W odpowiedzi na skargę Rada Gminy Roźwienica wniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie kosztów postępowania.
Zdaniem skarżonego organu, § 20 ust. 5 załącznika uchwały nie narusza prawa w sposób wskazany w skardze, a przeciwnie - znajduje podstawę w przepisie ustawy. W treści § 20 ust. 5 Regulaminu określono jednoznacznie, że odbiorca ponosił będzie wyłącznie koszt włączenia do sieci. W ocenie organu, w skardze pominięto faktyczne znaczenie zaskarżonego § 20 ust. 5 Regulaminu, w powiązaniu z treścią art. 15 ust. 2 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniem ścieków, w sytuacji gdy realizacja budowy przyłączy do sieci obejmuje koszt włączenia do sieci, a więc poniesione wydatki. Ustawodawca w przepisie art. 15 ust. 2 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniem ścieków używa sformułowania "koszt", co oznacza poniesione wydatki. Ustawodawca wiąże koszt z realizacją budowy przyłączy, a więc z poniesionymi w związku z tym wydatkami. Brzmienie § 20 ust. 5 Regulaminu nie oznacza zatem, aby intencją uchwałodawcy była odpłatność za przyłączenie nieruchomości do sieci wodociągowej lub kanalizacyjnej, a więc aby chodziło o opłatę z tego tylko tytułu, że nieruchomość zostaje przyłączona do sieci wodociągowej i kanalizacyjnej. Co nie mniej istotne, Gmina Roźwienica takich opłat nigdy nie pobierała od mieszkańców, gdyż pobierane były opłaty wyłącznie związane z kosztem wpięcia do sieci. Intencją organu było wyłącznie wskazanie, iż to na wnioskodawcach realizujących budowę przyłączy do sieci oraz studni wodomierzowej, pomieszczenia przewidzianego do lokalizacji wodomierza głównego i urządzenia pomiarowego ciąży obowiązek zapewnienia ich budowy na własny koszt (art. 15 ust. 2 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniem ścieków). Zaskarżonym § 20 ust. 5 Regulaminu nie doszło więc do wprowadzenia opłat za przyłączenie nieruchomości do sieci wodociągowej lub kanalizacyjnej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje;
Zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 2107 z późn. zm.), art. 3 i art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm..; dalej: "P.p.s.a."), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę legalności zaskarżonego aktu, czyli ocenia jego zgodność z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa, według stanu prawnego i faktycznego sprawy z daty jego podjęcia, nie będąc przy tym związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Zgodnie z art. 147 § 1 P.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.
Wprowadzając sankcję nieważności, jako następstwo naruszenia prawa, ustawodawca nie określił rodzaju naruszenia prawa, które prowadziłoby do zastosowania tej sankcji. W tej kwestii odwołać się należy do przepisów u.s.g., w której mowa o dwóch rodzajach naruszeń prawa wywołanych przez akty uchwalanych przez organy gminy. Mogą być to naruszenia istotne lub nieistotne (art. 91 ustawy). W tym zakresie brak ustawowego zdefiniowania obu naruszeń, a ich wyjaśnienia poszukiwać należy w doktrynie i w orzecznictwie. Za "istotne" naruszenie prawa uznaje się uchybienie prowadzące do skutków, które nie mogą być tolerowane w demokratycznym państwie prawnym. Do nich zalicza się między innymi naruszenie przepisów prawa ustrojowego oraz prawa materialnego, a także przepisów regulujących procedury podejmowania uchwał (por. M. Stahl, Z. Kmieciak - "Akty nadzoru nad działalnością samorządu terytorialnego w świetle orzecznictwa NSA i poglądów doktryny", Samorząd Terytorialny 2001, z. 1-2, str. 101-102). W judykaturze za istotne naruszenie prawa, będące podstawą do stwierdzenia nieważności aktu, uznaje się takiego rodzaju naruszenia prawa jak: podjęcie uchwały przez organ niewłaściwy, brak podstawy do podjęcia uchwały określonej treści, niewłaściwe zastosowanie przepisu prawnego będącego podstawą podjęcia uchwały, naruszenie procedury podjęcia uchwały (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 lutego 1998 r., sygn. akt II SA/Wr 1459/97, Lex nr 33805; z dnia 8 lutego 1996 r., sygn. akt SA/Gd 327/95, dostępne na stronie: orzeczenia.nsa.gov.pl). Stwierdzenie nieważności uchwały może nastąpić więc tylko wtedy, gdy uchwała pozostaje w wyraźnej sprzeczności z określonym przepisem prawnym, co jest oczywiste i bezpośrednie oraz wynika wprost z treści tego przepisu.