Ponadto na podstawie przedstawionej korespondencji nie sposób ustalić, w oparciu o jakie informacje Wojewoda Wielkopolski uznał, że przed podjęciem uchwały z dnia [...] 2013 r. nr [...] Rada Gminy T. nie uzyskała wymaganych pisemnych zgód od właścicieli nieruchomości przeznaczonych pod drogi wewnętrzne na nadanie nazw ulic. Z powołanej korespondencji wynika, że dopiero w dniu 5 listopada 2013 r. zwrócono się do Gminy z zapytaniem, "czy w przypadku dróg wewnętrznych stanowiących własność osób prywatnych uzyskano pisemną zgodę tych osób na nadanie drodze nazwy". W odpowiedzi z dnia 7 listopada 2013 r., a więc udzieloną 1 dzień po wydaniu zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego, pracownik Urzędu Gminy T. wyjaśnił, że: "Zgody na B. mamy, natomiast S. jeszcze sprawdzam". Jednocześnie w aktach sprawy znalazły się pisemne zgody właścicieli działek nr [...] ark. mapy [...], obręb [...] B., pochodzące z dnia 24 września 2013 r., na nadanie przez Gminę T. nazw ulic, wskazanych następnie w uchwale z dnia [...] 2013 r.
Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że zwlekając z wszczęciem postępowania nadzorczego i jego nierzetelnym przeprowadzeniem, Wojewoda Wielkopolski wydał zaskarżonej rozstrzygnięcie nadzorcze nie ustaliwszy w rzeczywistości, czy właściciele wszystkich działek przeznaczonych pod drogi wewnętrzne, którym nadano nazwy ulic w uchwale Rady Gminy T. z dnia [...] 2013 r. wyrazili zgody, o których mowa w art. 8 ust.1a u.d.p. Niedopuszczalne więc, w świetle art. 91 ust. 1 u.s.g., było stwierdzenie, przy tak wadliwie przeprowadzonym postępowaniu nadzorczym, uznanie, że przy wydaniu przez Radę Gminy T. z dnia [...] 2013 r. doszło do naruszenia przepisu art. 8 ust. 1a u.d.p.
Reasumując, zważywszy błędną wykładnię art. 18 ust. 3 pkt 13 u.s.g. oraz naruszenie przepisów postępowania art. 91 ust. 1 u.s.g. oraz art. 10 § 1, art. 61 § 4 k.p.a. w zw. z art. 91 ust. 5 u.s.g. Sąd na podstawie art. 148 p.p.s.a. uchylił zaskarżony akt nadzoru.
Na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a. oraz § 2 ust. 1 i 2, § 3 ust. 1 i § 14 ust. 2 pkt 1 lit. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 490 ze zm.) Sąd zasądził od Wojewody Wielkopolskiego na rzecz Gminy T. kwotę 240 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Opierając się na przepisie art. 152 p.p.s.a. Sąd stwierdził, że zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze nie podlega wykonaniu.