Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Marcin Kamiński Sędziowie WSA Paweł Zaborniak /spr./ WSA Piotr Godlewski Protokolant specjalista Anna Mazurek -Ferenc po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 grudnia 2017 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Stalowej Woli na uchwałę Rady Gminy w Pysznicy z dnia 16 marca 2017 r. nr XXX/179/17 w przedmiocie przyjęcia "Programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy Pysznica w 2017 roku" stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały.
Przedmiotem skargi Prokuratora Rejonowego w Stalowej Woli jest uchwała Rady Gminy Pysznica z 16 marca 2017 r. nr XXX/179/2017 w sprawie przyjęcia "Programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy Pysznica w 2017 roku", dalej zwana "Programem". Uchwałę podjęto na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., poz. 446 ze zm.) oraz art. 11 a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (tekst jednolity Dz. U z 2013 r., poz. 856 ze zm., dalej "u.o.z.").
Prokurator Rejonowy w Stalowej Woli w skardze na powołaną wyżej uchwałę zarzucił istotne naruszenie prawa, tj. art. 7 Konstytucji RP oraz art. 11 a u.o.z. poprzez:
wskazanie w § 3 ust. 1, 2 i 4 Programu, zakresu przedmiotowego jego stosowania pomimo, że zakres ten ustala już ustawa o ochronie zwierząt, zawierająca w art. 4 pkt 16, 17 i 18 definicje pojęć: zwierzęta bezdomne, zwierzęta domowe i zwierzęta gospodarskie;
wskazanie w § 4 Programu na czym będzie polegała realizacja programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt, poprzez powtórzenie ustawowej regulacji w tym zakresie;
pominięcie w § 6 Programu charakteru odławiania zwierząt i naruszenie przez to § 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 26 sierpnia 1998r. w sprawie zasad i warunków wyłapywania bezdomnych zwierząt (Dz. U. 1998.116.753), z którego to przepisu wynika, że wyłapywanie zwierząt ma charakter stały lub okresowy;
niesprecyzowanie w Programie zagadnień dotyczących opieki nad wolno żyjącymi kotami, niewskazanie konkretnych miejsc dokarmiania kotów oraz niewskazanie ile środków pieniężnych na ten cel będzie przeznaczonych;
zamieszczenie w § 11 pkt. 2 i § 18 Programu postanowień dotyczących edukacji mieszkańców Gminy Pysznica w zakresie przeciwdziałania bezdomności i walce z bezdomnością zwierząt;
zapewnienie, z przekroczeniem upoważnienia ustawowego, w § 15 uchwały, usypiania wyłącznie ślepych miotów zwierząt, co do których nie ma możliwości zapewnienia dla nich właścicieli lub są chore bezdomne, co do których lekarz weterynarii uzna, że nie rokują nadziei na wyzdrowienie, a dalsze życie przysporzyłoby im cierpienie i ból podczas gdy przepis art. 11 a ustawy regulujący kwestie opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt nie dawał upoważnienia do ustanowienia takiego ograniczenia.
Podnosząc powyższe zarzuty Prokurator wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości jako sprzecznej z prawem.
Rada Gminy Pysznica reprezentowana przez Wójta Gminy Pysznica w odpowiedzi na skargę wniosła o jej oddalenie w całości. Nie podzielono zarzutów skargi w zakresie kwalifikowanego naruszenia prawa i wyjaśniono, że § 3 uchwały zawiera tzw. słowniczek pojęć używanych dalej w treści uchwały, definicja "kotów wolno żyjących" oraz definicja "Programu" zawarta w tym słowniczku nie występuje w u.o.z., a ponadto zamieszczenie tych definicji w uchwale pozwoliło na podjęcie przez Radę Gminy w Pysznicy czytelnego i zrozumiałego dla ogółu mieszkańców i innych podmiotów aktu prawa miejscowego. Trudno bowiem oczekiwać aby podmiot zapoznający się z tym aktem znał definicje zawarte w u.o.z., co pozwoliłoby mu na właściwe odczytanie treści uchwały. Z kolei zarzut dot. § 4 skarżonej uchwały jest o tyle chybiony, że u.o.z. w art. 11 a ust. 2 określa (nie enumeratywnie) zakres programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt. Przepis ten nie definiuje zaś na czym winna polegać realizacja programu, co uczyniła Rada Gminy w Pysznicy w zaskarżonym akcie. Gdyby nawet opisaną powyżej zbieżność zapisów uchwały i u.o.z. uznać za naruszenie zasad techniki legislacyjnej, to naruszenie to nie stanowi kwalifikowanego naruszenia prawa skutkującego stwierdzeniem nieważności uchwały. W odniesieniu do zapisu dotyczącego dokarmiania wolnożyjących kotów na terenie poszczególnych sołectw organ wyjaśnił, że zapis ten jest adekwatny do realiów panujących w gminie wiejskiej, gdzie praktycznie nie spotyka się wolnożyjących kotów, zatem nie jest możliwe określenie w uchwale miejsc ich dokarmiania bowiem działania takie są podejmowane niezwykle sporadycznie i w miejscach, w których pojawi się takie zwierzę. W gminach wiejskich brak jest skupisk wolnożyjących kotów, co nie pozwala na określenie miejsc ich dokarmiania już na etapie uchwalania Programu. Z tych samych powodów uchwała nie określa wysokości środków przeznaczonych na ten cel bowiem jest nikłe prawdopodobieństwo, iż taka potrzeba wyniknie w danym roku. Rezerwowanie środków na dokarmianie wolnożyjących kotów już w uchwale przyjmującej program blokowałoby wykorzystanie tych środków na realizację innych celów programu. Także regulacja § 6 skarżonej uchwały jest w pełni zgodna z prawem i wprost koresponduje z regulacjami zawartymi w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 26 sierpnia 1998 r. Zapis § 6 uchwały mówiący o "akcjach" odławiania zwierząt nie rodzi wątpliwości, że skarżony organ przewidział okresowe wyłapywanie bezdomnych zwierząt. Także zarzut zamieszczenia w § 11 pkt 2 i § 18 Programu postanowień dotyczących edukacji mieszkańców w zakresie przeciwdziałania bezdomności i walce z bezdomnością zwierząt organ uznał za chybiony, bowiem począwszy od dnia 15 listopada 2016 r. art. 11 a ust. 2 u.o.z. uległ zmianie i na chwilę obecną u.o.z. określa zakres przedmiotowy programu w sposób przykładowy, a nie wyczerpujący, dając organom gminy możliwość jego poszerzenia. Przywołane przez skarżącego orzeczenia sądów administracyjnych zapadły w poprzednim stanie prawnym, zatem są oczywiście nieadekwatne do stawianego przez skarżącego zarzutu. Zarzut dotyczący ograniczenia w § 15 Programu usypiania ślepych miotów zwierząt wyłącznie do tych, którym nie ma możliwości zapewnienia właściciela lub są chore bezdomne, w sytuacji gdy u.o.z. nie zawiera takich ograniczeń nie narusza postanowień art. 11 a u.o.z., a nadto w pełni realizuje ideę Programu, jaką jest opieka nad bezdomnymi zwierzętami i zapobieganie bezdomności zwierząt, a nie ograniczanie ich populacji poprzez nieograniczone usypianie ślepych miotów.