Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Joanna Zdrzałka /spr./ Sędziowie WSA Ewa Partyka WSA Paweł Zaborniak Protokolant specjalista Anna Mazurek - Ferenc po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 sierpnia 2019 r. sprawy ze skargi K. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] grudnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie nienależnie pobranych świadczeń z funduszu alimentacyjnego -skargę oddala-
Decyzją z dnia [...] września 2015 r. nr [...], Burmistrz Miasta [...] przyznał na rzecz KC świadczenie z funduszu alimentacyjnego w wysokości 500 zł miesięcznie na okres od 1 października 2015 r. do 30 września 2016 r.
W dniu 17 października 2016 r. skarżąca przedłożyła zaświadczenie z którego wynika, że była zatrudniona od 1 października 2015 r. do 21 maja 2016 r. i za miesiąc listopad 2015 r. otrzymała dochód w kwocie 988,57 zł. O podjęciu zatrudnienia nie poinformowała organu realizującego świadczenia, mimo ciążącego na niej obowiązku. Wobec powyższego, decyzją z dnia [...] grudnia 2016 r. nr [...], Burmistrz Miasta [...] ustalił, ze KC pobrała nienależnie świadczenia z funduszu alimentacyjnego w okresie od 1 grudnia 2015 r. do 30 kwietnia 2016 r. w łącznej wysokości 2 500 zł.
Po rozpatrzeniu odwołania skarżącej, decyzją z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] utrzymało w mocy ww. decyzję Burmistrza Miasta [...], wydaną w przedmiocie ustalenia świadczeń pobranych przez skarżącą z funduszu alimentacyjnego za świadczenia nienależnie pobrane.
Prawomocnym wyrokiem z dnia 20 marca 2018 r. II SA/Rz 528/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie stwierdził nieważność decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lutego 2017 r. i poprzedzającej ją decyzji Burmistrza Miasta [...] z dnia [...] grudnia 2016 r.
W ocenie Sądu organy obydwu instancji nie uwzględniły zmiany stanu prawnego wynikającego z ustawy z dnia 24 lipca 2015 r. o zmianie ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz ustawy o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1302); ustawa ta weszła w życie z dniem 18 września 2015 r. (art. 10). Sąd wskazał, że ustawa ta w art. 1 pkt 3 w zakresie lit. a) i b) dokonała nowelizacji art. 23 ust. 2 i 4 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (obecnie tekst jedn. Dz.U. z 2019 r. poz. 670 z późn. zm.- "u.p.a."), poprzez wyraźne wskazanie, że w razie stwierdzenia nienależnego pobrania świadczeń z funduszu alimentacyjnego organ wydaje jedną decyzję o ustaleniu nienależnie pobranych świadczeń z funduszu alimentacyjnego oraz o zobowiązaniu do ich zwrotu. W ten sposób od dnia 18 września 2015 r. w systemie prawnym powstała jedna sprawa administracyjna w przedmiocie ustalenia i zwrotu nienależnie pobranych świadczeń z funduszu alimentacyjnego; sprawę tę organy mają rozstrzygać w drodze wydania jednej decyzji. Wobec braku odrębnych uregulowań intertemporalnych lub przejściowych w zakresie będących w toku spraw o ustalenie nienależnie pobranych świadczeń, organy miały obowiązek uwzględnić nowy stan prawny i stosownie do zasady aktualności orzekania, wydać decyzję w sprawie ustalenia nienależnie pobranych świadczeń i zobowiązania do ich zwrotu. Organy obu instancji orzekając tylko w przedmiocie uznania świadczeń pobranych przez skarżącą za nienależne i pomijając rozstrzygnięcie o obowiązku zwrotu świadczeń nienależnie pobranych, w rażący sposób naruszyły zatem art. 23 ust. 2 i 4 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów.