1) minimalny poziom usług świadczonych przez przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne w zakresie dostarczania wody i odprowadzania ścieków;
2) warunki i tryb zawierania umów z odbiorcami usług;
3) sposób rozliczeń w oparciu o ceny i stawki opłat ustalone w taryfach;
4) warunki przyłączania do sieci;
5) warunki techniczne określające możliwości dostępu do usług wodociągowo-kanalizacyjnych;
6) sposób dokonywania przez przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne odbioru wykonanego przyłącza;
7) sposób postępowania w przypadku niedotrzymania ciągłości usług i odpowiednich parametrów dostarczanej wody i wprowadzanych do sieci kanalizacyjnej ścieków;
8) standardy obsługi odbiorców usług, w tym sposoby załatwiania reklamacji oraz wymiany informacji dotyczących w szczególności zakłóceń w dostawie wody i odprowadzaniu ścieków;
9) warunki dostarczania wody na cele przeciwpożarowe.
Wprawdzie powyższy katalog nie jest katalogiem zamkniętym, o czym świadczy użycie przez ustawodawcę sformułowania "w tym:", niemniej nie ulega wątpliwości, że postanowienia uchwalonego regulaminu nie mogą być sprzeczne z przepisami obowiązujących aktów prawnych wyższego rzędu lub tego samego rodzaju, jak również regulamin taki nie powinien powielać norm prawnych wynikających wprost z ustawy. Zasadą prawną jest bowiem, że uchwała rady gminy nie może regulować jeszcze raz tego, co zostało już wcześniej przez ustawodawcę unormowane i co stanowi przepis prawa powszechnie obowiązujący (§ 149 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie zasad techniki prawodawczej). Jak zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 marca 2001 r. IV SA 385/99 (dostępny na stronie: orzeczenia.nsa.gov.pl), regulowanie przez gminę jeszcze raz tego, co zostało już zamieszczone w źródle powszechnie obowiązującego prawa narusza porządek prawny w stopniu istotnym. Należy bowiem w takiej sytuacji liczyć się z tym, że powtórzony przepis ustawy będzie interpretowany w kontekście uchwały, w której go powtórzono, co może w istocie prowadzić do całkowitej lub częściowej zmiany intencji pracodawcy. Porządek prawny narusza także modyfikowanie przepisu ustawowego przez akt wykonawczy niższego rzędu. Modyfikacja taka jest dopuszczalna tylko w granicach wyraźnie przewidzianego upoważnienia ustawowego. (...) Zauważyć należy również, iż żaden przepis obowiązującego prawa (rangi ustawy) nie dał organom gminy kompetencji do dowolnego, własnego ustalania w ramach przepisów prawa miejscowego treści przepisów definiujących, które to pojęcia definiuje ustawa.
Sąd podziela stanowisko skarżącego Prokuratora, że § 20 ust. 5 załącznika do zaskarżonej uchwały Rady Gminy Roźwienica z dnia 29 kwietnia 2010 r. nr 295/XXXIII/2010 narusza art. 7 i art. 94 Konsytuacji RP oraz art. 40 u.s.g. w zw. z art. 19 u.z.z.w., poprzez przekroczenie delegacji ustawowej i wprowadzenie a akcie prawa miejscowego odpłatności ponoszonej przez odbiorcę sieci wodociągowej i kanalizacyjnej za wpięcie to tych sieci. Przytoczony wyżej art. 19 ust. 4 u.z.z.w. nie przewiduje regulowania w uchwalanym regulaminie kwestii związanych z ponoszeniem opłat za przyłączenie do sieci. Bez znaczenia dla oceny legalności zaskarżonej normy pozostaje wskazana przez organ okoliczność, że Gmina Roźwienica - jak podano w odpowiedzi na skargę - nigdy nie pobierała od mieszkańców opłat innych niż stanowiących równowartość kosztu wpięcia odbiorcy od sieci. Nie jest bowiem istotne, czy organ z możliwości tej skorzystał, lecz fakt, że zaskarżony przepis uchwały możliwość taką przewiduje. Również podzielenie stanowiska organu, że zaskarżona regulacja przewiduje wyłącznie obowiązek ponoszenia kosztów przyłączenia do sieci, co wynikać ma z art. 15 ust. 2 u.z.z.w. skutkować musi powstaniem po stronie Sądu obowiązku wyeliminowania zaskarżonej regulacji, gdyż w takim wypadku regulacja uchwały stanowiłaby powtórzenie uregulowań ustawy. Jak już zaś wyżej wskazano, regulowanie przez gminę jeszcze raz tego, co zostało już zamieszczone w źródle powszechnie obowiązującego prawa narusza porządek prawny w stopniu istotnym.
W tym stanie rzeczy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, na podstawie art. 147 § 1 P.p.s.a., stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały.