Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Elżbieta Mazur - Selwa Sędziowie WSA Joanna Zdrzałka /spr./ WSA Paweł Zaborniak Protokolant specjalista Anna Mazurek - Ferenc po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 września 2018 r. sprawy ze skargi P. T. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2018 r. nr [...] w przedmiocie utraty prawa do stypendium uchyla zaskarżoną decyzję i decyzję Starosty [...] z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...].
Decyzją z dnia [...] grudnia 2017 r. nr [...] Starosta [...] przyznał AA stypendium na okres odbywania stażu, tj. od 8 grudnia 2017 r., w wysokości 997,40 zł brutto miesięcznie.
Następnie, wobec skrócenia okresu stażu do 31 stycznia 2018 r. z powodu długotrwałej absencji spowodowanej chorobą, decyzją z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...] Starosta [...] orzekł o utracie z dniem 1 lutego 2018 r. przysługującego skarżącej prawa do stypendium.
Uwzględniając odwołanie bezrobotnej, decyzją z dnia [...] marca 2018 r. nr [...] Wojewoda [...] uchylił opisaną wyżej decyzję Starosty i przekazał sprawę do pewnego rozpatrzenia organowi I instancji. Organ odwoławczy wskazał, że organizator stażu - właściciel sklepu spożywczego, nie wskazał jaki okres nieobecności skarżącej stanowi o tym, że program stażu nie zostanie zrealizowany. Tymczasem, w świetle obowiązujących regulacji, dopóki usprawiedliwione nieobecności nie wpływają na możliwość zrealizowania programu stażu, osoba bezrobotna nie powinna tracić możliwości jego odbywania, a w konsekwencji i pobierania stypendium. W zaskarżonej odwołaniem decyzji organ I instancji nie wyjaśnił zaś w jakikolwiek sposób dlaczego dzień 1 lutego 2018 r. przyjął jako datę, od której należy pozbawić skarżącej możliwości dalszego odbywania stażu i tym samym prawa do stypendium.
Po ponownym rozpatrzeniu sprawy, decyzją z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...], Starosta [...] ponownie orzekł o utracie przez skarżącą prawa do stypendium od dnia 1 lutego 2018 r.
W podstawie prawnej organ wskazał art. 53 ust. 6, art. 9 ust. 1 pkt 14 lit. b), art. 10 ust. 7 pkt 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 1265 z późn. zm.) - dalej: "u.p.z.".
Uzasadniając wydane rozstrzygnięcie organ I instancji podał, że w dniu 4 kwietnia 2018 r. pracodawca wskazał jako datę skrócenia stażu 1 lutego 2018 r. Ponadto oświadczył, że dwa miesiące zwolnienia lekarskiego w sześciomiesięcznym okresie odbywania stażu uniemożliwiają zrealizowanie programu stażu. Z kolei w dniu 5 kwietnia 2018 r. skarżąca przedstawiła zaświadczenie lekarskie z 21 marca 2018 r., z którego wynika, że leczenie zostało zakończone ale nie może ona przeciążać prawej ręki przez sześć miesięcy. Zdaniem Starosty okoliczności te uzasadniały pozbawienie skarżącej prawa do stypendium od 1 lutego 2018 r.
AA wniosła odwołanie od tej decyzji wskazując, że niedyspozycyjność zdrowotna, uniemożliwiająca kontynuowanie stażu, nie wynikła z jej winy. Odwołująca się podniosła, że dwa dni po okazaniu zwolnienia lekarskiego, pracodawca - bez wysłuchania jej - podjął decyzję o skróceniu stażu. Również organ I instancji przychylił się do wniosku organizatora stażu bez zasięgnięcia opinii odwołującej się lub wysłuchania jej, czym naruszył § 9 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 20 sierpnia 2009 r. w sprawie szczegółowych warunków odbywania stażu przez bezrobotnych (Dz.U. z 2009 r. Nr 142, poz. 1160). Odwołująca się podała, że zarówno pracodawca, jak i Starosta, nie wskazali żadnych wiarygodnych argumentów, z powodu których zbyt długie zwolnienie lekarskie uniemożliwi ukończenie stażu. Tym bardziej, że w toku stażu nauczyła się obsługiwać kasę fiskalną i rozpoznawać produkty, a zatem pracodawca mógł kontynuować staż przy przeniesieniu jej do lżejszej pracy.