Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Jankowski (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Danuta Strzelecka-Kuligowska, Sędzia WSA Arkadiusz Windak, Protokolant sekretarz sądowy Anita Jałoszyńska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 29 kwietnia 2015 r. sprawy ze skargi Prokuratora Okręgowego w Koszalinie na uchwałę Rady Gminy Ustronie Morskie z dnia 29 maja 2014 r. nr LI/361/2014 w przedmiocie zmiany uchwały w sprawie wysokości opłat za zajęcie pasa drogowego stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały.
Rada Gminy U., na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym i art. 19 pkt 1 lit. b, c oraz pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych oraz art. 47 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, podjęła w dniu 29 maja 2014 r. uchwałę Nr LI/361/2014 zmieniającą uchwałę w sprawie wysokości opłat za zajęcie pasa drogowego. Zmiana uchwały Nr IX/49/2011 Rady Gminy Ustronie Morskie z dnia 5 maja 2011 r. w sprawie wysokości opłat za zajęcie pasa drogowego, polegała na wprowadzeniu § 6 o nowej treści, tj. "Umieszczenie w pasie drogowym obiektów budowlanych niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego: 1) obiekt budowlany, w tym elementy elewacji wychodzące poza podstawowy obrys budynku m.in. balkony, schody, gzymsy, rynny itp. (za 1 m² rzutu poziomego x 1 dzień) - 0,10 zł; 2) skrzynki pocztowe (za 1 m² rzutu poziomego x 1 dzień) - 1,00 zł".
Na powyższą uchwałę Prokurator Okręgowy w K. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w S., zarzucając jej rażące naruszenie prawa materialnego, poprzez powołanie w podstawie prawnej przepisów, które nie stanowiły delegacji ustawowej do podjęcia aktu określającego wysokość stawek opłat za zajęcie pasa drogowego dróg gminnych.
W odpowiedzi na skargę Rada Gminy w U. wniosła o jej oddalenie podkreślając, że wskazanie niewłaściwej podstawy prawnej w sytuacji, gdy istnieje przepis prawa umocowujący do podjęcia uchwały, nie stanowi rażącego naruszenia prawa.
Na rozprawie w dniu 28 stycznia 2015 r. Prokurator Apelacyjny w S., działając w imieniu strony skarżącej, poparł skargę, jednakże przedstawiając odmienne argumenty aniżeli podniesione przez Prokuratora Okręgowego. W związku z tym Sąd postanowił zobowiązać Prokuratora Apelacyjnego do przedstawienia zarzutów skargi oraz przesłania ich celem ustosunkowania się do pełnomocnika organu.
Prokurator Apelacyjny realizując zobowiązanie Sądu w piśmie z dnia 2 lutego 2015 r. zarzucił, iż:
1) § 1 pkt 1 uchwały narusza art. 7 i art. 94 Konstytucji, art. 40 ust. 8 w zw. z art. 40 ust. 2 pkt 3, ust. 6 i ust. 9 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, § 25 w zw. z § 143 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" poprzez:
- wprowadzenie w nim pojęcia "podstawowego obrysu budynku", które dopuszcza sprzeczny z prawem luz interpretacyjny i skutkuje niejasnym sposobem obliczania powierzchni zajętego pasa drogowego, w sytuacji gdy w art. 40 ust. 6 ustawy o drogach publicznych uregulowano kwestię sposobu ustalenia powierzchni zajętego pasa poprzez rzut poziomy obiektu budowlanego,
- naruszenie konstrukcji i spójności uchwały Nr IX/49/2011 z dnia 5 maja 2011 r.
w sprawie wysokości opłat za zajęcie pasa drogowego, skoro z zestawienia § 5 pkt 1,2 i 3 uchwały z dnia 5 maja 2011 r. z nowym brzmieniem § 6 wprowadzonym uchwałąz dnia 29 maja 2014 r. wynika, iż równolegle funkcjonują różne stawki dotyczące obiektów budowlanych, przy czym kryteria ich zróżnicowania są niejednoznaczne i nierzadko pokrywają się,