Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Teresa Cisyk - spr. Sędziowie Sędzia WSA Elżbieta Naumowicz Sędzia WSA Daria Sachanbińska Protokolant Sekretarz sądowy Agnieszka Jurek po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 21 grudnia 2011 r. sprawy ze skargi T. C. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia 11 sierpnia 2011 r., nr [...] w przedmiocie przeznaczenia rzeczy ruchomej na cele świadczeń rzeczowych 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta Opola z dnia 20 czerwca 2011 r., nr [...], 2) określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości, 3) zasądza od Wojewody Opolskiego na rzecz skarżącego T. C. kwotę 200 (dwieście) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Prezydent Miasta Opola decyzją z dnia 20 czerwca 2011 r., postanowił przeznaczyć - w ramach świadczeń rzeczowych, w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny - będący w posiadaniu "[...]" T. C., samochód ciężarowy furgon - [...], sztuk 1, np. [...] lub inny o podobnych parametrach technicznych będący aktualnie w posiadaniu - Lp.8. W rozstrzygnięciu organ wskazał też nazwę jednostki organizacyjnej, na rzecz której świadczenie będzie wykonywane, tj. WKU w [...]. Podał miejsce dostarczenia przedmiotu świadczenia , tj. "GZD - miejsce zostanie określone w wezwaniu ..." oraz okres, tj. "świadczenie etatowe - zwrot nastąpi po ustaleniu potrzeby używania." Decyzja ta została wydana na podstawie art. 208 ust. 1 i art. 210 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2004 r. Nr 241, poz. 2416 ze zm.), zwanej dalej ustawą. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ nawiązał do postanowienia art. 4 ust. 1 i 2, art. 210 tej ustawy oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 sierpnia 2004 r. w sprawie świadczeń rzeczowych na rzecz obrony w czasie pokoju (Dz . U. Nr 181, poz. 1872 ze zm.), akcentując, że decyzje w przedmiocie świadczeń rzeczowych wydawane są wyłącznie na wniosek. W niniejszej sprawie, Wojskowy Komendant Uzupełnień (WKU) w [...], wnioskiem z dnia 24 maja 2011 r., nr [...] (Lp.8), wystąpił o przeznaczenie środków transportu na uzupełnienie etatowych potrzeb wynikających z wojennych struktur organizacyjnych. Organ zatem stwierdził, że do uzupełnienia potrzeb "zaplanowano wyżej wyszczególniony środek transportu." Organ podniósł też, że "wymieniony w decyzji pojazd znajduje się w Pana posiadaniu, jest w dobrym stanie technicznym i może być przedmiotem świadczenia." W końcowej części decyzji, po pouczeniu o środku odwoławczym i podpisie, została zawarta również "Informacja dla świadczeniodawcy."
T. C. wniósł odwołanie od powyższej decyzji, zarzucając jej obrazę przepisu art. 208 ust. 1 i art. 209 ust. 1 ustawy, poprzez przyjęcie, że sporny obowiązek może być nałożony na podstawie przepisów odnoszących się do przypadków świadczeń rzeczowych wykonywanych w czasie pokoju. Ponadto, zdaniem skarżącego, zgodnie z art. 209 ust. 1 ustawy, czas wykonywania w czasie pokoju musi być każdorazowo wskazany i nie może przekraczać - 48 godzin, 7 dni lub 24 godzin, w zależności od celu pobrania przedmiotu świadczenia. Podniósł także, że jako przedsiębiorca zatrudnia ponad 100 osób i m.in. własnym, wyspecjalizowanym transportem zarabia na utrzymanie oraz na raty leasingowe za samochody. Z kolei, każdorazowa przerwa w pracy samochodów naraża na straty jego firmę.
Wojewoda Opolski uznał odwołanie za bezpodstawne i na podstawie art. 138 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie, organ odwoławczy zrelacjonował przebieg postępowania w sprawie. Odnosząc się do zarzutów odwołania organ stwierdził, że art. 210 ust. 1 ustawy daje podstawę do nałożenia obowiązku w czasie pokoju, z jednoczesnym zaplanowaniem do wykonania w czasie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny. Odnośnie strat finansowych, organ odwoławczy uznał zarzut w tej materii za bezpodstawny, akcentując, iż strona została pouczona zgodnie z "art. 61 § 1 K.p.a. w związku z art. 208 ust. 4 ustawy (..) i nie złożyła żadnych wyjaśnień dotyczących istnienia przeszkód do nałożenia świadczeń."