Sprawa ze skargi na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Opolskiego w przedmiocie opinii o rozwiązaniu spółki komunalnej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Janowska Sędziowie Sędzia WSA Teresa Cisyk - spr. Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik Protokolant Sekretarz sądowy Mariola Górska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 28 grudnia 2010 r. sprawy ze skargi Gminy Strzelce Opolskie na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Opolskiego z dnia 18 sierpnia 2010 r., nr NK.III-KN-0911-1-70/R/2010 w przedmiocie opinii o rozwiązaniu spółki komunalnej oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/6

W dniu 28 lipca 2010 r., Rada Miejska w Strzelcach Opolskich podjęła uchwałę, nr L/402/10, w sprawie wyrażenia opinii o rozwiązaniu spółki - Przedsiębiorstwo Usług Komunalnych i Mieszkaniowych sp. z o.o. w Strzelcach Opolskich. Podstawę prawną podjęcia aktu stanowił przepisy art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. f ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.). W § 1 uchwały Rada pozytywnie zaopiniowała rozwiązanie spółki, powierzając w § 2 wykonanie uchwały Burmistrzowi Strzelec Opolskich i postanawiając w § 3 o wejściu w życie uchwały z dniem jej podjęcia.

Pismem z dnia 10 sierpnia 2010 r. Wojewoda Opolski, działając w oparciu o art. 91 ust. 5 ustawy o samorządzie gminnym w zw. z art. 61 § 1 i 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), powiadomił Radę Miejską w Strzelcach Opolskich o wszczęciu postępowania nadzorczego wobec uchwały z dnia 28 lipca 2010 r., nr L/402/10. Wskazał, że uchwała ta narusza podział kompetencji w gminie, bowiem rada posiada kompetencje do podjęcia decyzji wiążącej w sprawie rozwiązania gminnej spółki, a nie zaopiniowania działania burmistrza.

Następnie, rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 18 sierpnia 2010 r., nr NK.III - KN - 0911 - 1 - 70/R/2010, Wojewoda Opolski na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, stwierdził nieważność uchwały Rady Miejskiej w Strzelcach Opolskich z dnia 28 lipca 2010 r., nr L/402/10. Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie organ nadzoru stwierdził, że wskazana uchwała w sposób istotny narusza prawo w zakresie podziału kompetencji między organami gminy, tj. art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. f oraz art. 30 ust. 2 pkt 3 ustawy o samorządzie gminnym. Wyjaśnił w tym zakresie, że o ile na mocy art. 30 ust. 2 pkt 3 ustawy wójt posiada kompetencje do gospodarowania mieniem gminnym, to przepis art. 18 ust. 2 określa szereg czynności zaliczanych do przekraczających zwykły zarząd, w stosunku do których wyłączną kompetencję do ich podejmowania posiada rada gminy. Wskazując na czynności określone w art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. f ustawy o samorządzie gminnym podniósł, że działania w tym zakresie nie można ograniczać tylko do wyrażenia opinii o rozwiązaniu spółki. Zasygnalizował też, że czynności rozpoczynające proces rozwiązania spółki, podjęte bez wiążącej decyzji organu stanowiącego należy uznać za sprzeczne z prawem, gdyż naruszają wyznaczony przez ustawodawcę podział kompetencji pomiędzy organami jednostek samorządu terytorialnego. W oparciu o przedstawione stanowisko organ nadzoru wywiódł, że kwestionowana uchwała narusza prawo w sposób istotny, poprzez naruszenie kompetencji organu stanowiącego gminy, albowiem opinia dotycząca działań podjętych przez organ Burmistrza nie jest tożsama z podjęciem wiążącej w danej kwestii decyzji.

