Sprawa ze skargi na decyzję Opolskiego Kuratora Oświaty w przedmiocie odmowy założenia szkoły publicznej
Uzasadnienie strona 6/6

Z tego względu decyzje organów obydwu instancji, których uzasadnienia faktyczne skonstruowano w opisany wyżej sposób, naruszający art. 107 § 3 K.p.a., wymykają się spod oceny Sądu, gdyż brak ten uniemożliwia ocenę ich zgodności z prawem. Na ich podstawie nie sposób bowiem dojść do przekonania, że utworzenie szkoły w G. istotnie nie spełnia warunku z § 4 ust.1 pkt 5 rozporządzenia. Tym samym nie można skutecznie odeprzeć zarzutów skarżącego Stowarzyszenia, że w sytuacji, gdy znaczna liczba dzieci realizuje obowiązek szkolny w placówce znajdującej się od miejsca zamieszkania w odległości przekraczającej określoną w ustawie, nie jest racjonalne, w kontekście powyższego przepisu, utworzenie szkoły przez podmiot inny niż Gmina i że jest zapotrzebowanie lokalnej społeczności na szkołę zlokalizowaną w tej miejscowości. Dodać należy, że w literaturze przedmiotu słusznie wskazuje się, iż ocena, dokonywana przez organ właściwy do udzielenia zezwolenia, powinna w tym zakresie odnosić się do uchwały podjętej przez organ stanowiący odpowiedniej jednostki samorządu terytorialnego w sprawie ustalenia planu sieci szkół, wydanej na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 17 ust. 4 i 5 ustawy o systemie oświaty. Zasadnie podkreśla się też, że korzystne uzupełnienie sieci szkół, o jakim mowa w § 4 ust. 1 pkt 5 ustawy, oznacza w tym kontekście np. powstanie szkoły podstawowej w miejscowości, w której jej - mimo istniejącego zapotrzebowania społecznego - nie ma, najbliższa zaś szkoła oddalona jest bardziej niż przewidywana w art. 17 ust. 2 ustawy droga dziecka do szkoły (por. M. Pilich "Ustawa o systemie oświaty. Komentarz", Wyd. Wolters Kluwer, Warszawa 2008, s. 512). Niezależnie od tego dodać należy, że kolejnym argumentem, który nie został rozważony, jest fakt, że w związku z dojazdem do szkoły dzieci przebywają długi czas poza domem. Taka okoliczność została podniesiona przez organ odwoławczy w decyzji z dnia 18 stycznia 2010 r. Przy ponownym rozpoznawaniu sprawy organ nie analizował sprawy w tym kontekście.

Oceniając zaskarżoną decyzję w kontekście wskazywanych w skardze kontrowersji na tle zapisów statutu Stowarzyszenia, w ocenie Sądu, podzielić należy stanowisko skarżącego. Podnieść w tym zakresie trzeba, że zapis § 10 pkt 1 statutu, złożonego wraz z wnioskiem o zezwolenie na założenie szkoły wskazywał, że "Stowarzyszenie realizuje swoje cele poprzez prowadzenie szkoły (szkół) na zasadach prawem przewidzianych". Zapis ten, wbrew odmiennym wywodom organu odwoławczego, wyczerpywał warunek zawarty w § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, by statut lub inny dokument stanowiący podstawę funkcjonowania osoby prawnej będącej założycielem przewidywał prowadzenie przez nią działalności oświatowej. Odnotować należy, że z treści art. 1 pkt 3 ustawy wynika, iż możliwość zakładania i prowadzenia szkół i placówek przez różne podmioty jest zapewniona w ramach systemu oświaty. Prowadzenie szkoły jest niewątpliwie działalnością oświatową, o jakiej mowa w ustawie. Tego rodzaju działalność była zatem zapisana w statucie Stowarzyszenia, w którym wyraźnie określono prowadzenie działalności w formach szkolnych. W toku postępowania odwoławczego doszło do zmiany statutu Stowarzyszenia w ten sposób, że w § 9 statutu zamieszczony punkt 4 w brzmieniu: edukacja dzieci i młodzieży, a w szczególności założenie i prowadzenie podstawowej szkoły publicznej i niepublicznej w G. Zapis ten z całą pewnością uściśla i porządkuje cele Stowarzyszenia, co nie zmienia jednak faktu, że w dacie złożenia wniosku uregulowania statutowe przewidywały prowadzenie przez skarżące Stowarzyszenie działalności oświatowej. Odnosząc się do pozostałych zarzutów skargi dodać jeszcze należy, że pojęcie orzeczenia na niekorzyść strony, o którym mowa w art. 139 K.p.a., oznacza obiektywne pogorszenie sytuacji prawnej strony odwołującej się wskutek wydania decyzji przez organ odwoławczy. Nie sposób zgodzić się z zarzutem dotyczącym naruszenia przez organ odwoławczy art. 139 K.p.a., gdyż przy podejmowaniu zaskarżonej decyzji, utrzymującej w mocy decyzję organu pierwszej instancji odmawiającą udzielenia zezwolenia na założenie szkoły, nie doszło do pogorszenia sytuacji skarżącego Stowarzyszenia. Wskazanie dodatkowo innych jeszcze okoliczności, uzasadniających odmowę udzielenia zezwolenia, przy utrzymaniu w mocy niekorzystnej dla strony decyzji, nie można ocenić jako działanie organu odwoławczego polegającego na naruszeniu zakazu reformationis in peius wynikającego z art. 139 K.p.a. Z przedstawionych wyżej względów należało uznać, że decyzje organów obydwu instancji wydane zostały z naruszeniem przepisów procedury administracyjnej, przy czym naruszenie to było tego rodzaju, że mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w związku z art. 135 P.p.s.a., orzeczono jak punkcie 1 wyroku. Rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 2 wyroku uzasadnia przepis art. 152 P.p.s.a. Pomimo uwzględnienia skargi Sąd nie zasądził od organu na rzecz strony skarżącej zwrotu kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia jej praw, albowiem mimo stosownego pouczenia, zawartego w zawiadomieniu o rozprawie, przed zamknięciem rozprawy nie został zgłoszony wniosek w tym zakresie (art. 210 § 1 P.p.s.a.). Z uwagi na kasacyjny charakter niniejszego wyroku, ponownie rozpatrując sprawę organ pierwszej instancji wyeliminuje wskazane uchybienia, zaś po przeprowadzeniu postępowania wyda stosowną do poczynionych ustaleń decyzję, uwzględniającą treść art. 107 § 1 K.p.a. Ustalenia faktyczne muszą jednak wynikać z konkretnych danych i dowodów, możliwych do zweryfikowania, a nadto muszą uwzględniać okoliczności wskazane przez Sąd.

Strona 6/6
Inne orzeczenia o symbolu:
6144 Szkoły i placówki oświatowo-wychowawcze
Inne orzeczenia z hasłem:
Oświata
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu
Inne orzeczenia ze skargą na:
Kurator Oświaty