Na terenie Gminy C. i jej okolicach dochodzi do zbiegu Obszaru Chronionego Krajobrazu "A" oraz Parku Krajobrazowego "B" i jego otuliny.
Przepisy ustawy z 16 kwietnia 2004r. o ochronie przyrody ( t.j. Dz.U. z 2009 r. Nr 151 poz. 1220 ze zm.) dla tych form ochrony przyrody wprowadzają różnorakie nakazy i zakazy określone w art. 17 ustawy (dla parku krajobrazowego) i w art. 24 ustawy (dla obszaru chronionego krajobrazu).
W żadnym z tych przepisów dotyczących wskazanych wyżej form ochrony przyrody, ustawodawca nie dopuścił tak daleko idącego ograniczenia prawa własności, jak całkowity zakaz zabudowy poza dwoma sytuacjami, a mianowicie w odniesieniu do obszaru chronionego krajobrazu ustawodawca dopuszcza wprowadzenie zakazu lokalizowania obiektów budowlanych w pasie szerokości 100m od linii brzegu rzek, jezior i innych zbiorników wodnych z wyjątkiem urządzeń wodnych oraz obiektów służących prowadzeniu racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej lub rybackiej (art. 24 ust. 1 pkt 8 ustawy) lokalizowania obiektów budowlanych w pasie szerokości 200m od linii brzegów klifowych oraz w pasie technicznym brzegu morskiego (art. 24 ust. 1 pkt 9 ustawy), zaś w odniesieniu do parków krajobrazowych wprowadzanie zakazu budowania nowych obiektów budowlanych w pasie szerokości 100m od linii brzegów rzek, jezior i innych zbiorników wodnych z wyjątkiem obiektów służących turystyce wodnej, gospodarce wodnej lub rybackiej (art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy) oraz zakazu lokalizowania obiektów budowlanych w pasie szerokości 200m od krawędzi brzegów klifowych oraz w pasie technicznym brzegu morskiego (art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy). Żadna jednak z tych sytuacji nie zachodzi w niniejszej sprawie.
Nie podzielając poglądu skarżącego o utracie mocy obowiązującej Uchwały Rady Gminy C. Nr (...) z dnia (...) r. w sprawie wyznaczenia obszaru chronionego krajobrazu we wsi A. i M., należy zgodzić się ze skarżącym, czemu dał wyraz Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 22 marca 2012 r., że wprowadzenie w akcie prawa miejscowego czy też jak w rozpoznawanej sprawie akcie planistycznym zakazów dalej idących od dopuszczalnych przepisami ustaw narusza konstytucyjna zasadę proporcjonalności (art. 31 ust. 3 Konstytucji) a także nakazy ochrony prawa własności wyrażone w art. 64 ust. 3 oraz art. 20 i 21 Konstytucji RP.
Istniejące na terenie objętym studium formy ochrony przyrody nie pozwalają na wprowadzenie tak daleko idącego ograniczenia prawa własności, jakim jest bezwzględny zakaz zabudowy kubaturowej.
Podstawy ku temu nie dają, o czym była mowa wyżej, przepisy ustawy o ochronie przyrody, zakazu tego nie można również wyprowadzić z treści Uchwały Rady Gminy C. w sprawie wyznaczenia obszaru chronionego krajobrazu we wsi A. i M., a w szczególności § 2 ust. 1 pkt 6 uchwały, który wprowadził jako formę czynnej ochrony nieleśnych ekosystemów lądowych, nakaz utrzymania obszarów w rolniczym wykorzystaniu.
Takie ograniczenie, czy też nakaz ustawodawca dopuszcza bowiem jedynie w odniesieniu do formy ochrony przyrody w postaci parków krajobrazowych (art. 16 ust. 6 ustawy o ochronie przyrody) nie zaś obszarów chronionego krajobrazu, Niezależnie zaś od stwierdzenia, że uchwałodawca w tym przypadku wyszedł poza ramy upoważnienia ustawowego, należy stwierdzić, iż nakaz ten nie może być utożsamiany z bezwzględnym zakazem zabudowy kubaturowej zwłaszcza wobec treści art. 17 i art. 24 ustawy o ochronie przyrody.
Reasumując uznać należy, iż skarga miała uzasadnione podstawy bowiem przy uchwalaniu zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy C. doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego w szczególności art. 17 i 24 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody art. 10 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a także zasady ochrony prawa własności wyrażony w art. 64 ust. 3 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji.
Z powyższych względów na podstawie art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153 poz. 1270) w związku z art. 74 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (tj. Dz.U. z 2001r. Nr 142 poz. 1591 ze zm.) należało orzec jak w sentencji niniejszego wyroku.
O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 ustawy.
hp