Dnia 29 stycznia 2016 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elwira Brychcy (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Wiesława Batorowicz Sędzia WSA Izabela Paluszyńska Protokolant st. sekr. sąd. Ewa Wąsik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 stycznia 2016 roku sprawy ze skargi A. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] września 2015r. Nr [...] w przedmiocie specjalnego zasiłku celowego uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta dnia [...] kwietnia 2015 roku Nr [...] obie w części w której nie przyznano pomocy na uregulowanie zaległości czynszowej za miesiąc luty 2015 roku i w tej części umarza postępowanie administracyjne.
Prezydent Miasta decyzją z [...] kwietnia 2015r. na podstawie art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 3, art. 8, art. 39, art. 41 pkt 1 i 2 , art. 106 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 2015, poz. 163) po rozpoznaniu wniosku z 01 kwietnia 2015r. odmówił A. G. przyznania pomocy finansowej na uregulowanie opłaty za czynsz za miesiąc marzec 2015r. w kwocie [...] zł oraz na uregulowanie zaległości czynszowych za miesiąc luty 2015r.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wyjaśnił, iż w wyniku zaktualizowanego wywodu środowiskowego ustalono, iż A. G. zamieszkuje sam i prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe. Jego dochód w miesiącu poprzedzającym złożenie wniosku o pomoc finansową, tj. w marcu 2015r. stanowiła renta w wysokości [...] zł przekraczająca kryterium dochodowe określone w art. z art. 8 ust. 1 pkt. 1 ustawy o pomocy społecznej. Z tego względu brak jest brak jest podstaw do przyznania pomocy w postaci zasiłku celowego z art. 39 ust. 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej.
Organ stwierdził, iż w tej sytuacji rozważenia wymaga czy istnieje możliwość przyznania pomocy w formie specjalnego zasiłku celowego zgodnie z art. 41 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej.
Prezydent Miasta stał na stanowisku, że wnioskodawca powinien intensywniej we własnym zakresie poszukiwać innego mieszkania, o mniejszym metrażu i wysokości czynszu. Organ argumentował, że wnioskodawca nie złożył u zarządcy nieruchomości żadnego wniosku o zmianę lokalu na mniejszy. Nadto wnioskodawca odmówił współpracy z Zespołem ds. Osób Wymagających Wsparcia Zdrowia Psychicznego. Tym samym nie wykorzystał możliwości poprawy i nie podjął prób przezwyciężenia trudnej sytuacji. Udzielana pomoc finansowa zmierzała i nadal zmierza do zaspokojenia podstawowych potrzeb wnioskodawcy, czego dowodem są decyzje administracyjne w zakresie zakupu żywności i opłacania energii elektrycznej.
Na skutek odwołania A. G. Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] września 2015 r., nr [...] utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy.
W ocenie Kolegium w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do przyjęcia, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów ustawy o pomocy społecznej, a w konsekwencji, że w przedmiotowej sprawie zachodzą podstawy do przyznania zainteresowanemu wnioskowanej pomocy. Organ I instancji wszechstronnie rozważył sytuację A. G., a wydanej przez niego decyzji nie można postawić zarzutu dowolności w zakresie ustaleń faktycznych.
Według Kolegium Prezydent Miasta zasadnie odmówił przyznania pomocy w formie zasiłku celowego na podstawie art. 39 ustawy o pomocy społecznej, gdyż nie zostały spełnione przesłanki przyznania tego świadczenia - dochód A.G. przekracza kryterium dochodowe określone w art. 8 ustawy.
Organ odwoławczy stwierdził także, że organ I instancji prawidłowo rozważył czy istnieją przesłanki przyznania stronie zasiłku celowego specjalnego określonego w art. 41 ustawy o pomocy społecznej.
Kolegium zauważyło, że A.G., mimo uzyskiwania stałego dochodu, ma trudności z regulowaniem rachunków oraz ponoszeniem kosztów bieżącego utrzymania. Mając na względzie sytuacje wnioskodawcy organ I instancji na bieżąco wspiera odwołującego się przyznając pomoc w formie zasiłków celowych na zakup żywności i opłacanie energii elektrycznej. Celem ustawy o pomocy społecznej jest wsparcie osoby w przezwyciężaniu trudnych sytuacji, zaś cechą procesu pomocy jest aktywne współdziałanie. Rezygnacja ze złożenia wniosku o zmianę mieszkania, nawiązania kontaktu w programie KLUCZ jest w ocenie organu odwoławczego wyrazem braku współdziałania Pana A. G. z pracownikiem socjalnym w rozwiązaniu trudnej sytuacji życiowej. Obowiązek współpracy stanowi następstwo zasady subsydiarności wyrażonej w art. 2 ust 1 ustawy. Organ wskazał, że celem pomocy społecznej nie jest systematyczne, comiesięczne wspieranie osób, które posiadają dochód przekraczający kryterium dochodowe, co ma miejsce w przypadku wnioskodawcy. Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie rozstrzygając wnioski o pomoc finansową, musi kierować się nie tylko potrzebami i sytuacją materialną wnioskodawcy, ale również własnymi możliwościami finansowymi, to znaczy tak rozdysponować środki, aby nic pozbawić pomocy innych osób znajdujących się w trudnej sytuacji. W ocenie organu wnioskodawca oczekuje pomocy organu w całkowitym regulowaniu Jego zobowiązań wynikających z zawartej umowy najmu mieszkania. Pomoc społeczna jest instytucją przeznaczoną do działania doraźnego, a nie do stałego, comiesięcznego wspierania jednej osoby wymagającej pomocy. Organ odwoławczy powołując się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 23 lipca 2014r wskazał, że "... problem nieuiszczania przez skarżącego czynszu nie stanowi nowego problemu, wynikającego z nagłych zdarzeń, lecz stanowi problem nierozwiązany już od paru lat, gdyż zaległości w jego spłacie sięgają aż stycznia 2011r. W tych okolicznościach nie można przyjąć, aby wniosek o spłatę zadłużenia czynszowego umotywowany był zaistnieniem szczególnie uzasadnionego przypadku, a więc wynikał z nadzwyczajnych zdarzeń, których skarżący nie mógł przewidzieć...". Organ przyjął, że w tych okolicznościach wniosek o udzielenie pomocy na zapłatę czynszu za konkretny miesiąc nie zmierzał do poprawy sytuacji skarżącego w tym zakresie. Wprawdzie skarżący podnosi, iż podejmuje działania zmierzające do obniżenia czynszu, to jednak nie wykazał, aby podjął on konkretne działania zmierzających do realizacji powyższego celu. Udzielenie pomocy w tym zakresie skutkowałoby powstaniem sytuacji, w której organ wyręczałby skarżącego w niemal wszystkich kosztach związanych z utrzymaniem mieszkania, co niewątpliwie nie stanowi czynnika motywującego do podejmowania przez skarżącego konkretnych wysiłków zmierzających do poprawy swojej sytuacji bytowej poprzez zmianę wysokości kosztów utrzymania mieszkania, czy to poprzez uzyskanie obniżenia czynszu czy też zdobycia uprawnienia do dodatku mieszkaniowego.