Podkreślenia wymaga, że art. 40 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 ustawy o drogach publicznych dotyczy urządzeń niezwiązanych z utrzymaniem "dróg", z potrzebami zarządzania "drogami". Przy czym w przepisie tym chodzi o potrzeby sieci dróg rozumianych jako budowle wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami stanowiące całość techniczno-użytkową (art. 4 pkt 2 ustawy), a nie o potrzeby pojedynczej drogi. Zawarte w tej normie pojęcie "potrzeb ruchu drogowego" odnieść należy do poruszania się w ramach sieci dróg, a nie do korzystania z pojedynczej drogi. Pojęcie ruch drogowy ma charakter szerszy, globalny, nie ma znaczenia kategoria drogi, na której odbywa się ruch. W ocenie Sądu, gdyby ustawodawcy chodziło o potrzeby ruchu drogowego w obrębie ściśle oznaczonej drogi zostałoby to w sposób wyraźny wskazany w analizowanej normie.
Wodociąg, za którego umieszczenie w pasie drogi wojewódzkiej nr [...] została naliczona opłata, jest niewątpliwie elementem Stacji Poboru Opłat D., na którą Wojewoda Wielkopolski udzielił pozwolenia na budowę decyzją z dnia [...] 2009 r. nr [...] (zob. k. 18 akt adm. I inst.). Stacja ta jest projektowana jako część infrastruktury Autostrady A2. Zgodnie z § 38 ust. 1 rozporządzenia z dnia 16 stycznia 2002 r. w sprawie przepisów techniczno-budowlanych dotyczących autostrad płatnych (Dz.U. Nr 12, poz. 116 ze zm.) węzeł autostrady płatnej powinien zawierać stację lub stacje poboru opłat (zwane "SPO"), chyba że sposób ustalania i pobierania opłat za przejazd nie przewiduje pobierania opłat na wjazdach i wyjazdach. Rzecz jasna nie przesądza to jeszcze o funkcjonalnym związku sieci wodociągowej z Autostradą. By dokonać ustalenia w tym zakresie należy odwołać się do przepisów szczególnych zawartych w Dziale III powołanego wyżej rozporządzenia "Wyposażenie techniczne autostrad". Do wyposażenia takiego należą "miejsca poboru opłat ("MPO"), do których - obok "placów poboru opłat" ("PPO") - zalicza się właśnie "stacje poboru opłat (zob. § 66 § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 12 stycznia 2002 r.). Zgodnie z § 69 rozporządzenia dla "miejsc poboru opłat" należy obowiązkowo stworzyć zaplecze administracyjno-kontrolne. Powinno być ono wyposażone w budynki, w których, w zależności od potrzeb, należy zapewnić pomieszczenia dla policji i służb medycznych, miejsca postojowe dla pojazdów personelu oraz urządzenia łączności, zasilanie w energię i wodę, odprowadzenie ścieków. Obszar zaplecza powinien być oddzielony od PPO i SPO pasem dzielącym o szerokości nie mniejszej niż 1,6 m.
Powyższe oznacza, że w przypadku dróg o kwalifikowanym standardzie, jakim są autostrady płatne, do ich obowiązkowej infrastruktury należą urządzenia nie tylko ściśle związane z ruchem drogowym pojazdów, ale także wszelkie urządzenia techniczne pozwalające na zarządzanie tego typu ruchem w tym kwalifikowanym standardzie. Dostosowanie autostrady do standardu autostrady płatnej wymaga wyposażenia jej w PPO i SPO, przez które odbywa się ruch pojazdów. Te z kolei - zgodnie z wymaganiami techniczno-budowlanymi - muszą posiadać odpowiednie zaplecze administracyjno-kontrolne oraz wyposażenie. Obowiązkowym elementem tego wyposażenia jest podłączenie do sieci wodociągowej.
Mając to na uwadze uznać należy, że sieć wodociągowa, jaka została przeprowadzona w pasie drogi wojewódzkiej nr [...], jest koniecznym wyposażeniem służącym utrzymaniu Stacji Poboru Opłat D. będącej częścią Autostrady A2. Nie można zatem podzielić stanowiska, że sporne urządzenie nie jest związane z potrzebami ruchu drogowego w rozumieniu art. 40 ust. 1 i ust. 2 pkt 2.
Oznacza to w istocie, że Zarząd Dróg Wojewódzkich w P. nie był uprawniony do naliczenia opłaty za zajęcie pasa drogi wojewódzkiej skoro umieszczona w pasie drogowym sieć wodociągowa związana była z potrzebami ruchu drogowego w rozumieniu powyżej zacytowanych przepisów.
W tym stanie rzeczy przyjąć należy, że w niniejszej sprawie organy dopuściły się naruszenia art. 40 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 ustawy o drogach publicznych i dlatego w oparciu o art. 145 §1pkt 1 lit. a) w zw. z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej p.p.s.a. orzeczono o uchyleniu decyzji obu instancji.
O kosztach orzeczono na zasadzie art. 200 p.p.s.a.
O wykonalności decyzji Sąd orzekł na podstawie art. 152 p.p.s.a.
/-/ W. Batorowicz /-/ A. Łaskarzewska /-/ E. Podrazik