II instancji, że w dniu [...] r. ponownie zostało wszczęte postępowanie, bowiem pismo z dnia [...] r. Spółka A. otrzymała w [...] r.
W ocenie strony nie można orzec o umorzeniu postępowania, w przypadku, gdy wniosek skarżącej o ustalenie warunków został pozytywnie rozpatrzony już w dniu [...] r.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w odpowiedzi na skargę podtrzymało dotychczasowe stanowisko i wniosło o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zaważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja nie narusza prawa.
Na wstępie należy wyjaśnić, że skoro planowana przez skarżącą inwestycja obejmowała budowę elektrowni wiatrowych, to skarżąca winna była złożyć do organu
I instancji wniosek o ustalenie lokalizacji celu publicznego, a nie wniosek o ustalenie warunków zabudowy. Budowę elektrowni wiatrowych należy bowiem uznać za inwestycję celu publicznego w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r.
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm. - zwanej dalej ustawą) w związku z art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543 ze zm.). Jednakże w związku z uregulowaniami ustawy oraz ze stanem prawnym powstałym po złożeniu wniosku, fakt ten nie miał wpływu na końcowe rozstrzygnięcie sprawy przez organ odwoławczy.
Przepis art. 50 ust. 1 ustawy jednoznacznie stanowi, że inwestycja celu publicznego jest lokalizowana na podstawie planu miejscowego, a w przypadku jego braku - w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji celu publicznego.
Z przepisu art. 59 ust. 1 tej ustawy wynika, iż takie formy zmiany zagospodarowania terenu jak: 1) budowa obiektu budowlanego, 2) wykonanie innych robót budowlanych, a także zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części wymaga ustalenia w drodze decyzji administracyjnej warunków zabudowy. Przepis ten również wyraźnie stanowi, iż wymóg ten znajduje zastosowanietylko w przypadku braku planu miejscowego.
Ewidentnym jest zatem, iż jeżeli teren inwestycji jest objęty planem miejscowym to zrealizowanie inwestycji wskazanych w art. 50 ust. 1 lub art. 59 ust. 1 ustawy nie wymaga wydawania decyzji przewidzianej ww. przepisami ustawy.
Nie ulega kwestii, iż w dacie złożenia przez skarżącą wniosku o ustalenie warunków zabudowy ([...] r.) teren planowanej przez nią inwestycji nie był objęty planem miejscowym, a zatem złożenie wniosku przez skarżącą było zatem całkowicie uzasadnione.
W trakcie postępowania przed organem I instancji weszła jednakże w życie uchwała Rady Miejskiej z dnia [...] r., Nr [...], w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy (Dz. Urzęd. Woj. Zachodniopomorskiego z 2006 r. Nr 96, poz. 1815). Z dniem wejścia w życie tej uchwały, tj. z dniem [...] r., jak słusznie uznały organ odwoławczy, wniosek skarżącej stał się bezprzedmiotowy.
Przepis art. 105 § 1 K.p.a. zobowiązuje organ administracji publicznej do umorzenia postępowania, gdy z jakiejkolwiek przyczyny stało się ono bezprzedmiotowe. Bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego oznacza, iż brak jest któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego, a wobec tego nie można wydać decyzji załatwiającej sprawę przez rozstrzygniecie jej co do istoty.
Za sytuację tego rodzaju należy m.in. uznać stan, w którym w systemie prawa nie istnieje podstawa prawna, upoważniająca jakikolwiek organ administracji do merytorycznego załatwienia określonego żądania strony w drodze orzeczenia administracyjnego. Stan taki wystąpił w niniejszej sprawie.
Z treści cytowanego art. 105 § 1 K.p.a. wynika, iż dla uznania postępowania za bezprzedmiotowe nie ma znaczenia fakt, iż w dacie jego wszczęcia bezprzedmiotowość ta nie występowała. Niezależnie zatem od fazy postępowania, w której pojawi się jego bezprzedmiotowość istnieją przesłanki do jego obligatoryjnego umorzenia z urzędu.
Mając na uwadze powyższe, na podstawie przepisu art. 151 ustawy z dnia
30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), skargę należało oddalić.