Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Robert Sawuła Sędziowie NSA Maria Piórkowska /spr./ WSA Ewa Partyka Protokolant st. sekr. sąd. Anna Mazurek - Ferenc po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 4 grudnia 2012 r. sprawy ze skargi K. C. przeciwko Państwowemu Wojewódzkiemu Inspektorowi Sanitarnemu w przedmiocie niewykonania wyroku WSA w Rzeszowie z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt II SA/Rz 1003/10 w sprawie dotyczącej choroby zawodowej -skargę oddala-
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z dnia 27 stycznia
2011 r., sygn. akt II SA/Rz 1003/10, po rozpatrzeniu skargi K. C. na decyzję Podkarpackiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] sierpnia 2010 r., nr [...] w przedmiocie braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej uchylił zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu wskazano, że w toku postępowania administracyjnego organ odwoławczy dopuścił się naruszenia przepisów prawa procesowego, a to art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Decyzją organu I instancji orzeczono o braku podstaw do stwierdzenia u K. C. choroby zawodowej umieszczonej w poz. 6 wykazu chorób zawodowych - astmy oskrzelowej. Decyzja ta została oparta na orzeczeniach lekarskich. W odwołaniu od tej decyzji K. C. wskazała na szereg, jej zdaniem uchybień i niejasności których nie wzięto pod uwagę wydając decyzję. Organ odwoławczy utrzymał decyzję organu I instancji. Dokonując kontroli pod względem ich zgodności z prawem Sąd podzielił pogląd, że organ nie jest władny do oceny orzeczenia, która prowadziłaby do odmiennego rozpoznania schorzenia (ocena medyczna). Jednak zwrócono uwagę, że zarówno z przepisów k.p.a., jak i § 8 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych (Dz. U. Nr 105, poz. 869) wynika dla organu obowiązek podjęcia działań zmierzających do ustalenia stanu faktycznego i wyjaśnienia wszelkich wątpliwości. W rozpatrywanej sprawie takie wątpliwości co do prawidłowości wykonywanych badań w Instytucie Medycyny Pracy w Ł. zgłosiła skarżąca. W szczególności dotyczyły one braku odnotowania reakcji alergicznej, która wystąpiła u niej podczas pobytu w Instytucie. Sąd wskazał, że w ponownym postępowaniu rzeczą organu będzie wyjaśnienie wskazanych wątpliwości, również poprzez zwrócenie się w tej kwestii do jednostki orzeczniczej II stopnia, a w zależności od rezultatu przeprowadzonych czynności wystąpienie o dodatkową konsultację. Sąd podniósł także, że w nowej wydanej decyzji organ odniesie się do podnoszonych zarzutów. Wyjaśnienia będzie wymagać również sprzeczność ustaleń organu II instancji z ustaleniami zawartymi w decyzji organu I instancji, uszło bowiem uwadze organowi II instancji stwierdzającego brak związku przyczynowego między narażeniem skarżącej na czynniki chorobotwórcze w miejscu pracy a dolegliwościami u niej stwierdzonymi - przyjęcie przez organ I instancji braku schorzenia. Oznacza to, że przy tak różnych ustaleniach (brak związku przyczynowego i brak schorzenia) organ II instancji utrzymał w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego. Sąd zwrócił uwagę, że zastosowany przez organ przepis art. 138 § 1 pkt. 1 k.p.a. ma zastosowanie wówczas, gdy w wyniku rozpoznania sprawy rozstrzygnięcie organu odwoławczego pokrywa się z rozstrzygnięciem organu I instancji zarówno z punktu zgodności z prawem, jak i pod względem celowości.
Postanowieniem WSA w Rzeszowie z dnia 17 maja 2011 r., sygn. akt II SA/Rz 1003/10 stwierdzono, że ww. wyrok jest prawomocny od dnia 10 maja 2011 r.