Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik - spr. Sędziowie Sędzia WSA Ewa Janowska Sędzia WSA Grażyna Jeżewska Protokolant Sekretarz sądowy Mariola Górska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 stycznia 2008 r. sprawy ze skargi J. K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w O. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby funkcjonariusza Służby Celnej 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Izby Celnej w O. z dnia [...], nr [...], 2) określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości, 3) zasądza od Dyrektora Izby Celnej w O. na rzecz skarżącej J. K. kwotę 257 zł ( słownie dwieście pięćdziesiąt siedem złotych ) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Decyzją z dnia [...], nr [...], Dyrektor Izby Celnej w O., działając na podstawie art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) oraz art. 26 pkt 12, art. 27 i 82 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 24 lipca 1999r. o Służbie Celnej (t.j. Dz.U. z 2004r. Nr 156, poz. 1641 ze zm.), zwolnił J. K. ze służby celnej z upływem trzymiesięcznego okresu wyprzedzenia oraz udzielił jej zwolnienia od pełnienia służby z zachowaniem prawa do uposażenia w okresie wypowiedzenia. W uzasadnieniu podał, iż J. K., pełniąca od [...] służbę w Referacie Przeznaczeń Celnych, w pismach z dnia 2 i 29 marca 2007r. oraz w trakcie jej przesłuchania w charakterze obwinionej w postępowaniu dyscyplinarnym w dniu 15 marca 2007r., zarzuciła Naczelnikowi Urzędu Celnego w O. - M. C. działania niezgodne z prawem, manipulowanie faktami oraz zastraszanie jej, wymuszanie i działania represyjne, naruszając tym samym zawarte w Kodeksie etyki funkcjonariusza Służby Celnej normy wyznaczające właściwą postawę (pkt 1), normy stojące na straży godności i zawodowego prestiżu funkcjonariuszy Służby Celnej (pkt 1 i 3) oraz przepis art. 32 ust. 1 pkt 5 ustawy o Służbie Celnej. Działania te oraz fakt podważania przez nią autorytetu Naczelnika wobec podległych mu pracowników i osób trzecich tj. Rzecznika Praw Obywatelskich i Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej, spowodowały utratę zaufania przełożonego i tym samym na podstawie art. 26 pkt 12 ustawy o Służbie Celnej koniecznym stało się jej zwolnienie z dotychczas zajmowanej funkcji. Dyrektor Izby Celnej w O. dodał, iż powyższą decyzję wydał po przeprowadzeniu postępowania, w którym przesłuchano świadków powołanych przez organ, tj. R. K., H. M. i M. C. Nie uwzględniono wniosku strony o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania dodatkowych świadków, albowiem będące przedmiotem dowodu okoliczności zostały już stwierdzone dzięki zeznaniom świadka M. C.
Z rozstrzygnięciem powyższym nie zgodziła się J. K., która w odwołaniu skierowanym do Dyrektora Izby Celnej w O., zarzuciła decyzji z [...] obrazę przepisów prawa materialnego tj. 26 pkt 12 ustawy z dnia 24 lipca 1999r. o Służbie Celnej poprzez bezzasadne i niepoparte materiałem dowodowym przyjęcie, iż zachodziły przesłanki do jej zwolnienia ze służby celnej, art. 27 ust. 1 i art. 32 ust. 1 pkt 5 ustawy o Służbie Celnej, a także obrazę przepisów proceduralnych, tj. art. 75 § 1, art. 77 § 1 oraz art. 78 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, domagając się jej zmiany i ponownego rozpatrzenia sprawy. Uzasadniając swoje stanowisko podniosła, iż nie jest prawdą, jakoby swoim zachowaniem w toku prowadzonego przeciwko niej postępowania dyscyplinarnego działała z zamiarem podważenia autorytetu swojego bezpośredniego przełożonego Naczelnika Urzędu Celnego w O. Przyznała, iż w toku przesłuchania w postępowaniu dyscyplinarnym wyraziła swoją opinię, co do niezgodnego z prawem zachowania M. C., niemniej jednak czyniła to w sposób obiektywny i rzeczowy, mając na celu swoją obronę oraz zasygnalizowanie rażącego naruszenia przez niego jej podstawowych praw obywatelskich oraz praw należnych jej jako funkcjonariuszowi celnemu. Przy składanych przez nią wyjaśnieniach obecne były jedynie osoby oddelegowane do udziału w postępowaniu dyscyplinarnym i z racji tego zobowiązane do zachowania w tajemnicy wszelkich okoliczności podnoszonych w jego trakcie. Trudno zatem uznać, iż podważała autorytet Naczelnika wobec podległych mu pracowników, tym bardziej, iż twierdzenie to nie zostało poparte żadnymi dowodami.