Wierzytelności gminy jako strony stosunków cywilnoprawnych, wynikające z zawartych przez nią z określonymi podmiotami umów cywilnoprawnych, nie mogą być utożsamiane z wierzytelnościami jednostek organizacyjnych gminy, o których mowa w art. 17 ust. 3 ustawy - Prawo budżetowe /Dz.U. 1993 nr 72 poz. 344 ze zm./.
oddala skargę na rozstrzygnięcie nadzorcze w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przepis art. 17 ustawy z dnia 5 stycznia 1991 r. - Prawo budżetowe /t.j. Dz.U. 1993 nr 72 poz. 344 ze zm./ odnosi się do jednostek organizacyjnych gminy, których gospodarka finansowa jest regulowana prawem budżetowym. Według bowiem ust. 1 omawianego przepisu jednostki organizacyjne gminy, których gospodarka finansowa nie jest uregulowana w odrębnych ustawach, prowadzą tę gospodarkę na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1-4 pkt 2 i 6.
Powyższe oznacza, że cytowany przepis dotyczy zakładów bądź jednostek budżetowych gminy, tj. jednostek organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej. Jednostki te, stosownie do art. 17 ust. 2 ustawy - Prawo budżetowe są powoływane lub likwidowane przez radę gminy.
Zakwestionowana rozstrzygnięciem nadzorczym uchwała Rady Miejskiej w M. z dnia 30.III.1998 r. podjęta została na podstawie art. 17 ust. 3 ustawy - Prawo budżetowe, zgodnie z którym rada gminy może określić szczegółowe zasady i tryb umarzania wierzytelności jednostek organizacyjnych gminy z tytułu należności pieniężnych, do których nie stosuje się przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa oraz udzielania innych ulg w spłacaniu tych należności oraz wskazać organy do tego uprawnione.
Słusznie Wojewoda P. stwierdził, że przedmiotowa uchwała wydana została z przekroczeniem upoważnienia ustawowego zawartego w cytowanym wyżej przepisie.
Art. 17 ust. 2 - Prawo budżetowe uprawnia radę gminy do określenia warunków umarzania lub udzielania innych ulg w spłacaniu należności pieniężnych stanowiących wierzytelności jednostek organizacyjnych gminy, tj. jednostek, o których mowa w ust. 1 tego przepisu.
Chodzi zatem o wierzytelności jednostek budżetowych gminy związane z działalnością tych jednostek
W uchwale z 2 czerwca 1998 r. Rada Miejska w Ś. uregulowała zagadnienia związane z wierzytelnościami o charakterze cywilnoprawnym przysługującymi gminie z tytułu nabycia nieruchomości gminnych przed 1.I.1998 r. przez ich dotychczasowych użytkowników wieczystych.
W istocie zatem uchwała dotyczy wierzytelności pieniężnych gminy jako osoby prawnej, wynikających z zawartych przez gminę z określonymi podmiotami umów cywilnoprawnych. Takie wierzytelności gminy jako strony stosunków cywilnoprawnych nie mogą być utożsamiane z wierzytelnościami jednostek organizacyjnych gminy, o których mowa w art. 17 ust. 3 ustawy - Prawo budżetowe.
W powołanym przepisie ustawodawca udzielił radzie gminy kompetencji jedynie do ustalania zasad i trybu umarzania ściśle określonych wierzytelności, tj. wierzytelności jednostek budżetowych gminy, związanych z ich działalnością, co słusznie podniósł Wojewoda P. w odpowiedzi na skargę.
Z tych wszystkich względów, na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ orzeczono jak w sentencji. Nawiązując do zarzutu zawartego w odpowiedzi na skargę, należy wyjaśnić, że w sprawie nie było podstaw do odrzucenia skargi, bowiem stosownie do art. 98 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./, uchwałą z dnia 20.XI.1998 r. Rada Miejska w Ś. postanowiła zaskarżyć do Naczelnego Sądu Administracyjnego rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody P. z 1 lipca 1998 r. oraz zatwierdziła czynności procesowe podjęte przez Zarząd Miejski, Burmistrza Miasta Ś. oraz Zastępcę Burmistrza Miasta Ś. i powierzyła wykonanie uchwały Zarządowi Miejskiemu w Ś.