Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Ewa Partyka Sędziowie WSA Elżbieta Mazur - Selwa /spr./ WSA Paweł Zaborniak Protokolant specjalista Anna Mazurek - Ferenc po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 września 2018 r. sprawy ze skargi E. S. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie legalności istnienia parkingu -skargę oddala-
Zaskarżoną decyzją Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego ( dalej: "WINB", "organ odwoławczy" lub "organ II instancji") z dnia [...] sierpnia 2017 r nr [...] utrzymał w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego (dalej: "PINB" lub "organ I instancji") z dnia [...] czerwca 2017 r., nr [...] umarzającą w całości postępowanie w sprawie legalności istnienia parkingu na terenie działki nr 1220/2, położonej w G..
Organ I instancji ustalił, że od strony południowo-wschodniej działki nr 1220/2 położonej w G. pomiędzy drogą powiatową, a ogrodzeniem istnieje utwardzony teren betonowymi płytkami kratowymi. Szerokość utwardzonego placu wynosi 2,20 m, licząc od krawędzi jezdni drogi relacji Ż. - G. do cokołu ogrodzenia, a jego długość 13,37 m licząc od południowo- zachodniej granicy działki w stronę północno-wschodnią.
Na podstawie zeznań stron i świadków organ I instancji ustalił, że utwardzony teren stanowi miejsca postojowe, a roboty związane z tym utwardzeniem zostały wykonane w okresie marzec- kwiecień 2003 roku przez K. Z., który był poprzednim właścicielem działki 1220/2.
W dniu 09.05.2017 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego przeprowadził rozprawę administracyjną w trakcie której ustalił, że przedmiotowe utwardzenie betonowymi płytkami kratowymi zlokalizowane jest w całości na działce nr 300 położonej w G., która stanowi pas drogi powiatowej, a nie jak wcześniej ustalono, na działce nr 1220/2 położonej w G., która stanowi własność pana J. Z. oraz, że ww. działka nr 300 stanowi własność Skarbu Państwa, a istniejąca na niej droga znajduje się w zarządzie Powiatowego Zarządu Dróg .
W sprawie utwardzenia terenu działki nr 300 położonej w G. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wszczął odrębne postępowanie.
Biorąc powyższe ustalenia pod uwagę organ I instancji stwierdził, że nie ma podstaw do prowadzenia dalszego postępowania w sprawie legalności istnienia parkingu na terenie działki nr 1220/2, położonej w G., gdyż jak wynika z wyżej opisanych ustaleń miejsca postojowe są zlokalizowane w pasie drogowym na działce nr 300 położonej w G., stanowiącej drogę powiatową relacji S. - G.. Wobec powyższego brak jest stosunku materialno - prawnego do wydania merytorycznej decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty.
W związku z tym, Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...].06.2017 r. znak: [...]umorzył postępowanie administracyjne w całości, jako bezprzedmiotowe na podstawie art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego ( Dz.U. z 2017 r., poz. 1257 ze zm.; dalej: "K.p.a.").
Odwołanie od ww. decyzji złożyła E.S.. Zarzuciła Powiatowemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego błędne zastosowanie przepisów Prawa budowlanego obowiązujących w dacie wszczęcia postępowania, w miejsce przepisów obowiązujących w dniu budowy parkingu. Podała, że nielegalnie wybudowany parking bezpośrednio przylega do jej działki budowlanej, która jest systematycznie zajeżdżana. Wskazała ponadto, że działka nr 300 nie jest własnością ani Skarbu Państwa, ani Starostwa, ani Zarządu Dróg , gdyż ani Dyrektor Zarządu Dróg, ani Starosta nie posiadają żadnych dokumentów prawnych na stwierdzenie własności drogi, a tym bardziej pasa drogowego. Podniosła, że organ I instancji nie dopuścił do zgromadzenia całości materiału dowodowego i równocześnie doprowadził do zatajenia i pominięcia znaczących dowodów mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Wniosła o uchylenie decyzji w całości. Powyższych zarzutów nie podzielił Podkarpacki Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, który pomimo błędnego uzasadnienia decyzji organu I instancji, utrzymał ją w mocy. Wyjaśnił, że z ustaleń organu I instancji wynikało, że na działce nr 1220/2 położonej w G. nie istniał parking, którego legalność kwestionowała wnioskodawczyni.