Budowa stacji bazowej telefonii komórkowej jest inwestycją celu publicznego w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U nr 80 poz. 717 ze zm./ w związku z art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /Dz.U. 2000 nr 46 poz. 543 ze zm./.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 lutego 2006 r. sprawy ze skargi "P." S.A z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 17 września 2004 r. (...) w przedmiocie lokalizacji inwestycji celu publicznego - uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy R. z dnia 5 lipca 2004 r. (...); (...).
P. S.A. w W., działając poprzez pełnomocnika, pismem z dnia 6 kwietnia 2004 r. zwróciła się do Wójta Gminy R. z wnioskiem o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego, polegającej na budowie bezobsługowej stacji bazowej telefonii komórkowej plus GSM nr (...), zlokalizowanej przy ul. (...) w P. Do wniosku dołączono m.in.: opis inwestycji oraz Raport oddziaływania inwestycji na środowisko.
Wójt Gminy R., powołując się na art. 51 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 80 poz. 717/, decyzją z dnia 5 lipca 2004 r. Nr (...) odmówił ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego dla wnioskowanego przedsięwzięcia. W decyzji organ wskazał, że obszar inwestycji dotyczy dachu budynku w zespole zabudowy wczasowo-wypoczynkowej. Budynki posiadają 3 kondygnacje, o maksymalnej wysokości zabudowy ok. 9,0 m i zlokalizowane są na obszarze zieleni leśnej. Teren nie jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Wysokość wieży kratowej, na której planuje się umieścić anteny telefonii komórkowej, wynosi 15,0 m, a razem z istniejącym budynkiem 24,0 m. Wysokość ta znacznie przekracza otaczającą zabudowę. Na terenie poddanym analizie brak jest elementów zagospodarowania przestrzennego uzasadniających lokalizację w tym miejscu wieży kratowej. Jednocześnie budowa przedmiotowej wieży nie jest celem publicznym w rozumieniu art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami /Dz.U. 2000 nr 46 poz. 543/.
P. S.A. w W. złożyła od tej decyzji odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. W uzasadnieniu odwołania wskazano, że dokonując wyboru lokalizacji planowanej inwestycji dołożono wszelkiej staranności, tak aby uwzględnić w istotny sposób walory krajobrazowe terenu, a nie tylko względy techniczne. Dalej podniesiono, że organ pierwszej instancji, stwierdzając, że przedmiotowa stacja nie jest celem publicznym w rozumieniu art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nie uzasadnił swojego stanowiska w tym zakresie, czym naruszył art. 107 par. 1 pkt 3 Kpa.
W wyniku rozpatrzenia sprawy na skutek wniesionego odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Szczecinie, działając na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego oraz art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, decyzją z dnia 17 września 2004 r., nr (...) utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy zaprezentował stanowisko, wedle którego inwestycje budowy stacji telefonii komórkowej nie są inwestycjami celu publicznego w rozumieniu ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Powołując się na treść art. 2 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i jego odesłanie do art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami oraz na dalsze przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, organ wywiódł, że "cele publiczne" w rozumieniu ww. ustawy związane są z zadaniami rządowymi albo samorządowymi. Zgodnie bowiem z art. 48 ust. 1 cyt. ustawy, ministrowie i centralne organy administracji rządowej, w zakresie swojej właściwości rzeczowej, sporządzają programy zawierające zadania rządowe, zwane dalej "programami", służące realizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym. W myśl art. 39 ust. 3 pkt 3 ustawy w planie zagospodarowania przestrzennego województwa określa się rozmieszczenie inwestycji celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym, a w szczególności obiektów infrastruktury społecznej, technicznej, transportu, turystyki oraz gospodarki morskiej i gospodarki wodnej. Stosownie do przepisu art. 12 ust. 3 ustawy, jeżeli rada gminy nie określiła w Studium obszarów rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym i wojewódzkim, wojewoda sporządza miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego w zakresie koniecznym dla możliwości realizacji inwestycji celu publicznego. W Studium bowiem określa się obszary, na których rozmieszczone będą inwestycje celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym, zgodnie z ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego województwa i ustaleniami programów, o których mowa w art. 48 ust. 1 /art. 10 ust. 2 pkt 7 ustawy/.