Uzasadnienie strona 9/9
Mając na względzie powyższe uwagi w zakresie oceny legalności zaskarżonej decyzji, zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie uznać należało, że nie narusza ona przepisów prawa, również w zakresie w jakim stwierdza brak podstaw do przyznania specjalnego zasiłku celowego. Orzekając o odmowie przyznania skarżącej specjalnego zasiłku celowego organ nie przekroczył granic uznania administracyjnego. Z okoliczności faktycznych sprawy nie wynika bowiem, aby niezbędna potrzeba bytowa rodziny skarżącej zaistniała na skutek jakiegoś wyjątkowego zdarzenia i stanowiła przy tym szczególnie uzasadniony przypadek.
Oceniając postawę skarżącej pod kątem realizacji obowiązku współdziałania, o którym mowa w art. 4 ustawy o pomocy społecznej, organ dokonał prawidłowej wykładni przepisów ustawy o pomocy społecznej, w tym także w kontekście celu pomocy społecznej i w oparciu o dokonane ustalenia prawidłowo odmówił przyznania pomocy społecznej na podstawie art. 11 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej. Z akt administracyjnych sprawy, w tym w szczególności z adnotacji skarżącej na kontrakcie socjalnym przygotowanym przez pracownika socjalnego wynika bezspornie, że skarżąca dwukrotnie odmówiła jego podpisania. Wyraźnie bowiem oświadczyła, że nie wyraża zgody na podpisanie kontraktu. Fakt niepodpisania tej umowy może, w świetle art. 11 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej, natomiast stanowić samodzielną podstawę do odmowy przyznania świadczenia. W art. 11 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej ustawodawca nie sformułował żadnego innego, koniecznego do spełnienia wraz z zaistnieniem tej okoliczności, dodatkowego warunku odmowy. Ocenę w zakresie jej wpływu na rozstrzygnięcie w przedmiocie przyznania świadczenia pozostawił natomiast uznaniu organu. Stosownie do tego, oceniając zaistniałą w sprawie okoliczność odmowy podpisania kontraktu przez skarżącą, zdaniem Sądu, organ prawidłowo dokonał tej oceny w kontekście celu pomocy społecznej, odnosząc się przy tym do całości okoliczności faktycznych sprawy. W świetle przeprowadzonej wszechstronnej analizy materiału dowodowego i sytuacji skarżącej, nie sposób zaś uznać, że organ przekroczył granice uznania administracyjnego. Przyznać należy też rację organowi, że brak zgody na podpisanie kontraktu również stanowił przesłankę do odmowy przyznania wnioskowanego przez skarżącą świadczenia pieniężnego "na opłaty i odzież dla dzieci" w formie zasiłku celowego.
W świetle powołanych wyżej regulacji z art. 2 ust. 1, art. 3 i art. 4 ustawy, uprawniona była ocena organu co do tego, że brak ze strony skarżącej działań zmierzających do: podwyższenia alimentów przyznanych jej na dzieci w kwocie 20 zł, podjęcia zatrudnienia, czy też uzyskania pożytków z gospodarstwa rolnego, oraz dwukrotna odmowa podpisania kontraktu socjalnego, wskazuje na brak jej aktywności w dążeniu do pokonywania trudności życiowych, przy wykorzystywaniu własnych możliwości i uprawnień. Roszczeniowa postawa strony, sprowadzająca się do wysuwania wobec organu żądań udzielenia pomocy ze środków społecznych, bez jednoczesnego przejawiania inicjatywy i woli pokonywania trudności przy wykorzystywaniu własnych możliwości, bezspornie zaś świadczy o braku współdziałania. Wobec powyższego Sąd z mocy art. 151 P.p.s.a. skargę oddalił.