Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Teresa Cisyk Sędzia WSA Grażyna Jeżewska Protokolant Sekretarz sądowy Agnieszka Jurek po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 21 lutego 2012 r. sprawy ze skargi D. K. i A. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 25 sierpnia 2011 r., nr [...] w przedmiocie transportu drogowego 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości, 3) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu solidarnie na rzecz skarżących D. K. i A. K. kwotę 440 zł (czterysta czterdzieści), tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Przedmiot zaskarżenia w niniejszej sprawie stanowi decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 25 sierpnia 2011 r., które utrzymało w mocy własną decyzję z dnia 17 maja 2010 r., stwierdzającą nieważność decyzji Starosty Brzeskiego z dnia 8 kwietnia 2004 r., o udzielenie P.P.H.U. "[...]" A. K., D. K. licencji nr [...] na wykonywanie transportu drogowego rzeczy.
Wydanie zaskarżonej decyzji nastąpiło w następującym stanie faktycznym.
Wnioskiem z dnia 25 lutego 2004 r. A. K. zwrócił się do Starosty Brzeskiego o udzielenie licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu rzeczy na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Jako podmiot ubiegający się o licencję wskazał: Przedsiębiorstwo Produkcyjno Handlowo Usługowe "[...]" s.c. A. K., D. K.. Do wniosku dołączył m. in. kserokopie zaświadczeń: Wójta Gminy [...] z dnia 25 listopada 2003 r., o wpisie przedsiębiorcy A. K., działającego pod firmą P.P.H.U. "[...]" do ewidencji działalności gospodarczej oraz Prezydenta Miasta [...] z dnia 3 kwietnia 2001 r. o wpisie przedsiębiorcy: D. B. K., działającego pod firmą P.P.H.U. "[...]" do ewidencji działalności gospodarczej. Ponadto strona przedłożyła kserokopie z informacji z Krajowego Rejestru Karnego (KRK) z dnia 12 lutego 2004 r., że nie figuruje w kartotece karnej KRK, oraz informacji z KRK z dnia 31 kwietnia 2004 r., z treści której wynika, iż prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Brzegu z dnia 11 lutego 2002 r., sygn. akt [...] warunkowo umorzono na okres dwóch lat postępowanie wobec D. K..
Decyzją z dnia 8 kwietnia 2004 r. Starosta Brzeski działając na podstawie art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 125, poz. 1371) udzielił, na rzecz przedsiębiorcy oznaczonego jako: P.P.H.U. "[...]" A. K., D. K. z siedzibą w [...] - [...], licencji nr [...] na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy na obszarze wykraczającym poza granice powiatu, wydając jednocześnie 7 wypisów (od nr [...] do nr [...]).
Decyzją z dnia 2 października 2009 r., nr [...] Starosta Brzeski cofnął w/w licencję uznając, że D. K. nie spełnia wymogu posiadania dobrej reputacji z uwagi na fakt skazania za przestępstwo z art. 271 § 1 i § 3 kodeksu karnego. Decyzja ta została zaskarżona przez A. K. oraz D. K..
W trakcie prowadzenia postępowania odwoławczego Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu, pismem z dnia 30 marca 2010 r., zawiadomiło A. K. i D. K. o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty Brzeskiego z dnia 8 kwietnia 2004 r. o udzieleniu P.P.H.U. "[...]" A. K., D. K. licencji nr [...], informując jednocześnie strony, że postępowanie odwoławcze będzie kontynuowane po zakończeniu postępowania w trybie art. 156 i nast. K.p.a.
