Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Krupiński Sędziowie Sędzia WSA Teresa Cisyk Sędzia WSA Grażyna Jeżewska - spr. Protokolant st. sekretarz sądowy Grażyna Stykała po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 20 września 2011 r. sprawy ze skargi I. Z. na czynność Opolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji w Opolu z dnia [...], nr [...] w przedmiocie ustalenia kosztów depozytu broni 1) stwierdza bezskuteczność zaskarżonej czynności 2) określa, że uchylona czynność nie może być wykonana w całości, 3) zasądza od Opolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji w Opolu na rzecz I. Z. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
W dniu 12 listopada 2009 r. Opolski Komendant Wojewódzki Policji w Opolu pismem, nr [...], poinformował I. Z., jako właścicielkę, iż od dnia 24 lutego 2000 r. w depozycie Wydziału znajdują się 3 szt. broni palnej myśliwskiej. Wezwał adresatkę pisma, na podstawie art. 6 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o likwidacji niepodjętych depozytów (Dz. U. Nr 208, poz. 1537), do odbioru depozytu złożonej broni. Poza tym podał, że na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r., Nr 52, poz. 525 ze zm.), naliczył opłatę za przechowywanie broni w wysokości 18368,70 zł, na dzień 12 listopada 2009 r. Ponadto, powiadomił I. Z., iż w przypadku nieuregulowania należności za depozyt sprawa zostanie skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego. Omówione pismo zostało odebrane przez adresatkę w dniu 9 grudnia 2009 r.
Pełnomocnik zobowiązanej, radca prawny M. B., pismem datowanym na dzień 14 grudnia 2009 r., doręczonym organowi w tym samym dniu, odpowiadając na powyższe żądanie zarzuciła, że obciążanie jej mocodawczyni kosztami depozytu broni jest bezpodstawne i wniosła o ponowne rozpoznanie sprawy oraz anulowanie wezwania.
Opolski Komendant Wojewódzki Policji w Opolu w dniu 6 stycznia 2010 r. ponownie podtrzymał swoje stanowisko, przedstawiając szeroką argumentację uzasadniającą podjęte czynności w ww. przedmiocie. W dniu 11 stycznia 2010 r. pełnomocnik skarżącej odebrał omówione pismo organu.
Pismem procesowym z dnia 14 października 2010 r. skierowanym do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego I. Z. wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na czynność Opolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji w Opolu wraz ze skargą na skarżoną czynności organu.
Postanowieniem z dnia 13 grudnia 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu odrzucił wniosek skarżącej o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. Następnie w wyniku uchylenia tego rozstrzygnięcia w dniu 4 marca 2011 r., sygn. akt II OZ 136/1, przez Naczelny Sąd Administracyjny, postanowieniem z dnia 22 kwietnia 2011 r. Sąd przywrócił I. Z. termin do wniesienia skargi.
W obszernej skardze na czynność Opolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji w Opolu w przedmiocie ustalenia zobowiązania jej do pokrycia kosztów depozytu broni za okres od 20 marca 2001 r. do 14 grudnia 2009 r. znajdującej się w depozycie Policji w wysokości 18098,58 zł zmniejszonej upomnieniem do kwoty 15067,30 zł i zobowiązania do pokrycia należności skarżąca zarzuciła przede wszystkim, że organ naruszyły art. 23 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, poprzez uznanie jej za osobę zobowiązaną do pokrycia kosztów depozytu broni jako spadkobiercę deponującego broń do depozytu. W motywach uzasadnienia skarżąca wskazała, że z treści art. 23 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy w sposób jasny, wyraźny i jednoznaczny wynika, iż ustawodawca zawarł w nim dwie przesłanki, które muszą być spełnione łącznie, tj. posiadanie broni a następnie jej zdeponowanie. Tymczasem skarżąca nie spełniała obu tych przesłanek, a brak chociażby jednej z przesłanek uniemożliwia zastosowanie tego przepisu. Osobą deponującą broń był Z. Z., a jej posiadaczem Komenda Policji. Wobec tego wywiodła, że informacja udzielona przez Komendę w piśmie z dnia 6 stycznia 2010 r. wraz z nałożeniem na skarżącą jako spadkobiercę obowiązku ponoszenia kosztów depozytu broni i zobowiązaniem jej do ich uregulowania było bezpodstawne.