Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:
Skarga nie jest zasadna, bowiem zarówno zaskarżona decyzja, jak i poprzedzająca ją decyzja Prezydenta Miasta P. z dnia [...] 2009 r. odpowiadają prawu obowiązującemu w chwili ich wydania.
Zgodnie z art. 99 ust.1 ustawy z dnia 12.03.2004 r. o pomocy społecznej (tekst jedn. Dz.U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362) osobie, której przyznano emeryturę lub rentę za okres, za który wypłacono zasiłek stały lub zasiłek okresowy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych lub inne organy rentowe, które przyznały emeryturę lub rentę, wypłacają to świadczenie pomniejszone o kwotę odpowiadającą wysokości wypłaconych za ten okres zasiłków i przekazują te kwoty na rachunek bankowy właściwego ośrodka pomocy społecznej. Zatem zgodnie z tym przepisem, potrącenie pobranych na podstawie ustawy o pomocy społecznej do czasu ustalenia emerytury lub renty świadczeń, następuje z mocy ustawy, po otrzymaniu przez świadczeniobiorcę świadczenia ekwiwalentnego tj. w tym przypadku renty.
Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela pogląd organów, iż w takiej sytuacji brak jest możliwości zastosowania art. 104 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej, który przewiduje możliwość odstąpienia przez organ od żądania zwrotu wydatków na udzielone świadczenia w przypadkach szczególnych, zwłaszcza jeżeli żądanie zwrotu świadczenia stanowiłoby nadmierne obciążenie dla osoby zobowiązanej lub też niweczyłoby skutki udzielonej pomocy. Z treści art. 104 wynika bowiem, że dotyczy on jedynie świadczeń przyznanych z zastrzeżeniem zwrotu (przewidzianych w art. 41 pkt 2, art. 96 pkt 2 ustawy) oraz świadczeń nienależnie pobranych. Jak wynika z ust. 3 przepisu, organ w odrębnej decyzji ustala wysokość należności podlegającej zwrotowi oraz termin zwrotu tej należności. (por. Iwona Sierpowska, Ustawa o pomocy społecznej. Komentarz. Wyd. ABC a Wolters Kluwer business, 2 wydanie, str.407).
Mając na uwadze powyższe, Sąd nie podzielił zarzutów skargi o naruszenie art. 7-10 oraz art. 77 § 1 kpa poprzez nieprzeprowadzenie postępowania wyjaśniającego w celu ustalenia czy w sprawie miał miejsce przypadek szczególny, o którym mowa w art. 104 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej.
W tym stanie rzeczy na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd orzekł jak w pkt. I sentencji.
Rozstrzygając w pkt II o kosztach pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu Sąd kierował się treścią art. 250 tej ustawy oraz § 2 ust. 1-3, § 3 ust. 1, § 18 ust. 1 pkt 1 lit. c, § 19 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).
/-/ J.Zieliński /-/ E.Brychcy /-/ B.Drzazga
MK