Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Zbigniew Czarnik /spr./ Sędziowie NSA Małgorzata Wolska WSA Joanna Zdrzałka Protokolant sekr. sąd. Paweł Kozik po rozpoznaniu w Wydziale II Ogólno-Administracyjnym na rozprawie w dniu 27 lutego 2008 r. sprawy ze skargi Rady Miasta na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody z dnia [...] listopada 2007 r. nr [...] w przedmiocie uchwały w sprawie zaliczenia drogi do dróg gminnych I. uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze; II. stwierdza, że zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku.
Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia [...] listopada 2007 r., [...] Wojewoda stwierdził nieważność uchwały Rady Miasta z dnia 24 września 2007 r., Nr [...] w sprawie zaliczenia drogi do kategorii dróg gminnych. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Wojewoda wskazał, że zaliczona do dróg publicznych droga nie spełnia warunków jakim powinna odpowiadać droga publiczna, w szczególności nie spełnia warunków technicznych i prawnych dla drogi. Dlatego objęta uchwałą droga dojazdowa do kilku nieruchomości może stanowić tylko drogę wewnętrzną.
Z rozstrzygnięciem nadzorczym Wojewody nie zgodziła się Gmina Miejska. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie wniosła o uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody jako niezgodnego z prawem, w szczególności z art. 1, art. 4 pkt 2 i art. 7 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz. U. nr 71, z 2000 r., poz. 838 ze zm./ oraz art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz. U. nr 142, z 2001 r., poz. 1591 ze zm./. W uzasadnieniu skargi skarżąca podniosła, że gmina ma prawo zaliczać do kategorii dróg publicznych wszystkie te drogi, które zgodnie z przepisami prawa nie zostały zaliczone do innych kategorii wskazanych przez ustawę o drogach publicznych. Zaliczenie takie możliwe jest zawsze, jeżeli dokonuje się ono zgodnie z przepisami prawa, przy czym dla takiego rozstrzygnięcia bez znaczenia są przepisy techniczne odnoszące się do budowy dróg publicznych oraz treść art. 4 pkt 7 ustawy o drogach publicznych, gdyż przepis ten wskazuje na funkcjonalne znaczenie drogi.
Zdaniem skarżącej zaliczenie drogi do kategorii dróg publicznych nie może być uzależnione od jej długości i ilości obsługiwanych nieruchomości. Z tych względów skarżąca uznała skargę za zasadną.
Odpowiadając na skargę Wojewoda wniósł o oddalenie skargi przywołując argumentację jak w uzasadnieniu własnego rozstrzygnięcia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie rozpoznając skargę zważył, co następuje:
Sądowa kontrola działań administracji stosownie do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm./ dalej: prawo o p.s.a., polega na stosowaniu przez sądy administracyjne prawem określonych środków. Realizując tak wyznaczony zakres kontroli sądy administracyjne zgodnie z treścią art. 134 § 1 prawa o p.s.a. nie są związane zarzutami skargi, jej podstawami czy formułowanymi przez stronę wnioskami. Sądy rozpoznają skargi w granicach danej sprawy.
Rozpoznając skargę Gminy Miejskiej na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Sąd stwierdza, że skarga zasługuje na uwzględnienie i to z przyczyny w niej wskazanej. Faktem oczywistym i znajdującym potwierdzenie w art. 7 ustawy o drogach publicznych jest przyznanie gminie uprawnienia do zaliczenia dróg do kategorii dróg gminnych. Skarżąca dokonując zaliczenia do tej kategorii drogi położonej na działce o nr 2630/1 zdaniem Sądu nie naruszyła prawa, gdyż nie można zgodzić się z argumentacją rozstrzygnięcia nadzorczego, że zaliczana do określonej kategorii droga ma spełniać warunek połączenia drogi z więcej niż jedną drogą publiczną. Przepisy prawa takiego warunku nie konstruują. Żadną miarą takiego warunku nie można stosować przy kwalifikowaniu drogi do jednej z kategorii dróg przewidzianej ustawą o drogach publicznych. Dla takiego rozstrzygania organy mogą posługiwać się tylko przepisami ustawy o drogach publicznych. Z treści tych przepisów - art. 4 pkt 2 wynika, że drogą jest budowla wraz z obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami /jeżeli w konkretnym przypadku one występują/ stanowiąca całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym. Wskazana definicja nie wypowiada się na temat właściwości technicznych drogi, ale zwraca uwagę na jej funkcjonalne znaczenie.
Sąd przyjmuje, że budowla objęta uchwałą Rady Miejskiej, następnie usuniętą z obrotu prawnego przez rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody spełnia wymogi definicyjne. W szczególności służy do prowadzenia ruchu i jest dostępna dla nieograniczonego kręgu użytkowników. Sąd dodatkowo zauważa, że organ nadzoru w zaskarżonym rozstrzygnięciu popada w sprzeczność gdy twierdzi, że objęta uchwałą droga nie może być publiczną, a w uzasadnieniu przyjmuje, że jest to droga wewnętrzna. Dla rozpoznawanej sprawy istotne jest to, że jest to droga, natomiast jaki będzie ona miała charakter to zależy tylko od woli Gminy, która w trybie prawem przewidzianym, realizując swoją samodzielność poprzez uchwałę opartą na podstawie art. 7 ustawy o drogach może zmieniać status prawny drogi.
Mając na uwadze powyższe oraz treść art. 145 P 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a., Sąd orzekł jak na wstępie.