W niniejszej sprawie organy obu instancji prawidłowo ustaliły, że dwa ostatnio przeprowadzone orzeczenia lekarskie stanowiły podstawę rozstrzygnięcia. Nie można przy tym czynić zarzutu, że sporządzono nowe orzeczenia, a nie uzupełniono poprzednich. Sprawa toczy się bowiem od 2000r., przeszła kilkakrotnie przez tok instancji oraz dwukrotnie kontrolę sądową, w toku której wskazano właśnie na uchybienia dotyczące poprzednich orzeczeń lekarskich.
Wbrew zarzutom skarżącego prawidłowo oceniono orzeczenia lekarskie z dnia 15 grudnia 2008r. i 16 kwietnia 2009r., jak każdy inny materiał dowodowy. Spełniają cechy opinii biegłego, tj. zawierają wyczerpujące uzasadnienia stanowiska lekarskiego jednostki orzeczniczej w zakresie chorób zawodowych. Orzeczenia lekarskie placówek właściwych do rozpoznawania chorób zawodowych mają charakter opinii biegłego, która powinna być wszechstronnie uzasadniona i wyjaśniać wszelkie wątpliwości w sposób przekonujący i dostępny dla stron, organu prowadzącego postępowanie oraz sądu administracyjnego (patrz: wyrok NSA z dnia 15 marca 1994 r., sygn. akt SA/Wr 147/94, publ.: Prokuratura i Prawo 1995/2/53 oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 stycznia 2006 r., sygn. akt I SA/Wa 1221/04; publ. LEX nr 194428).
Sąd wskazuje, że orzecznictwo powszechnie przyjmuje, że organy inspekcji sanitarnej związane są rozpoznaniem choroby wskazanym w orzeczeniach lekarskich. Związanie to wynika z potrzeby oparcia się na wiadomościach i wiedzy specjalistycznej, którymi inspektorzy sanitarni nie dysponują. Gdy orzeczenia lekarskie nie budzą wątpliwości w świetle pozostałego materiału dowodowego, a także wydane zostały przez właściwych orzeczników i w zakresie ich kompetencji - a za takie uznać należy orzeczenia wydane w niniejszej sprawie - to nie ma przeszkód, by organy inspekcji sanitarnej oparły się na rozpoznaniu przedstawionym w takich orzeczeniach.
Odnosząc się do zarzutu skarżącego, że badania specjalistyczne winny być wykonywanie zaraz po stwierdzeniu narażenia, a nie po 13 latach słusznie wskazano w postępowaniu administracyjnym, że rozporządzenie z 1983r., stanowiące podstawę do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, nie wyznacza żadnych szczególnych warunków w tym zakresie, zwłaszcza czasowych. Zgodnie z punktem 15 załącznika do rozporządzenia z 1983r. istotne jest rozpoznanie uszkodzenia słuchu oraz ustalenie, że jego przyczyną było działania szkodliwego czynnika w postaci hałasu. W tym zakresie, jak wskazano powyżej, stwierdzono, że brak związku przyczynowego między uszkodzeniem słuchu u skarżącego, a narażeniem na hałas w miejscu pracy.
Mając na uwadze materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, jego ocenę, ustalenie stanu faktycznego Sąd uznał, iż administracyjne postępowanie wyjaśniające przeprowadzone zostało w sposób należyty. Zarówno prowadzono postępowanie, jak i wydano decyzje rozstrzygające - z uwzględnieniem wskazań NSA i WSA wyrażonych we wcześniejszych wyrokach. Podejmując zaskarżone rozstrzygnięcie w postępowaniu odwoławczym dokonano całościowej i prawidłowej oceny materiału dowodowego, a następnie prawidłowej subsumcji.
Sąd nie stwierdza takich uchybień procesowoprawnych w postępowaniach obu instancji, które ważyłyby na treści rozstrzygnięcia. Takim uchybieniem nie jest też wydanie decyzji Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego przed upływem terminu zakreślonego w zawiadomieniu o możliwości zapoznania się i wypowiedzenia co do zebranego materiału dowodowego. Taki błąd formalny nie ma istotnego wpływu na rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie. Nie naruszono bowiem prawa skarżącego do udziału w postępowaniu, miał możliwość wglądu do akt i ustosunkowania się do zgromadzonego materiału dowodowego, z której ostatecznie i tak nie skorzystał. Zarzut w tym zakresie podniósł dopiero w skardze z dnia 14 października 2009r.
Nadto wskazać należy, że zaskarżona decyzja administracyjna została uzasadniona w sposób wyczerpujący. Wyjaśniono zarówno podstawy prawne, jak i faktyczne rozstrzygnięcia, spełniając tym samym dyspozycję art. 107 § 3 Kpa.
Zważywszy na wszystkie przedstawione wyżej okoliczności, Sąd uznał, że zaskarżona decyzja wydana została zgodnie z prawem obowiązującym w dacie jej podjęcia i dlatego działając na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji wyroku.
/-/ E. Brychcy /-/ D. Rzyminiak-Owczarczak /-/ W. Batorowicz br