Zarzut skarżących, iż zaskarżona decyzja nie zawiera podstawy prawnej jest chybiony.
W podstawie prawnej zaskarżonej decyzji powołano art. 138 § 1 w zw. z art. 127 § 3 i 4 oraz art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. zaś w decyzji ją poprzedzającej powołano art. 157 § 1, art. 158 § 1 w zw. z art. 156 K.p.a. Jak to już napomknięto, w sprawie o stwierdzenie nieważności decyzji organ nadzoru nie mógł rozpoznawać sprawy o 10 % dodatek, lecz jego rola ograniczała się wyłącznie do zbadania czy decyzja Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej z dnia [...].08.2003 r. dotknięta jest kwalifikowanymi wadami, o jakich mowa w art. 156 § 1 K.p.a.
Z tego względu powoływanie w podstawie prawnej przepisów dotyczących tego dodatku było zbyteczne. Skoro powyższa decyzja Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej wydana z upoważnienia Prezydenta Miasta nie zawiera wad kwalifikowanych przeto odmowa stwierdzenia jej nieważności jest zgodna z prawem.
W takim razie na marginesie należy nadmienić, że skoro ustawodawca podzielił rodziny zastępcze na spokrewnione i niespokrewnione z dzieckiem i nie określił stopnia pokrewieństwa, zatem jego intencją było pokrewieństwo w szerokim tego słowa znaczeniu, które obejmuje również dalszych krewnych w linii bocznej.
Za tym przemawia okoliczność, że przed wejściem w życie noweli z dnia 8.06.2001 r., wyróżniono rodziny zastępcze zobowiązane do dostarczania środków utrzymania i rodziny nie zobowiązane do dostarczania dziecku środków utrzymania. Podział ten bazował na przepisach Działu III kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Skoro podział ten /korzystniejszy dla rodzin zastępczych/ zastąpił podziałem na rodziny zastępcze spokrewnione i niespokrewnione z dzieckiem, zatem nie zrobił tego przypadkowo, lecz celowo w celu ograniczenia zakresu świadczeń dla rodzin zastępczych spokrewnionych /chodzi o 10 % dodatek/.
Zaprezentowana argumentacja świadczy, iż działanie ustawodawcy podyktowane było konkretnym celem.
Proponowana przez skarżących analogia iuris do przepisów prawa karnego, czy cywilnego oraz K.p.a. określających osoby, które mogą odmówić zeznań w charakterze świadka, jako kryterium podziału na rodziny zastępcze spokrewnione i niespokrewnione - byłaby zdaniem Sądu niedopuszczalna, gdyż dotyczy różnych kwestii i różnych celów.
Może jedynie nasuwać się pytanie czy podział na rodziny spokrewnione i niespokrewnione, oparty na szerokim pojęciu pokrewieństwa jest zgodny z Konstytucją RP. Kwestia ta jednakże nie należy do kompetencji wojewódzkiego sądu administracyjnego, lecz do Trybunału Konstytucyjnego.
Z przedstawionych względów i na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30.08.2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz. U. Nr 153, poz. 1270/ w zw. z art. 97 § 1 ustawy z dnia 30.08.2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz. U. Nr 153, poz. 1271 z późn. zm./, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.