orzeczenia przez Okręgową Komisję Lekarską w Katowicach. Oceniając wagę popełnionego błędu należy podzielić pogląd, iż samo błędne uzasadnienie decyzji organu odwoławczego nie może mieć wpływu na ostatecznie zgodne z prawem rozstrzygnięcie (patrz: wyrok NSA w Warszawie z 26 lutego 2002 r., V SA 162/01, LEX nr 109330).
Z tych wszystkich przyczyn Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu i na podstawie art. 151 P.p.s.a. skargę oddalił.