Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący NSA Maria Zarębska-Kobak /spr./ Sędziowie NSA Stanisław Śliwa AWSA Jolanta Ewa Wojtyna Protokolant sekr. sąd. Anna Mazurek-Ferenc po rozpoznaniu w Wydziale II Ogólno-Administracyjnym na rozprawie w dniu 8 grudnia 2006 r. sprawy ze skargi K. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] listopada 2005 r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego uchyla zaskarżona decyzję i poprzedzająca ją decyzję Kierownika Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w T. z dnia [...] września 2005 r. nr [...].
Decyzją z dnia [...] listopada 2005 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy T. z dnia [...] września 2005 r., nr [...] odmawiającą K. R. przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia w związku z opieką nad dzieckiem. Zaskarżoną decyzję wydano z powołaniem się na art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. z 2006 r. Nr 139, póz. 992) oraz art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a.
Argumentując decyzję, Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło, że warunkiem nabycia prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia w związku z opieką nad dzieckiem, jest to, aby dziecko, nad którym opieka ma być sprawowana, posiadało orzeczoną niepełnosprawność wraz z dwoma, występującymi równocześnie wskazaniami:
1) konieczności stałej lub długotrwałej opieki bądź pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji dziecka oraz
2) 2) konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji (art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych).
Na podstawie ostatecznego orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z dnia [...] listopada 2004 r., nr [....], a także prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Krośnie z dnia 18 maja 2005 r., sygn. akt [...], ustalono, że K. R., syn K. R., nad którym sprawuje ona opiekę, został uznany za dziecko niepełnosprawne wraz ze wskazaniem konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji.
Żaden z właściwych organów do spraw niepełnosprawności, ani też sąd powszechny nie orzekł wobec K. R. wskazania konieczności stałej lub długotrwałej opieki bądź pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.
Skoro przepis art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych w przypadku dzieci posiadających orzeczoną niepełnosprawność przewiduje wymóg kumulatywnego uzyskania obu tych wskazań, to brak jednego z nich uniemożliwia uwzględnienie wniosku jego rodzica o przyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego.
Z decyzją nie zgodziła się K. R., składając na nią skargę skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie.
W skardze podniosła, że jej syn rozwija się znacznie wolniej od swoich rówieśników, cierpi na dolegliwości układu pokarmowego i wydalniczego. Wymaga stałej opieki innej osoby, gdyż osłabienie jego organizmu powoduje trudności w uczęszczaniu do szkoły. K. R. uważa, że skoro wyrok Sądu Rejonowego w K. uwzględnił odwołanie od orzeczenia Zespołu drugiej instancji, oznacza to, że jej syn spełnia aktualnie warunki związane z obydwoma wymaganymi przez art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych wskazaniami.
W jej ocenie, stan zdrowia dziecka nie uległ żadnej poprawie, więc przyznane w poprzednim okresie zasiłkowym świadczenie pielęgnacyjne powinno być kontynuowane również obecnie.
Skarżąca nie wskazała kierunku weryfikacji zaskarżonej decyzji, ograniczając swoje żądania do sformułowania przez Sąd oceny prawnej zobowiązującej organy do przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego.