Analizując stanowisko organów administracji wyrażone w tej sprawie, Sąd doszedł do przekonania, że nie jest ono wyczerpujące, a tym samym prawidłowe.
W tym miejscu wskazać należy na pierwsze uchybienie organu, który błędnie przyjął, że planowany budynek posadowiony będzie w granicy z działką sąsiednią o numerze [...], gdyż już z akt administracyjnych I instancji wynika, że działka [...]uległa podziałowi na działki o numerach [...]i [...]i następnie działka [...]została nabyta przez skarżących. Skutkiem powyższego w zgłoszeniu wskazano, że planowany budynek gospodarczy posadowiony będzie na działkach [...] i [...] i sąsiadujących z działką [...] (k. 1-10 akt adm. I inst.). Powyższe uchybienie potwierdza zarzut skarżących o braku należytego ustalenia stanu faktycznego sprawy w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy przez organ II instancji, co stanowi to naruszenie art. 77 § 1 Kpa, art. 80 Kpa i art. 107 § 3 Kpa.
Przechodząc do kolejnej kwestii dotyczącej podstawy sprzeciwu od zamiaru budowy przedmiotowego obiektu organ odwoławczy przyjął, że konieczne jest objęcie sąsiedniej działki [...]obszarem oddziaływania w rozumieniu art. 3 pkt 20 Prawa budowanego z uwagi na usytuowanie planowanego obiektu w granicy z działką [...] (§12 ust. 4 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, Dz.U. z 2002r. Nr 75, poz. 690 ze zm.), dalej "Rozporządzenie". Zgodnie z §12 ust. 3 pkt 4 Rozporządzenia, w zabudowie jednorodzinnej, uwzględniając przepisy odrębne oraz zawarte w § 13, 60 i 271-273, dopuszcza się sytuowanie budynku gospodarczego i garażu o długości mniejszej niż 5,5 m i o wysokości mniejszej niż 3 m bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką budowlaną lub w odległości nie mniejszej niż 1,5 m ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych.
W ocenie Sądu, nie ulega wątpliwości, że wydanie przez organy decyzji w oparciu o art. 30 ust. 7 Prawa budowlanego, skutkujące nałożeniem na skarżącego obowiązku uzyskania decyzji pozwolenia na budowę jest prawnie dopuszczalne, ale musi znajdować poparcie w przepisach prawa i konkretnie odnosić się do okoliczności danej sprawy, a nie opierać się na ogólnikowych stwierdzeniach, które nie mogą być skontrolowane (por. wyrok WSA z dnia 30 grudnia 2009 r. sygn. II SA/Go 955/09). Tym bardziej, że z treści przepisu art. 30 ust. 7 wynika możliwość, a nie obowiązek uzyskania decyzji o pozwoleniu do wykonanie określonych robót budowanych. Oznacza to, że organy winny w sposób szczególny wskazać okoliczności skutkujące potrzebą uzyskania decyzji o pozowaniu na budowę i dać temu wyraz w uzasadnieniu sprzeciwu. Organy administracji I, jak i II instancji, przyjmując konieczność uczestnictwa właścicieli działki [...]w postępowaniu administracyjnym w celu ochrony ich interesów, nie uwzględniły, że do zgłoszenia dołączono zgodę tych osób na posadowienie przedmiotowego budynku w granicy z ich działką. Nadto decyzja I i II instancji zostały skutecznie doręczone właścicielom działki [...]. Słuszne okazały się, zatem zarzuty skarżących podniesione w skardze w zakresie naruszenia przepisów prawa procesowego dotyczące dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli, tj. art. 7 Kpa, a następnie wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego (art. 77 Kpa) i prawidłowej jego oceny na podstawie całokształtu materiału dowodowego (art. 80 Kpa).