Utrzymując decyzję w mocy Samorządowe Kolegium Odwoławcze wywiodło, że skarżący myli dwa rodzaje opłat związanych z zajęciem pasa drogowego. W powołanym w odwołaniu art. 39 ustawy o drogach publicznych mowa jest o obowiązku ponoszenia opłaty z uwagi na zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, remontem czy utrzymaniem dróg publicznych. W analizowanej sprawie sytuacja dotyczy jednak innego rodzaju opłaty, a mianowicie związanej z umieszczeniem w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej. Obowiązek ponoszenia rocznej opłaty z tego tytułu wynika z art. 40 ust. 5 ustawy. Zgodnie tym przepisem opłatę za zajęcie pasa drogowego polegającego na umieszczeniu urządzeń infrastruktury technicznej ustala się jako iloczyn liczby metrów kwadratowych powierzchni pasa drogowego przez rzut poziomy urządzenia i stawki opłaty za zajęcie 1 m2 pasa pobieranej za każdy rok umieszczenia urządzenia w pasie. Opłatę taką uiszcza się za pierwszy rok umieszczenia w pasie drogowym w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja ustalająca wysokość opłaty stała się ostateczna, a za lata następne - w terminie do 15 stycznia każdego roku.
W skardze Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad wniósł o uchylenie decyzji obu instancji oraz zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów procesu. Zarzucił naruszenie art. 40 ust. 1 i 2 ustawy o drogach publicznych poprzez jego niewłaściwą interpretację w sprawie, na skutek której organ nieprawidłowo uznał, że za zajęcie pasa drogowego pobiera się opłatę oraz art. 7, art. 107 § 3 K.p.a. poprzez niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego, załatwienie sprawy bez uwzględnienia słusznego interesu skarżącego, a nadto nie ustosunkowanie się do wszystkich podniesionych zarzutów. W uzasadnieniu Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad podkreślił, że w sprawie art. 20 ust. 1 i 2 ustawy o drogach publicznych nie powinien mieć zastosowania, ponieważ zajęcie pasa drogowego nie nastąpiło "na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg". Celem zajęcia pasa drogowego przez sieć wodociągową jest pośrednio utrzymanie drogi. Skarżący w odwołaniu zaznaczył ten fakt podnosząc, że wodociąg ma zostać doprowadzony do "budynku nadzoru stacji poboru opłat D." na autostradzie A2 na odcinku K. - S.. Inwestycja ta jest więc związana z budową i późniejszym utrzymaniem drogi. Wskazując na powyższe skarżący stwierdził, że w tej sprawie decyzja administracyjna na podstawie art. 40 ust. 1 i 2 ustawy o drogach publicznych w ogóle nie powinna być wydana. Przepisy te przewidują bowiem wydanie decyzji administracyjnej zezwalającej na zajęcie pasa drogowego i naliczanie z tego tytułu opłat, tylko w przypadku zajęcia pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg. Tymczasem umieszczenie w pasie drogowym wodociągu ma na celu doprowadzenie wody do stacji poboru opłat D., co jest nierozerwalnie związane z budową i utrzymaniem drogi - autostrady A2. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad dodał na marginesie, że w takiej samej sprawie, po rozpatrzeniu odwołania od decyzji Dyrektora Powiatowego Zarządu Dróg w K., nr [...] Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. SKO w K. w dniu [...] 2010 r. uchyliło zaskarżoną decyzję i umorzyło postępowanie w pierwszej instancji. Organ zauważył, że jakkolwiek wodociąg sam w sobie nie jest urządzeniem, które można byłoby bezpośrednio uznać jako urządzenie infrastruktury technicznej związane z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego, to jednak rozpatrywanej sprawie ma on zapewnić funkcjonowanie stacji (punktu) poboru opłat za przejazd autostradą. Skoro w myśl art. 4 pkt 11 ustawy i drogach publicznych, za wyposażenie autostrady jako drogi uznaje się urządzenia obsługi podróżnych, pojazdów i przesyłek, przeznaczone wyłącznie dla użytkowników autostrady, to również punkty poboru opłat w przypadku autostrad należało uznać za część wyposażenia związaną z potrzebami zarządzania autostradą.