Decyzją z dnia 17 maja 2010 r., nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu, na podstawie art. 156 § 1 pkt 2, art. 157 § 1 i art. 158 § 1 K.p.a. stwierdziło nieważność decyzji Starosty Brzeskiego z dnia 8 kwietnia 2004 r. o udzieleniu licencji nr [...] na wykonywanie transportu drogowego rzeczy przedsiębiorcy: P.P.H.U. "[...]" A. K., D. K.. W uzasadnieniu decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu omówiło istotne wady postępowania poprzedzającego wydanie decyzji i wady decyzji Starosty Brzeskiego z dnia 8 kwietnia 2004 r. o udzieleniu P.P.H.U. "[...]" A. K., D. K. licencji na prowadzenie transportu drogowego rzeczy, wskazując szczegółowo treść przepisu art. 156 § 1, art. 157 § 1 i art. 158 K.p.a. oraz przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym dotyczące rozstrzyganej sprawy, opisując równocześnie okoliczności faktyczne sprawy mające wpływ na jej rozstrzygnięcie. Wyjaśniając pojęcie przedsiębiorcy organ, powołał obowiązującą w dacie wydania decyzji licencyjnej ustawę z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo o działalności gospodarczej, która w art. 2 ust. 2 i 3 definiowała pojęcie przedsiębiorcy, ustalając, że przedsiębiorcą może być osoba fizyczna, osoba prawna oraz nie mająca osobowości prawnej spółka prawa handlowego, która zawodowo, we własnym imieniu podejmuje działalność gospodarczą, a także wspólnicy spółki cywilnej w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej (a nie spółka cywilna). Przechodząc do stanu sprawy, organ wskazał, że licencji udzielono na podstawie wniosku A. K. - jednego ze wspólników spółki cywilnej powstałej na podstawie umowy z dnia 2 lutego 1998 r., zawartej pomiędzy A. K. i D. K. w celu prowadzenia spółki cywilnej pod nazwą Przedsiębiorstwo Produkcyjno - Handlowo - Usługowe "[...]", podczas gdy przedsiębiorcą nie może być sama spółka cywilna, lecz jej wspólnicy. Nadto podał, że we wniosku o wydanie licencji przedsiębiorca nie dołączył oświadczenia o zamiarze zatrudnienia kierowców spełniających warunki, o których mowa w art. 6 ust. 3 pkt. 4 ustawy o transporcie drogowym, jak również nie przedłożył dokumentu potwierdzającego, że posiada sytuację finansową zapewniającą podjęcie i prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego potwierdzoną dostępnymi środkami finansowymi, majątkowymi, o którym mowa w art. 5 ust. 3 pkt 3 ustawy o transporcie drogowym. Wskazując na przepis art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. organ wywodził, że ustawodawca nie zdefiniował pojęcia decyzji, która wydana została z rażącym naruszeniem prawa, ani nie określił katalogu uchybień, wyczerpujących przesłankę rażącego naruszenia prawa. W związku z tym każdorazowo należy ustalić, czy podlegające ocenie, pod względem legalności, rozstrzygnięcie organu administracji publicznej, zawiera wadę kwalifikowaną, sprzeczną z obowiązującym porządkiem prawnym. Nadto zwrócił uwagę, że powyższa kwalifikowana postać wadliwości decyzji odnosi się do wszystkich norm prawnych regulujących działanie organów administracji publicznej, a więc zarówno do przepisów prawa materialnego jak i prawa procesowego. Naruszenia prawa mają charakter rażący w takim przypadku, gdy czynności zmierzające do wydania aktu administracyjnego oraz treść załatwienia sprawy w nim wyrażona stanowią zaprzeczenie stanu prawnego sprawy w całości lub w części. Mając na uwadze powyższe zespół orzekający skonstatował, że udzielenie przez Starostę Brzeskiego licencji na przewóz rzeczy D. K., który nie złożył pisemnego wniosku o jej udzielenie, w sytuacji gdy analizowane postępowanie ma charakter stricte wnioskowy, stanowi rażące naruszenie art. 5 ust. 2 i art. 8 ust. 1 ustawy i wypełnia tym samym dyspozycję art. 156 § 1 pkt 2 in fine K.p.a. Nadto stwierdził, iż wszczynając postępowanie administracyjne i udzielając przedmiotowej licencji mimo braku obligatoryjnych załączników do wniosku o udzielenie licencji, Starosta Brzeski działał wbrew literalnemu brzmieniu przepisów art. 5 ust. 3 pkt 3 i pkt 4 oraz art. 8 ust. 3 pkt 6 i pkt 7 ustawy, co również przesądza o wystąpieniu wskazanej kwalifikowanej wady decyzji. Poza powyższą wadą organ nie stwierdził innych przesłanek z art. 156 § 1 K.p.a.