Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Iwona Tomaszewska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Barbara Gebel, Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz, Protokolant Małgorzata Płocharska-Małys, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 9 kwietnia 2009 r. sprawy ze skargi L. J. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie stanowiska wierzyciela w sprawie zarzutów zgłoszonych w postępowaniu egzekucyjnym I. uchyla zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie Prezydenta Miasta z [...] r. Nr [...], II. stwierdza, że zaskarżone postanowienie nie podlega wykonaniu, III. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego L. J. kwotę [...] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
W toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego z udziałem L. J., zobowiązany pismem z dnia [...]r. wniósł do organu egzekucyjnego - Prezydenta Miasta - zarzuty na prowadzone postępowanie. Zobowiązany wskazał m.in. na nieistnienie obowiązku (art. 33 ust. 1 ustawy postępowanie egzekucyjne w administracji) i wniósł o umorzenie postępowania egzekucyjnego.
Organ egzekucyjny przekazał zarzuty wierzycielowi, celem zajęcia stanowiska w sprawie.
Prezydent Miasta , występując tym razem w roli wierzyciela, na podstawie art. 33 i art. 34 § 1 i 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz.U. z 2005r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.) postanowieniem z dnia [...]r. - podtrzymał zasadność egzekucji prowadzonej wobec L. J..
Odnosząc się do zarzutu nieistnienia obowiązku organ wskazał, że zarzut jest nieuzasadniony, ponieważ obowiązek uiszczenia opłaty z tytułu płatnego parkowania w dniu powstania egzekwowanego obowiązku, jak również obowiązek uiszczenia kary pieniężnej w przypadku nieuiszczenia opłaty wynikał wprost z obowiązujących przepisów prawa miejscowego tj. uchwały Rady Miasta Szczecina
Nr XLVII/971/01 z dnia 17 grudnia 2001 r. w sprawie opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych oraz sposobu ich pobierania, wydanej na podstawie ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 71 poz. 838 ze zm.). Stan niezgodności z Konstytucją przepisów wprowadzających obowiązek uiszczenia opłat za parkowanie, a także kar pieniężnych za brak takiej opłaty, został usunięty wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia
10 grudnia 2002 r. (sygn. akt P 6/02), przy czym wątpliwości konstytucyjne dotyczyły przede wszystkim formalno-prawnej płaszczyzny funkcjonowania przepisów, nie zaś normy prawnej wynikającej z tych przepisów, ustanawiającej obowiązek uiszczania opłat. W związku z tym, mimo uznania przepisów art. 13 ust. 4 ustawy o drogach publicznych, oraz przepisów § 3 ust. 1, § 4 ust. 1, § 8 ust. 2 i § 9 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 czerwca 2000 r. w sprawie szczegółowych zasad wprowadzania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych (Dz. U. Nr 51 poz. 608) za niezgodne z Konstytucją, Trybunał utrzymał je w mocy do dnia 30 listopada 2003 r. Utrata mocy powyższych przepisów prawa wpływa na możliwość nakładania kar i opłat, nie zaś egzekwowania obowiązków nałożonych zgodnie z prawem.
Wierzyciel wskazał, że obowiązek uiszczania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych, a także obowiązek ponoszenia kar za nie uiszczenie opłaty za parkowanie spoczywający na podmiocie korzystającym z drogi, wynika bezpośrednio z przepisu prawa. Nie istnieje przepis prawa który przewidywałby w takiej sprawie tryb indywidualnego postępowania zakończonego wydaniem decyzji czy postanowienia.
Fakt obecności pojazdu P. w obszarze strefy płatnego parkowania w oznaczonym czasie i miejscu został zarejestrowany przez pełniących swe obowiązki inspektorów i udokumentowany na blankietach "zawiadomienie o nieopłaconym postoju". Zawiadomienia były umieszczane za wycieraczką przedniej szyby samochodu i na ich podstawie sporządzone zostało upomnienie.