Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Maciej Kobak Sędziowie NSA Małgorzata Wolska /spr./ WSA Magdalena Józefczyk Protokolant specjalista Anna Mazurek - Ferenc po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 stycznia 2018 r. sprawy ze skargi Z. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] września 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy prawa do świadczenia pielęgnacyjnego uchyla zaskarżoną decyzję i decyzję Burmistrza z dnia [...] lipca 2017 r. nr [...].
Decyzją z dnia [...] września 2017 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej SKO) utrzymało w mocy decyzję Burmistrza [...] z [...] lipca 2017 r. nr [...] o odmowie przyznania Z. K. prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad siostrą K. K.
Podstawą prawną zaskarżonej decyzji jest art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. oraz art. 17 ust. 1 pkt 4, ust. 1b ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1518 ze zm. - zwana dalej w skrócie "u.ś.r.").
Z akt administracyjnych sprawy i uzasadnienia decyzji wynika, że po rozpoznaniu wniosku Z. K. o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad K. K. (siostra) Burmistrz [...] decyzją z [...] lipca 2017 r. odmówił wnioskowanego świadczenia.
W motywach rozstrzygnięcia Burmistrz, powołując się na art. 17 ust. 1b u.ś.r. uznał za zasadną odmowę przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, gdyż niepełnosprawność siostry wnioskodawcy nie powstała w okresie o jakim mowa w art. 17 ust. 1b u.ś.r. - nie można ustalić od kiedy istnieje niepełnosprawność K. K. Odnosząc się do zawartego we wniosku żądania uwzględnienia wyroku TK z 21 października 2014 r., sygn. K 38/13 organ wyjaśnił, że orzeczeniem tym nie wyeliminowano wadliwego przepisu, pozostawiając tę zmianę woli ustawodawcy. Wobec braku zmiany treści ww. przepisu organ obowiązany był odmówić przyznania wnioskowanego świadczenia, z uwagi na brak spełnienia przesłanki z art. 17 ust. 1b u.ś.r.
Odwołanie od tej decyzji złożył Z. K. wnosząc o merytoryczne rozpoznanie sprawy przez SKO. W obszernym uzasadnieniu wyjaśnił, że K. K. jest osobą niepełnosprawną o znacznym stopniu niepełnosprawności, trwale niezdolną do pracy i samodzielnej egzystencji. Posiada orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z 16 października 2006 r., w którym wskazano, że nie można ustalić od kiedy istnieje niepełnosprawność. Podkreślił, że w wyniku bezprawnego działania władzy ustawodawczej (co potwierdził wyrok TK z 5 grudnia 2013 r., sygn. K 27/13), pozbawiony został prawa do świadczenia pielęgnacyjnego od dnia 1 lipca 2013 r. Na mocy art. 11 ust. 1 i 3 ustawy zmieniającej ustawę o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2012 r., poz. 1548), decyzja przyznająca świadczenie pielęgnacyjne została wygaszona. Skarżący wskazał, na dwa wyroki TK z 5 grudnia 2013 r. sygn. K 27/13 oraz z 21 października 2014 r. sygn. K 38/13 orzekające o niezgodności zapisów ww. ustawy zmieniającej z Konstytucją RP. Powyższe powodowało, że złożył wniosek o przyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego oraz oświadczenie o woli rezygnacji z zasiłku dla opiekuna. Podkreślił, że na skutek wyroku TK z 21 października 2014 r., sygn. K 38/13 uznano za niekonstytucyjną część wskazanej normy prawnej w zakresie w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną ze względu na datę powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki. W orzeczeniu tym Trybunał wskazał na konieczność podjęcia działań zmierzających do przywrócenia stanu zgodnego z Konstytucją RP. Działania takie nie zostały podjęte a konsekwencje błędów legislatora przerzucono na obywatela. Odwołujący nie zgodził się z dokonaną przez organ wykładnią art. 17 ust. 1b u.ś.r. oraz ze stanowiskiem o braku wpływu wyroku TK na prawo strony do świadczenia pielęgnacyjnego oraz że wyrok ten nie rzutuje na jego sytuację prawną. Powołując się na art. 190 Konstytucji RP stanowiącego, że wyroki TK mają ostateczny charakter i obowiązujący, a także wskazując na orzeczenia sądów administracyjnych odwołujący stwierdził, że nie jest dopuszczalne oparcie decyzji odmawiającej przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego i rozstrzygnięcia w sprawie na tej części przepisu art. 17 ust. 1b u.ś.r., która została uznana za niezgodną z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. W jego ocenie poglądy prezentowane w orzecznictwie sądów administracyjnych wskazują, że spełnia on przesłanki do przyznania mu prawa do świadczenia pielęgnacyjnego. Końcowo Z. K. zarzucił organowi naruszenie art. 7, art. 190 ust. 1 Konstytucji RP i art. 6 oraz art. 8 § 2 K.p.a. wskazując, że organy administracji nie powinny bez uzasadnionych przyczyn odstępować od utrwalonej praktyki.