Na mocy uchwały Rady z dnia 30 sierpnia 2010 r., nr LI/410/10, Gmina Strzelce Opolskie zaskarżyła powyższe rozstrzygnięcie nadzorcze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu. W skardze, wnosząc o uchylenie zaskarżonego aktu, skarżąca zarzuciła naruszenie art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. f ustawy o samorządzie gminnym, art. 270 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych oraz art. 12 ust. 1 i ust. 4 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej. Uzasadniając swoje stanowisko w pierwszej kolejności Gmina, wskazując na przewidziany w art. 91 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym obowiązek uzasadnienia rozstrzygnięcia nadzorczego podniosła, że kwestionowany akt zawiera lapidarne wywody oparte wyłącznie na treści art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. f tej ustawy, co przy złożoności analizowanej normy prawnej jest niewystarczające a także uniemożliwia stronie skarżącej merytoryczne i rzetelne przedstawienie swoich argumentów, albowiem nie daje możliwości poznania stanowiska organu nadzoru. Gmina wskazała, że w piśmie z dnia 16 sierpnia 2010 r. przedstawiła swoje stanowisko, jako znajdujące oparcie w rozstrzygnięciu nadzorczym Wojewody Mazowieckiego z dnia 28 maja 2010 r., do którego jednak organ nadzoru nie odniósł się w zaskarżonym akcie. Wyjaśniła w tym zakresie, że analizowany stan faktyczny dalece wykracza poza zakres normowania zdeterminowany wyłącznie treścią art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. f, bowiem w analizowanej sprawie prawidłowo stworzona norma jest owocem zbiegu regulacji zawartych w art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. f ustawy o samorządzie gminnym, art. 270 Kodeksu spółek handlowych i art. 12 ust. 1 i 4 ustawy o gospodarce komunalnej. Na podstawie brzmienia regulacji powołanych jako ostatnie skarżąca wysnuła wniosek, że funkcję zgromadzenia wspólników pełni w zaistniałym stanie faktycznym Burmistrz (art. 270 K.s.h.). Jednocześnie też stwierdziła, że do jednoosobowej spółki z o.o. jednostki samorządu terytorialnego, na podstawie art. 1 K.s.h. przepisy tej ustawy stosuje się wprost z jednym wszak zastrzeżeniem, a mianowicie, że przepisy K.s.h. w części dotyczącej wnoszenia wkładów oraz obejmowania udziałów i akcji stosuje się z uwzględnieniem regulacji zawartych w ustawie o samorządzie gminnym. Wyłączną kompetencją do podjęcia uchwały w zakresie rozwiązania spółki i postawienia jej w stan likwidacji dysponuje organ wykonawczy jednostki samorządu terytorialnego. Gdyby zamiarem ustawodawcy było wprowadzenie podobnych ograniczeń co do rozwiązania spółki, zapis taki przewidywałby art. 12 ust. 1 ustawy o gospodarce komunalnej. W odniesieniu do regulacji art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. f ustawy o samorządzie gminnym strona skarżąca stwierdziła, że zachodzi konflikt pomiędzy dyspozycją tej normy, a normą wynikającą z art. 270 K.s.h. w zw. z art. 12 ust. 4 ustawy o gospodarce komunalnej, jednak należy mieć na uwadze systematykę art. 18 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym. Wszystkie decyzyjne uchwały rady zostały wyliczone w art. 18 ust. 2 pkt 1 - 8 i 10 - 15, natomiast pkt 9 obejmuje w istocie sprawy będące kompetencją organu wykonawczego, które z racji swej doniosłości poddano swoistej pieczy organu uchwałodawczego. Stąd też, zdaniem skarżącej, nie sposób twierdzić, aby podjęcie uchwały "w sprawach majątkowych dotyczących rozwiązania spółki" i uchwały "w sprawie rozwiązania spółki" stanowiło tautologię. Skarżąca skonstatowała, że w żadnej ze spraw wymienionych w art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a - i ustawy o samorządzie gminnym, organ uchwałodawczy nie podejmuje "wiążących decyzji", a jedynie wyraża swoją aprobatę, co nie obliguje jednak organu wykonawczego do podjęcia działania w ramach udzielonej legitymacji. Gdyby natomiast wolą ustawodawcy było przyznanie organowi uchwałodawczemu kompetencji do rozwiązania spółki, to legitymację taką zawarłby w art. 18 ust. 2, lecz poza nawiasem czynności wyliczonych w pkt 9. W oparciu o przedstawione stanowisko strona skarżąca podniosła, że uchwała opiniująca pozytywnie rozwiązanie spółki i przekazana do realizacji organowi wykonawczemu, spełnia ratio legis art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. f ustawy o samorządzie gminnym. W jej ocenie przedstawiona interpretacja pozwala na uniknięcie kolizji wskazanej normy ustrojowej z normą wynikającą z art. 270 K.s.h. w zw. z art. 12 ust. 4 ustawy o gospodarce komunalnej. Marginalnie Gmina zwróciła także uwagę, że Wojewoda przekroczył ustawowe uprawnienia nadzorcze stwierdzając w uzasadnieniu zaskarżonego aktu, że "Wszelkie działania organu wykonawczego rozpoczynające proces rozwiązania spółki a podjęte bez wiążącej decyzji organu stanowiącego należy uznać za działania sprzeczne z prawem(...)", dostrzegając, że przedmiotem postępowania nadzorczego nie były czynności podejmowane przez zgromadzenie wspólników spółki. Jako nieprawidłowe wskazała także ustalenia faktyczne. Wyjaśniła w tym względzie, że sformułowane w zaskarżonym akcie twierdzenia odnoszące się do "działań podjętych przez Burmistrza" sugerują, że uchwała Rady podjęta została post factum podczas, gdy poprzedziła ona zgromadzenie wspólników w przedmiocie rozwiązania spółki.

Strona 1/6