Z tego powodu skarżący domagają się określenia warunków zabudowy usytuowania budynków zgodnie z przepisami, czyli z zachowaniem odległości 3 m od granicy ich działki.
Skarżący wskazali również, że decyzję w postępowaniu pierwszoinstancyjnym wydał W.W., który jednocześnie przygotował jej projekt wraz z analizą. W ocenie skarżących taka sytuacja prowadzi do naruszenia zasad obiektywizmu, co jest sprzeczne z regułami właściwymi dla poprawnie prowadzonego postępowania administracyjnego. W takim stanie prawnym i faktycznym skarżący uznali skargę za zasadną.
W odpowiedzi na skargę SKO w T. wniosło o oddalenie skargi z argumentacją jak w uzasadnieniu własnej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył co następuje:
Stosownie do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153 poz 1271 ze zm.) dalej: P.p.s.a., sądy sprawują kontrolę działalności administracji i stosują prawem przewidziane środki. Zakres kontroli sprawowanej przez sądy wynika z treści art. 134 § 1 P.p.s.a., zgodnie z którym sądy rozpoznając skargi nie są związane ich zarzutami, podstawą prawną ani formułowanymi przez strony wnioskami. Sądy rozpoznają skargi w granicach danej sprawy.
Skarga W. i W. G. zasługuje na uwzględnienie. Zasadny jest zarzut skargi wskazujący na naruszenie prawa materialnego, w szczególności art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przepis ten wskazując warunki wydania decyzji odwołuje się do zasady dobrego sąsiedztwa i z tej reguły wywodzi dopuszczalność zabudowy działki. Zatem ustalenie warunków zabudowy może mieć miejsce tylko wtedy, gdy działka sąsiednia pozwala określić wymagania dla nowej zabudowy. Sposób ustalania tych parametrów został uregulowany w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu przestrzennego (Dz. U. nr 164, poz. 1588). W § 1 pkt 1 rozporządzenia wskazano, że jednym z takich warunków jest określenie linii zabudowy. Sposób określania tej linii uregulowano w & 4 rozporządzenia. Zgodnie z określonymi tam regułami linia nowej zabudowy, co do zasady jest przedłużeniem linii zabudowy istniejącej. Tak rozumiana linia wyznacza obszar, w którym inwestor ma zrealizować swój zamiar inwestycyjny (zob. wyrok NSA z dnia 5.08.2008 r., II OSU 967/07, LEX 488 289). Wyznaczenie linii zabudowy określa granice, poza które inwestycja nie może być realizowana. Z tego powodu niezrozumiałe i niezgodne z prawem jest orzekanie o przekroczeniu linii zabudowy o 1,5 m w przypadku niektórych elementów budynku. Orzekanie w ten sposób z powołaniem się na minimalne dopuszczalne odległości sytuowania budynków wynikające z przepisów techniczno-budowlanych, zwłaszcza § 12 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie jest nieporozumieniem. Przepisy tego aktu prawnego nie mogą być podstawą jakichkolwiek ustaleń z zakresu planowania, gdyż rozporządzenie w sprawie warunków technicznych nie jest aktem wykonawczym do ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Nie jest to również przepis odrębny w rozumieniu tej ustawy (art. 61 ust. 1 pkt 5). Przepisami odrębnymi do ustawy są inne ustawy, a nie przepisy wykonawcze do ustaw.