Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wiesława Batorowicz (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Elwira Brychcy Sędzia WSA Danuta Rzyminiak - Owczarczak Protokolant Starszy sekretarz sądowy Monika Pancewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 marca 2010 r. sprawy ze skargi J. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu z dnia [...] lipca 2009r. Nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego oddala skargę. /-/ D. Rzyminiak-Owczarczak /-/ W. Batorowicz /-/ E. Brychcy
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Poznaniu decyzją z dnia [...] lipca 2009 r. (nr [...]), powołując się na art. 127 § 2 i art. 138 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 30 ust. 1 i art. 41 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (tekst jedn. Dz.U. z 2009 r. Nr 1, poz. 7 ze zm.), uchyliło w całości decyzję Prezydenta Miasta Poznania z dnia [...] 2009 r. znak [...] i przekazało sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.
Wyżej opisaną decyzją organ I instancji odmówił J. K. umorzenia należności wypłaconych przez ten organ dla wierzycielki I. K. na rzecz uprawnionych K. i M. [...] K. Uzasadniając rozstrzygnięcie organ podał, iż: wnioskodawca J. K. prowadzi samodzielnie gospodarstwo domowe i utrzymuje się z zasiłków [...], zaś koszty eksploatacyjne mieszkania pokrywane są przez MOPR [Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie] i PCŚ [Poznańskie Centrum Świadczeń]; jest osobą niezdolną do pracy i posiada orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu [...] ([...]); w kwietniu wnioskodawca uzyskał dochód w kwocie [...] zł i po potrąceniu alimentów pozostaje mu do dyspozycji kwota [...] zł. Organ wskazał także na zakres i rodzaje pomocy jaką wnioskodawca uzyskuje z MOPR. Organ stwierdził, iż z załączonych przez wnioskodawcę dokumentów pochodzących od Komornika Sądowego wynika, że z zasiłku stałego wnioskodawcy co miesiąc dokonywane są potrącenia na poczet spłaty zasądzonych alimentów, jednak potrącenia te nigdy nie zaspokajały kwoty alimentów bieżących. Organ przytoczył treść art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów -w podstawie prawnej rozstrzygnięcia powołał także art. 41 tej ustawy - wskazujący w jakich sytuacjach może organ właściwy dłużnika może umorzyć należności, o których mowa w art. 28 ust. 1 pkt 1, 2 i 4 ustawy. Mając na uwadze informacje uzyskane od Komornika Sądowego, stan zdrowia oraz sytuację osobistą i materialną wnioskodawcy organ uznał, iż nie zachodzą okoliczności wskazujące na możliwość zastosowania art. 30 powołanej ustawy, zatem brak podstaw do umorzenia zadłużenia.
Od decyzji organu I instancji odwołanie złożył J. K. wnioskując o całkowite umorzenie zaległych alimentów wierzyciela, z odsetkami, ze względu na wysokość dochodów, jakie uzyskuje z pomocy społecznej oraz własną sytuację zdrowotną i materialną.
W uzasadnieniu decyzji odwoławczej Kolegium powołało się na art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów Kolegium wskazało na jakich warunkach i do jakiej wysokości może nastąpić umorzenie przez organ właściwy dłużnika należności, o których mowa w art. 28 ust. 1 pkt 1, 2 i 4 ustawy. Ponadto przywołało także art. 30 ust. 2 tej ustawy, który przewiduje, iż organ właściwy wierzyciela na wniosek dłużnika alimentacyjnego może umorzyć należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego łącznie z odsetkami w całości lub w części, odroczyć termin płatności albo rozłożyć na raty, uwzględniając sytuację dochodową i rodzinną. Jako podstawę uchylenia decyzji organu I instancji organ odwoławczy wskazał potrzebę wyjaśnienia wysokości zadłużenia ciążącego na wnioskodawcy J. K., jak również tego, z jakiego tytułu powstały należności alimentacyjne - czy są to należności z tytułu zaliczek alimentacyjnych, czy też zobowiązania wobec funduszu alimentacyjnego, a wyjaśnienie powyższego wymaga rozstrzygnięcia czy organ I instancji działa jako organ właściwy dłużnika, czy też wierzyciela. Dalej organ odwoławczy zauważył, iż bez ustalenia w sposób bezsporny jakich zobowiązań dotyczy zaskarżona decyzja nie można ocenić zasadności przyjęcia art. 41 wyżej powołanej ustawy jako podstawy rozstrzygnięcia organu I instancji.