Z art. 19d ust. 4 wyż. cyt. ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej wynika, że jeden egzemplarz protokołu kontroli przekazuje się podmiotowi kontrolowanemu za pokwitowaniem, drugi włącza się do akt kontroli. Czynione organowi zarzuty o nieudostępnieniu protokołów kontroli są niezasadne, bowiem za niesporną okoliczność należy uznać, że nie doszło do przeprowadzenia kontroli przez organy Inspekcji Weterynaryjnej w sposób określony przepisami ustawy. Skarżący w osobistej skardze do Sądu stwierdzili, że organ II instancji nie przeprowadził w sprawie żadnych kontroli w ramach postępowania wyjaśniającego, zaś organ I instancji od 2012 r. nie zawiadomił skutecznie strony o planowanej kontroli jak również nie udostępnił jakiegokolwiek protokołu z czynności kontrolnych. Z przepisów ustawy wynika, w jakiej kategorii laboratoriach mogą być przeprowadzane badania pobranych próbek. Skarżący mogą przeprowadzać badania we własnym zakresie, ale wiążące dla postępowania administracyjnego z mocy art. 80 k.p.a. są wyniki badań próbek pobranych przez pracowników Inspekcji Weterynaryjnej, gdyż organy te, stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej realizują zadania z zakresu ochrony zdrowia zwierząt oraz bezpieczeństwa produktów pochodzenia zwierzęcego w celu zapewnienia ochrony zdrowia publicznego.
W świetle art. 7 i art. 77 k.p.a nie budzi wątpliwości Sądu, że to na organie administracji publicznej spoczywa obowiązek przeprowadzenia zgodnego z przepisami prawa postępowania wyjaśniającego i na tej podstawie ustalenia stanu faktycznego sprawy, który wyznacza granice dla zastosowania przepisów prawa materialnego obowiązujących na dzień wydania decyzji administracyjnej. Stwierdzić jednak należy, że w określonego rodzaju sprawach ze względu na ich przedmiot, strona nie jest zwolniona z lojalnego współdziałania w wyjaśnianiu okoliczności faktycznych, do których tylko ona ma dostęp. Skoro dysponentem obiektu, w którym znajduje się zakład "[.] " są skarżący, to w ich interesie jest udostępnienie zakładu w takim zakresie, jak tego wymaga kontrola Inspekcji Weterynaryjnej. Uniemożliwienie przeprowadzenia kontroli wyklucza stwierdzenie, że działalność gospodarcza w tym przypadku polegająca na produkcji sera twarogowego prowadzona jest zgodnie z przepisami prawa żywnościowego (szczegółowo opisanego w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji) na poszczególnych etapach produkcji. Z okoliczności niepoddawania się kontroli prowadzący działalność gospodarczą nie mogą oczekiwać akceptacji takiej postawy przez organy Inspekcji Weterynaryjnej.
W ocenie Sądu organy orzekające w sprawie prawidłowo ustaliły stan faktyczny sprawy, który stanowił podstawę do zastosowania art. 54 ust. 2 pkt e rozporządzenia nr 882/2004. Organ, jako środek zaradczy zastosował zawieszenie działania zakładu. W katalogu środków zaradczych spośród, których mógł wybierać organ jest to środek najmniej dotkliwy dla podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą.
Prawidłowo też organ wyjaśnił skarżącym, że zastosowany przez organ I instancji w decyzji tego organu rygor natychmiastowej wykonalności z art. 108 § 1 k.p.a. może być kwestionowany tylko w odwołaniu od decyzji. Rozstrzygnięcie o rygorze natychmiastowej wykonalności nie może być przedmiotem odrębnego zażalenia. Ponadto zastosowanie rygoru natychmiastowej wykonalności zostało uzasadnione przez organy orzekające.
Mając na względzie stan faktyczny sprawy uwzględniony przez organy orzekające w kontekście zawartego rozstrzygnięcia w kwestionowanej decyzji, Sąd doszedł do przekonania, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Bez wpływu na wynik sprawy pozostają opisane naruszenia procedury, gdyż nie miały one wpływu na wynik postępowania. Sąd ponadto zwraca uwagę, że ocena dotyczy okresu, zawieszenia działania, który upłynął 31 grudnia 2013 r., a obecny na rozprawie skarżący oświadczył, że działalność produkcyjna jest prowadzona.
Z tych przyczyn Sąd na podstawie art. 151 P.p.s.a. skargę oddalił jako niezasadną.
O wynagrodzeniu dla radcy prawnego ustanowionego w ramach pomocy prawnej Sąd orzekł na podstawie art. 250 P.p.s.a.