W czasie kontroli nieruchomości skarżącego ustalono, że znajdujące się na niej obiekty - domki holenderskie wyposażone są w kuchnię, wc i pokoje oraz w instalacje elektryczne i sanitarne. Z dokumentacji zdjęciowej zebranej przez organ wynika, że przedmiotowe obiekty budowlane ustawione są w alejach utwardzonych kostką betonową, w sposób zorganizowany, odpowiadający usytuowaniu obiektów w celach rekreacyjno-wypoczynkowych (typowych dla miejscowości nadmorskich). Brak jest tym samym podstaw do kwestionowania ustaleń organu, które doprowadziły do podjęcia zaskarżonego postanowienia nakładającego obowiązek przedłożenia określonych dokumentów w celu legalizacji samowoli budowlanej.
Skarżący podnosi, że przedmiotowe domki stanowią jedynie eksponaty wystawowe na sprzedaż a budowa tego rodzaju tymczasowych obiektów budowlanych nie wymaga uzyskania ani pozwolenia na budowę, ani zgłoszenia właściwemu organowi.
Sąd nie uwzględnił wyjaśnień skarżącego, że przedmiotowe "domki holenderskie" stanowią eksponaty wystawowe, na posadowienie których nie jest wymagane uzyskanie pozwolenie na budowę albo dokonanie zgłoszenia. W myśl art. 29 ust. 1 pkt 25 ustawy Prawo budowlane, pozwolenia na budowę nie wymaga budowa tymczasowych obiektów budowlanych stanowiących wyłącznie eksponaty wystawowe, niepełniących jakichkolwiek funkcji użytkowych, usytuowanych na terenach przeznaczonych na ten cel. W toku postępowania skarżący nie przedstawił dokumentu z którego wynikałaby dopuszczalność wykorzystywanie nieruchomości przy ul. [...] w P. , na cele wystawowe (handlowe) w rozumieniu przepisu art. 29 ust. 1 pkt 25. Oznacza to, że zarzuty skargi w powołanej mierze okazały się niezasadne.
W ocenie Sądu, materiał dowodowy sprawy został przez organ wyczerpująco zebrany i prawidłowo oceniony. Organ uwzględnił wynik kontroli nieruchomości, wyjaśnienia skarżącego oraz przedstawił przesłanki, którymi kierował się przy podjęciu rozstrzygnięcia (art. 107 § 1 i 3 k.p.a.).
Wbrew wywodom skarżącego, nie jest wystarczającym powodem do kwestionowania legalności zaskarżonego postanowienia argumentacja, że niezasadne jest wydanie postanowienia w zakresie wstrzymania robót budowlanych, które zostały już zakończone. Po pierwsze, jak wyjaśnił sam skarżący, sporne "domki holenderskiej" nie zostały podłączone do instalacji zewnętrznych, pomimo istnienia takiej możliwości w przyszłości. Po drugie, należy uwzględnić najistotniejszą w sprawie kwestię, tj. legalności posadowienia na działce skarżącego przyczep typu "domek holenderski" w świetle przepisów ustawy Prawo budowlane. Ustawodawca nałożył na organy nadzoru budowlanego obowiązek badania, czy budowa zrealizowana została w warunkach wymaganych ustawą Prawo budowlane, w tym czy jest zgodna z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i czy możliwie jest doprowadzenie samowolnie wybudowanego obiektu lub jego części do stanu zgodnego z prawem. Właściwy organ jest zobowiązany przeprowadzić postępowanie zmierzające do legalizacji obiektu budowlanego lub jego części. To w jaki sposób zakończy się postępowanie legalizacyjne zależy już wyłącznie od spełnienia przez inwestora obowiązku nałożonego przez organ na podstawie art. 48 ust. 2 ww. ustawy. Legalizacja samowoli budowlanej nie jest obowiązkiem inwestora, ale uprawnieniem. W razie ustalenia, że obiekt budowlany lub jego część został wykonany bez wymaganego pozwolenia na budowę albo zgłoszenia właściwemu organowi zamiaru budowy, wdrożenie procedury fakultatywnej z art. 48 ust. 2 ustawy Prawo budowlane uzasadnia sformułowanie żądania przez organ od strony przedłożenia dokumentów mogących umożliwić legalizację samowoli budowlanej.
Biorąc pod uwagę specyfikę konstrukcji i wykonania obiektu budowlanego typu "domek holenderski", w ocenie Sądu, nie jest wystarczającym argumentem za uwzględnieniem skargi twierdzenie skarżącego, iż domek ten nie odpowiada charakterem obiektowi budowlanemu, w związku z tym, że nie został wzniesiony z użyciem materiałów budowlanych. Należy bowiem uwzględnić, iż w obecnej dobie rozwoju techniki, możliwa jest budowa obiektów budowlanych nie tylko z wykorzystaniem tradycyjnych materiałów budowlanych (cegła, beton).
Mając na względzie powyższe Sąd uznał, że organ w sposób prawidłowy zastosował w postępowaniu administracyjnym przepis z art. 48 ust. 2 ustawy Prawo budowlane. Skarżący nie podważył skutecznie stanowiska organu, że posadowienie przedmiotowych obiektów budowlanych, odbyło się w warunkach niezgodnych z obowiązującymi przepisami. Celowość zastosowania procedury z ww. przepisu nie budzi wątpliwości Sądu. Nie będąc związany z zarzutami, wnioskami oraz powołaną podstawą prawną skargi, Sąd nie dopatrzył takiego naruszenia przez organ przepisów prawa procesowego i materialnego, które uzasadniałyby uwzględnienie skargi i wyeliminowanie zaskarżonego postanowienia z obrotu prawnego.
Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, działając na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, oddalił skargę.