Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Joanna Zdrzałka /spr./ Sędziowie WSA Elżbieta Mazur-Selwa WSA Ewa Partyka Protokolant sekretarz sądowy Sylwia Pacześniak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 kwietnia 2015 r. sprawy ze skargi T. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] września 2014 r. nr [...] w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy I. oddala skargę; II. przyznaje od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie na rzecz adwokata P. C. wynagrodzenie w kwocie 295 zł 20/100 /słownie: dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy/ tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, w tym: tytułem wynagrodzenia kwotę 240 zł / słownie : dwieście czterdzieści złotych/ i tytułem 23 % podatku VAT kwotę 55 zł 20/100 / słownie: pięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy/.
Ostateczną decyzją z dnia [...] czerwca 2012 r. nr [...] Burmistrz [...] uznał T. L. za dłużnika alimentacyjnego uchylającego się od zobowiązań alimentacyjnych. Wnioskiem z 17 czerwca 2014 r. organ ten zwrócił się do Starosty [...] o zatrzymanie prawa jazdy dłużnikowi, w oparciu o art. 5 ust. 3b) ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 1228 z późn. zm., dalej: "u.p.a.").
Zawiadomieniem z 26.06.2014 r. Starosta poinformował T. L. o wszczęciu postępowania, a następnie decyzją z dnia [...] lipca 2014 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 5 ust. 5 u.p.a. zatrzymał mu prawo jazdy kategorii A i B nr [...], wydane w dniu 13 września 2002 r. przez Starostę [...] na druku [...]. Wskazując na opisaną na wstępie decyzję o uznaniu go za dłużnika alimentacyjnego Starosta podał, że jako pozostająca w obiegu prawnym decyzja ta wiąże organy i wobec wniosku Burmistrza obligowała do wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy.
We wniesionym odwołaniu T. L. podniósł, że w sprawie zatrzymania mu prawa jazdy orzekał już Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, który wyrokiem z dnia 8 września 2010 r. II SA/Rz 281/10 uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia [...] stycznia 2010 r. nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty [...], wydane w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze [...] nie uwzględniło tego odwołania i decyzją z dnia [...] września 2014 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm., zwanej dalej k.p.a. oraz art. 5 ust. 5 u.p.a., utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.
Zdaniem organu odwoławczego w sprawie zaistniały przesłanki, które z mocy art. 5 ust. 5 u.p.a. obligowały Starostę [...] do wydania decyzji o zatrzymaniu odwołującemu prawa jazdy. Ostateczną decyzją z dnia [...] czerwca 2012 r. T. L. został uznany za uchylającego się od zobowiązań alimentacyjnych, a zatem po sformułowaniu przez Burmistrza wniosku o zatrzymania prawa jazdy w myśl art. 5 ust. 3b u.p.a., organ I instancji był zobowiązany do wydania kwestionowanej decyzji.
Odnosząc się zaś do zarzutów zawartych w odwołaniu podano, że w powołanym przez odwołującego wyroku II SA/Rz 281/10 WSA w Rzeszowie uznał, iż zastosowanie przepisu art. 5 ust. 5 u.p.a. narusza - z uwagi na jego wtórną niekonstytucyjność - prawo materialne i dlatego odstąpił od jego zastosowania. Wyrokiem z dnia 22 września 2009 r. P 46/07 Trybunał Konstytucyjny uznał bowiem, że art. 5 ustawy z dnia 22 kwietnia 2005 r. o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej, a zatem przepis analogiczny do art. 5 u.p.a., za niezgodny z Konstytucją RP. Jednakże w ocenie Kolegium powyższy argument stracił aktualność z uwagi na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 lutego 2014 r., w którym Trybunał stwierdził, że art. 5 ust. 3b u.p.a. w zakresie, w jakim stanowi, że organ właściwy dłużnika kieruje wniosek do starosty o zatrzymanie prawa jazdy dłużnika alimentacyjnego jest zgodny z wywodzoną z art. 2 Konstytucji RP zasadą proporcjonalności. Tym samym decyzję organu I instancji uznać należało za odpowiadającą prawu.