Ponadto skarżąca Gmina podniosła, iż o przeznaczeniu nieruchomości pod ulicę w dacie podjęcia zaskarżonej uchwały decyduje funkcja tej nieruchomości w obowiązujących planach miejscowych, fakt ich geodezyjnego wydzielenia decyzjami podziałowymi wydanymi zgodnie z tymi planami oraz fakt ich faktycznego użytkowania jako drogi. Gmina przedłożyła organowi nadzoru zaświadczenia z planów miejscowych o przeznaczeniu wydzielonych działek, które ten zignorował. Nie można zaś odmawiać przymiotu publiczności: drodze wydzielonej zgodnie z planem miejscowym pod drogę publiczną i jako taką w rzeczywistości wykorzystywaną stanowiącą własność gminy dla celu nadania nazwy ulicy.
W odpowiedzi Wojewoda Wielkopolski wniósł o oddalenie skargi. Podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonym rozstrzygnięciu i dodatkowo wyjaśnił, że nadanie nazwy drodze wewnętrznej, stosownie do art. 8 u.d.p., wymaga stosownego wniosku właścicieli nieruchomości stanowiących taką drogę. Niezbędna też była zgoda właścicieli terenów na podjęcie uchwały. W toku postępowania nadzorczego Wojewoda nie tylko nie uzyskał potwierdzenia posiadania zgód, chociaż o podanie takiej informacji zwrócił się do Gminy, lecz również nie wskazano, by podanie takiej informacji wymagało dłuższego czasu. Wniosek organu nadzoru pozostawiono bez odpowiedzi. Wojewoda wskazał, że wszystkie zgody datowane są na dzień 24 września 2013 r. (dzień przed podjęciem uchwały) i nie posiadają prezentaty wpływu do organów Gminy T., a złożone na tych pismach poświadczenie za zgodność z oryginałem jest wadliwe (brak imienia i nazwiska poświadczającego). Ponadto z treści uchwały i skargi nie wynika, aby w toku postępowania zmierzającego do wydania uchwały, z wnioskiem o jej wydanie wystąpił którykolwiek z właścicieli działek, na których zlokalizowane są przedmiotowe drogi wewnętrzne, a Burmistrz T. zwrócił się do pozostałych właścicieli o wyrażenie zgody na nadanie nazwy drodze wewnętrznej. Okoliczności te wywołują wątpliwości co do uzyskania zgody właścicieli na nadanie nazwy drogom wewnętrznym w chwili podejmowania uchwały w dniu [...] 2013 r.
Ustosunkowując się do pozostałych zarzutów Wojewoda wskazał, że Burmistrz jest ustawowo zobowiązany przedkładać organowi nadzoru wszelkie uchwały podjęte przez Radę Gminy. Tryb, przebieg, narzędzia oraz skutki takiego postępowania są znakomicie znane samorządom, a więc również skarżącej Gminie. Ponadto w orzecznictwie sądowoadministracyjnym dominuje stanowisko, że nie można przyjąć, aby odpowiednie stosowanie przepisów k.p.a. do postępowania nadzorczego polegało na zaostrzeniu kryteriów procesowych tego postępowania. Wprost przeciwnie - brak określenia minimalnego terminu, jaki musi upłynąć od zawiadomienia samorządu o wszczęciu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności uchwały, do wydania rozstrzygnięcia nadzorczego i łączenie z tym oceny uczestnictwa organu samorządu w postępowaniu nie może powodować wadliwości rozstrzygnięcia nadzorczego wyłącznie z tego powodu. Konstrukcja postępowania nadzorczego oparta jest na kryterium legalności, co oznacza, ze organ nadzoru nie ma prawnej możliwości zaniechania wydania rozstrzygnięcia nadzorczego w odniesieniu do badanej uchwały, jeżeli stwierdzi wystąpienie przesłanek materialnoprawnych do wydania takiego rozstrzygnięcia. Udział gminy w tym postępowaniu jest zdecydowanie ograniczony ze względu na fakt, ze wszystkie czynności gminy związane z podjęciem uchwały kończą się w momencie jej uchwalenia.