Sprawa ze skargi na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w Warszawie w przedmiocie świadczeń pieniężnych z tytułu pracy przymusowej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik Sędziowie Sędzia WSA Teresa Cisyk (spr.) Sędzia WSA Daria Sachanbińska Protokolant Sekretarz sądowy Agnieszka Jurek po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 21 lutego 2012 r. sprawy ze skargi A. K. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w Warszawie z dnia 14 lipca 2011 r., nr [...] w przedmiocie świadczeń pieniężnych z tytułu pracy przymusowej 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzająca ją decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w Warszawie z dnia 30 marca 2011 r., nr [...], 2) określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości.

Uzasadnienie strona 1/9

Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przez A. K. jest decyzja z dnia 14 lipca 2011 r., nr [...], Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w Warszawie utrzymująca w mocy decyzję własną z dnia 30 marca 2011 r., odmawiającą przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego osobom deportowanym do pracy przymusowej.

Wniesienie skargi poprzedziło postępowanie o następującym przebiegu:

Wnioskiem z dnia 12 kwietnia 2010 r. A. K. zwrócił się do organu o przyznanie świadczenia pieniężnego określonego w ustawie z dnia 31 maja 1996 r.

o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395 ze zm.), zwanej dalej w skrócie ustawą. Do wniosku dołączył dokumenty, które w ocenie wnioskodawcy potwierdzają uprawnianie do ubiegania się o świadczenie pieniężne z tytułu pracy przymusowej, wykonywanej w ramach deportacji w gospodarstwie rolnym O. L. we wsi [...].

Decyzją z dnia 18 maja 2010 r., nr [...], Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, powołując się na art. 2 pkt 2 i art. 4 ust.1, 2 i 4 ustawy w zw. z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 2009 r., sygn. akt K 49/07, odmówił A. K. przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej, określonego w w/w ustawie. Uzasadniając swoje stanowisko organ uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdził, iż A. K. wykonywał pracę przymusową w pobliżu stałego miejsca zamieszkania. Praca ta nie przybrała, w ocenie organu, szczególnie dotkliwej formy, o jakiej mowa w przywołanym wyroku Trybunału Konstytucyjnego, tzn. nie była połączona z wysiedleniem i "wyrwaniem" z dotychczasowego środowiska.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy A. K. wniósł o pozytywne załatwienie jego wniosku, wskazując, że jako niespełna 11-letni chłopiec został wysiedlony (wyrzucony wraz z rodziną z domu) i skierowany do ciężkiej pracy w niemieckim gospodarstwie we wsi [...]. Opisując okoliczności towarzyszące wysiedleniu stwierdził, że jego wniosek jest uzasadniony.

W wyniku ponownego rozpatrzeniu sprawy, Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, w oparciu o art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U.

z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), zwanej dalej K.p.a., oraz art. 2 pkt 2 lit. a, art. 3 ust. 1 i art. 4 ust. 1, 2 i 4 ustawy, decyzją z dnia 29 czerwca 2010 r., nr [...], utrzymał w mocy rozstrzygnięcie własne z dnia 18 maja 2010 r. W uzasadnieniu zacytował art. 2 pkt 2 lit. a ustawy oraz przytoczył fragmenty uzasadnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 2009 r., w tym argumentację Trybunału uzasadniającą stanowisko, że naruszenie zasady równości w sposobie ukształtowania przesłanek dostępu do świadczeń deportacyjnych jest bezpośrednim wynikiem uzależnienia prawa do tych świadczeń od kryteriów "geograficznych" (tzn. przekroczenia granic państwa polskiego) i wykluczenia możliwości otrzymania świadczeń przez osoby deportowane (wywiezione) do pracy przymusowej w ramach terytorium państwa polskiego. Organ odwołał się również do uzasadnienia wyroku w zakresie, w jakim Trybunał stwierdził, że nie ma zastrzeżeń co do samej zasady, aby świadczenia otrzymywały tylko te osoby, wobec których obowiązek pracy przymusowej podczas II wojny światowej i tuż po jej zakończeniu przybierał szczególnie dotkliwą formę, tzn. był połączony z wysiedleniem (przymusową zmianą miejsca pobytu) i "wyrwaniem" z dotychczasowego środowiska. Organ stwierdził, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdza, iż wnioskodawca wykonywał pracę przymusową w pobliżu miejsca stałego zamieszkania ([...]), a zatem nie został spełniony - zawarty w art. 2 pkt 2 lit. a ustawy - warunek deportacji do pracy przymusowej.

Strona 1/9